Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κόλπους και αποτελεί το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, αλλά και της βαλκανικής Χερσονήσου.
Το ακρωτήριο Ταίναρο (ή Κάβο-Ματαπάς στη γλώσσα των ναυτικών) είναι ένα από τα πιο απόκοσμα και επιβλητικά μέρη της Ελλάδας, καθώς τα απόκρημνα βράχια και τα μανιασμένα κύματα δημιουργούν ένα τοπίο δωρικής, φυσικής, ομορφιάς που καθηλώνει τον επισκέπτη.
Στις Πύλες του Άδη
Οι αρχαίοι το ονόμαζαν «Μεταπέα Άκρα» και πίστευαν ότι εκεί βρισκόταν η πύλη για τον Άδη, από όπου ο Ηρακλής κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο για να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο. Ανατολικά, βρίσκεται λαξευμένο στο βράχο το Ψυχοπομπείο, απ’ όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, παραλάμβανε ο συνοδός τις ψυχές και τις οδηγούσε στην πύλη του Άδη.
Από το ακρωτήριο Ταίναρο οι ναυτικοί υπολόγιζαν τις ναυτικές αποστάσεις. Την περίοδο, μάλιστα, της Τουρκοκρατίας είχε μετατραπεί σε ορμητήριο των πειρατών, γι’ αυτό και οι ναυτικοί προσπαθούσαν να πλέουν όσο το δυνατόν πιο μακριά, για να μην πέσουν θύματα πειρατείας.
Για τους ναυτικούς, άλλωστε, ήταν πάντα ένα μέρος ιδιαίτερης σημασίας, καθώς παρά τα μανιασμένα κύματα που σφυροκοπούσαν τα πλοία τους, συχνά-πυκνά σταματούσαν εκεί για να επισκεφτούν το ναό του Ταινάριου Ποσειδώνα, του οποίου ελάχιστα ερείπια διασώζονται στις μέρες μας.
Ο επιβλητικός φάρος στο ακρωτήριο Ταίναρο είναι ο νοτιότερος φάρος της ανατολικής Ηπειρωτικής Ευρώπης. Χτίστηκε από τους Γάλλους το 1882 και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1887. Πρόκειται για ένα ορθογώνιο λιθόκτιστο κτήριο ύψους 16 μέτρων, το οποίο βρίσκεται 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η πρόσβαση στο φάρο είναι δύσκολη (προσεγγίζεται από το μονοπάτι που ξεκινά από το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων το οποίο έχει χτιστεί με τις πέτρες του ιερού του Ταινάριου Ποσειδώνα), αλλά όταν φτάνεις το τοπίο άγριας ομορφιάς που αντικρίζεις σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.
Μια διαδρομή… όνειρο
Το μονοπάτι είναι χωμάτινο, με ορισμένα δύσβατα σημεία, τα οποία απαιτούν προσοχή και συνεχή εγρήγορση. Ο επισκέπτης χρειάζεται γύρω στα 25 λεπτά για να προσεγγίσει το φάρο, καλύπτοντας μια απόσταση δύο χιλιομέτρων. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, κανείς δεν κάνει μόνο 25 λεπτά για να φτάσει, ακόμα και αν είναι ο καλύτερος πεζοπόρος. Όχι, δε φταίει η διαδρομή γι’ αυτό, αλλά το θέαμα που αντικρίζει κατά τη διάρκειά της. Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσει λιγότερες από 10 φορές για να φωτογραφίσει το μαγευτικό τοπίο, ειδικά αν επιλέξει την ώρα της δύσης του ηλίου, οπότε τα χρώματα του ορίζοντα είναι συγκλονιστικά.
Την περίοδο της Κατοχής το φως του φάρου έσβησε, για να ανάψει ξανά το 1947, στο πλαίσιο της ανασυγκρότησης του φαρικού δικτύου. Τρία χρόνια αργότερα τοποθετήθηκαν νέα μηχανήματα πετρελαίου τα οποία αντικατέστησαν τον προσωρινό αυτόματο πυρσό ασετιλίνης και μάλιστα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 φιλοξενούσε τρεις φαροφύλακες. Τότε έγινε η αυτοματοποίησή του με φωτιστικό μηχανισμό που λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια.
Οι φαροφύλακες που κλήθηκαν να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο έπρεπε να μένουν μια σερί εβδομάδα μέσα στο φάρο και μία έξω. Πολλές φορές και δύο μέσα, μία έξω. Έβγαινε ο ένας και όταν γύριζε έφευγε ο δεύτερος, καθώς η υπηρεσία δεν επέτρεπε να μείνει μόνο ένας στο φάρο λόγω της μεγάλης επικινδυνότητας.
Το 2008 το ίδρυμα της Αικατερίνης Λασκαρίδη επισκεύασε και αναπαλαίωσε το φάρο. Σε συνεργασία με την Υπηρεσία Φάρων, την Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων Πάτρας και την τεχνική υποστήριξη της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το έργο ολοκληρώθηκε με επιτυχία.
Σήμερα ο φάρος φυλάσσεται από προσωπικό του Πολεμικού Ναυτικού, το οποίο μπορεί να ξεναγήσει τον επισκέπτη στο εσωτερικό του. Για να τον επισκεφτείτε, χρειάζεται ειδική άδεια από την Υπηρεσία Φάρων ή το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού. Εκτός αν φροντίσετε να τον επισκεφτείτε στις 18 Αυγούστου που κάθε χρόνο είναι ανοιχτός για το κοινό.
Σε κάθε περίπτωση, η επίσκεψη σε έναν από τους πιο επιβλητικούς και άγριας ομορφιάς φάρους της Ελλάδας, είναι μια εμπειρία ζωής που σίγουρα θα πρέπει να προσθέσετε στη λίστα με τα must-do σας.
ΠΗΓΗ: ethnos.gr/ της Όλγας Παρθενέα-Γεωργάτσου
