Μία εορτή
«ΘΑΡΡΟΣ» 13 Σεπτεμβρίου 1908: Ανά τα Αλαγονιακά βουνά
Άνωθεν της Ιεράς Μονής Δημιόβης και εις απόστασιν ημισείας ώρας κείται το γραφικώτατον χωριουδάκι η Αράχωβα, όριον των Μεσσηνιακών και Λακωνικών βουνών. Βορειοανατολικώς δε της Αραχώβης και εις απόστασιν 40 λεπτών της ώρας εντός αποτόμου πελωρίου βράχου ευρίσκεται σκήτη, εν η άλλοτε και ήδη μικρόν εκκλησίδιον, τιμώμενον επ’ ονόματι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, επικαλούμενον υπό των γειτόνων «Αγιαννάκης».
Θύραν μόνον έχει προς το δυτικόν μέρος, ύψους έλαττον του ενός και ημίσεως μέτρου και το οποίον δύναται να περιλάβη μόνον 6 άτομα, υπό την φυσική πλακόστρωσιν του οποίου διέρχεται πηγάζον εκ του ιερού διαυγέστατον, κύριο και χωνευτικόν ύδωρ, χυνόμενον εντός του ρεύματος δι’ εσκαμμένου κορμού ελάτης.
Την 29ην Αυγούστου εορτάζει, ότε προς τον σκοπόν τούτον μετέβην εφέτος μετά τριών φίλων μου. Όταν δε επάτησα επί του εδάφους της Αραχώβης το οποίον κατακλύζεται υπό λοφίσκων καταφύτων από έλατα και πεύκα και του μεγαλοπρεπούς Ταϋγέτου, παρουσιάσθη προ εμού μεγαλείον φυσικόν και ησθάνθην τούτο μέσα στην καρδιά μου βαθειά.
Ο κυανούς ουρανός ήτο καθαρός. Η αύρα πλήρης αρωμάτων έτρεχεν επί της γης ως θωπεία. Υπό τα φυλλώματα τα μικρά πτηνά εκελάδουν γλυκύτατα! Και νέφη εντόμων εστροβιλίζοντο και εχόρευον εις τας ακτίνας του ανατέλλοντος ηλίου. Προς το μέρος εκείνο τα μεγάλα δάση εξετύλισσον τα πράσινα μεγαλοπρεπή παραπετάσματά των μέχρι του χωρίου «Άνω Σελίτσης».
Εκεί, εκτός των Αραχωβιτών, Γιαννιτσάνων κ.λπ., μεταβαίνουσιν ουκ ολίγοι Καλάμιοι οικογενειακώς, ολίγοι χάριν της εορτής, πολλοί χάριν ευωχίας και τινές χάριν θέας των μυροφόρων στέρνων του Ταϋγέτου.
Χάριν της εορτής του μικρού εκκλησιδίου μετ’ ολίγον ήλθε και ο Πανοσιολογώτατος Αρχιμανδρίτης, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Δημιόβης, Παρθένιος Ασημακόπουλος, επί τη θέα του οποίου τα γραΐδια της Αραχώβης έκλιναν ευλαβών το γόνυ ασπαζόμενα την ηγιασμένην δεξιά του. Οι δε Αραχωβίται έμειναν ασκεπείς, κρατήσαντες ανά χείρας το αντί πίλου μεταχειριζόμενον μπαρέζιον.
Τον Πανοσιολ. Ηγούμενον εισελθόντα εις το εκκλησίον, εκτός του βαρυφορτωμένου υποστατικού του Συμεώνος εκκλ. βιβλία, κηρία κ.λπ., ηκολούθησεν εν Θεολόγοις και τέκνον πνευματικόν του μακαρίτου Μακράκη ο πάρεδρος του χωρίου Μπούνας και ο υποφαινόμενος.
Δεν ήτο δε δυνατόν να εισέλθη άλλος τις διότι το εκκλησίον κατεκλύζετο υπό… 40!! μικρών κοφίνων πεπληρωμένων κολύβων μετά… μέλιτος!! Πυκνώς αναμεμειγμένων κατά την συνήθειαν των Αραχωβιτών.
Ο λοιπός κόσμος προσκυνών ίστατο έξωθι του εκκλησιδίου, το οποίον εκοσμείτο από τας εικόνας του Χριστού και του Αγίου Ιωάννου. Όταν δε ετελείωσε η ιερουργία επηκολούθησεν επιμνημόσυνος δέησις των τεθνεώτων, και μετά τούτο η διανομή των κολύβων, ως και των «σιταρένιων άρτων» επιχρισμένων και τούτων δια μέλιτος.
Κατά την συνήθειαν του χωρίου, οι ευπορούντες αυτού είχον ανά χείρας βουκάλιον με οινοπνευματώδες ποτόν και έδιδον εις γνωστούς και αγνώστους. Αι δε ροδοκοκκινίζουσαι Αραχωβίτισσαι αναμίξ μετά των συγχωρίων των άδουσαι τα του χωρίου των τραγούδια.
Το έθιμον μου έκαμεν εντύπωσιν και νομίζω – έτσι προχείρως – ότι έχει την αρχήν του από την αρχαιότητα. Περί τούτου επιτρέψατέ μοι να ομιλήσω άλλοτε, αφού σας ειπώ ότι εις τα βουνά εκτός των άλλων τέρψεών μας ανακαλύπτομεν και τοιαύτα ανεκτίμητα μέρη του ελληνικού βίου.
