Ήταν το 1980, όταν από την Αδελφότητα Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» στάλθηκε ως υπεύθυνος για τη Μεσσηνία ο νεαρός λαϊκός θεολόγος Γρηγόριος Μουσουρούλης. Είχε γεννηθεί στη Χίο το 1950 και είχε τελειώσει τη Φιλοσοφική και τη Θεολογία και η Καλαμάτα ήταν η πρώτη εκτός κέντρου αποστολή του.
Μας βρήκε 15χρονους, μέσα στην εφηβεία μας και αμέσως μας «μάζεψε» στη Χριστιανική Ένωση. Είχε εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα που σε καθήλωνε, όταν με υπομονή, πραγματική αγάπη κι ενδιαφέρον συζητούσε με κάποιον. Ήταν απλός, ειλικρινής, άμεσος στο λόγο του, ανοικτός και δεκτικός να ακούσει, να συζητήσει, χωρίς αυστηρού τύπου διδασκαλίες, στερεότυπα και νουθεσίες, αλλά και ανυποχώρητος στην πίστη του, χωρίς να βάζει «νερό στο κρασί του» όπως έλεγε.
Γέμιζαν οι χριστιανικές ομάδες από παιδιά και αυτός εκεί, δίπλα, να ασχολείται με τον καθένα χωριστά, διακριτικά, χωρίς να πιέζει, ανοικτός όμως και έτοιμος, αφιερώνοντας ώρα πολλή, όταν κάποιος ήθελε να κουβεντιάσει ή να αμφισβητήσει ή να προβληματιστεί σε κάποιο θέμα του.
Φρόντισε για τον εξοπλισμό του εντευκτηρίου με παιχνίδια. Δεν υπήρχαν τότε τα σημερινά δεδομένα και η ύπαρξη πινγκ-πονγκ και επιτραπέζιων παιχνιδιών ήταν πόλος έλξης.
Είχε το χάρισμα να ξεσηκώνει τον κόσμο, να εμπνέει. Όχι μόνο τους μικρούς, αλλά και τους μεγάλους. Οι θεολογικές ομιλίες του τις Τετάρτες μάζευαν πλήθος κόσμου και στις εθνικές εορτές δημιουργούσε ρίγη συγκίνησης, όταν στο τέλος έκλεινε συγκινησιακά φορτισμένος.
Ακούραστος. Κοιμόταν 5 ώρες το 24ωρο, συνήθεια που διατήρησε μέχρι τέλους της ζωής του. Πολλή προσευχή, μελέτη του λόγου του Θεού, προετοιμασία για ομιλίες, χριστιανικές ομάδες και κύκλους μελέτης Αγία Γραφής, σε Καλαμάτα, Μεσσήνη, Κυπαρισσία, Φιλιατρά, ομιλίες τις Τετάρτες και την Κυριακή ως λαϊκός ιεροκήρυκας, όπου τον έστελνε η Μητρόπολη Μεσσηνίας.
Μεγάλη του αγάπη: η κατασκήνωση στον Ταΰγετο. Επί των ημερών του ήρθε ηλεκτρικό ρεύμα, χτίστηκαν τα σπιτάκια, χτίστηκε η τραπεζαρία, εξοπλίστηκε η κουζίνα με ηλεκτρικά είδη σύγχρονα, ανέβηκαν ψυγεία και καταψύκτες. Έψαχνε συνεχώς τι καινούριο να γίνει, τι να βελτιωθεί.
Ενέπνεε, ξεσήκωνε τον κόσμο. Ανέβαιναν εθελοντικά στην κατασκήνωση 50 άτομα για τον καθαρισμό, το στήσιμο των σκηνών πριν αρχίσει η κατασκηνωτική περίοδος και αυτός εκεί να συντονίζει, να καθοδηγεί… Και προσέφερε ο κόσμος, άλλος οικοδομικά υλικά, άλλος τρόφιμα, άλλος χρήματα… Έβλεπαν έναν άνθρωπο, από άλλον τόπον, να νοιάζεται για τα παιδιά τους, να τα υπηρετεί, να τα αγαπά πραγματικά και όταν κάποιος τον ευχαριστούσε για τα όσα κάνει, έλεγε: «Εγώ απλός στρατιώτης του Χριστού είμαι. Τίποτα δεν είμαι». Και το πίστευε και το βίωνε.
Έτσι και στη συνέχεια, όταν του ζητήθηκε να προσφέρει στο Αγρίνιο και μετά στο Οικοτροφείο στην Αθήνα, συνέχισε με τον ίδιο ζήλο, την ίδια αγάπη.
Το 2000 ήταν η σειρά της Κύπρου. Η Αδελφότητα τον όρισε να υπηρετήσει και εκεί. Δύσκολες οι συνθήκες. Ακλόνητος. Ακούραστος. Πολλές οι υποχρεώσεις του. Ήταν μέρες που έπρεπε να διανύσει 250-300 χιλιόμετρα. Έτσι προ λίγων ετών πήρε δίπλωμα οδήγησης, έμαθε να οδηγεί για να προλαβαίνει…
Το 2014 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος και αμέσως χειροθετήθηκε σε Αρχιμανδρίτη. Τα τελευταία 3 χρόνια ήταν και αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου.
Πριν από 4-5 χρόνια ήρθε στην Καλαμάτα τελευταία φορά. Ιερωμένος. Μίλησε στη Χριστιανική Ένωση. Κατάμεστη η αίθουσα. Στη συνέχεια, στο γραφείο δίπλα, πέρασαν με σειρά όλοι να τον χαιρετήσουν, να πάρουν την ευχή του. Τους θυμόταν όλους με τα μικρά τους ονόματα, παρότι είχε να τους δει 20-25 χρόνια. Τους ρωτούσε για τους γονείς τους, για την οικογένειά τους!
-Πού μας θυμάστε όλους; τον ρωτήσαμε
Απάντησε απλά:
-Αφού σας έχω στις προσευχές μου…
Όταν κάθε χρόνο μαζευόμαστε στον Ταΰγετο το καλοκαίρι οι παλιοί κατασκηνωτές, τον παίρναμε στο τηλέφωνο στην Κύπρο. Του μιλούσαμε ένας ένας. Πολύ χαιρόταν:
-Άντε, ρε Καλαματιανοί, να δω πότε θα έρθετε εκδρομή στην Κύπρο…
Δεν πήγαμε ποτέ…
Αχ πάτερ, δεν ήρθαμε να σε δούμε ζωντανό στην Κύπρο, ας μας αξιώσει ο Θεός να προσκυνήσουμε το μνήμα σου!
Αυτός ήταν ο π. Γρηγόριος που μας έφυγε από κορωνοϊό τα ξημερώματα στις 11 του Γενάρη και η κηδεία του έγινε στη Λευκωσία στις 14 Γενάρη, παρόντος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου.
Για τους Καλαματιανούς,
Δημ. Μητρόπουλος
Ιατρός Καρδιολόγος
