Φέτος συμπληρώνονται 77 χρόνια από τη θλιβερή εκείνη ημέρα στις 8 του Φλεβάρη του 1944 και παρά το χρόνο που μεσολάβησε, δεν ξεχνάμε και τιμούμε τους νεκρούς μας.
Φέτος με έναν ειδικό τρόπο λόγω της πανδημίας.
Φέτος δεν μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί, στο χώρο τιμής, αλλά με τη μνήμη και τη σκέψη μας εκτελούμε το ιερό μας χρέος.
Ζούμε ένα άλλο είδος πολέμου, τον πόλεμο της απληστίας του παγκόσμιου κεφαλαίου σε βάρος της υγείας των λαών, που έχει κάνει εμπόρευμα τα εμβόλια για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, επομένως και τις ζωές, πράγμα που φανερώνει και πώς βλέπει το μεγάλο κεφάλαιο όλους εμάς. Είναι ο σύγχρονος φασισμός και η ανησυχία μου, ως παγκόσμιος άνθρωπος, είναι ότι δε θα είναι δυστυχώς η τελευταία επιδημία για την ανθρωπότητα
Είναι πάντα θλίψη και πικρός πόνος σε τέτοιες στιγμές, όταν υποχρέωση και καθήκον ιερό σε καλούν να αναφερθείς στα γεγονότα που έχουν σημαδέψει βαθιά την ψυχή σου. Γεγονότα που έζησες και πλήρωσες, μαζί με αμέτρητους πατριώτες, αυτά που δεν τους χρωστούσες.
Έχω ακούσει αρκετούς να μας κατακρίνουν και να μας λένε πως έχουν περάσει πολλά χρόνια και πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για το παρελθόν, γιατί αναμοχλεύουμε τα πάθη και τα μίση.
Τους απαντάμε: την αναμόχλευση τη φοβούνται και την τρέμουν αυτοί που έχουν προκαλέσει τα πάνδεινα και συνεχίζουν να καταστρέφουν ό,τι τους μπαίνει εμπόδιο στα απάνθρωπα σχέδιά τους. Εμείς τους απαντάμε πάλι, πως η λησμονιά φέρνει καινούρια μίση και πάθη. Εμείς λέμε πως η ιστορία του παρελθόντος διδάσκει την αποφυγή τραγικών λαθών στο παρόν και το μέλλον. Λαθών που συνήθως οδηγούν σε ολέθριους πολέμους και καταστροφές.
Όποιος αδιαφορεί για το ιστορικό παρελθόν του, αυτοκαταδικάζεται σε παιδική ανωριμότητα. Εμείς δε θέλουμε να ξεχάσουμε, γιατί έτσι τιμούμε τους απανταχού ήρωες νεκρούς μας. Έτσι μισούμε τον πόλεμο, γι’ αυτό αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο, καταδικάζουμε τη σημερινή παγκοσμιοποίηση, που πάει να ισοπεδώσει όποια δικαιώματα ανθρώπινα έχουν κατακτηθεί διαμέσου των χρόνων, με θυσίες και ποτάμια αίματος από τους λαούς.
Η αναφορά στα γεγονότα γίνεται γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, μιας και η ιστορία ακόμα δεν μπόρεσε να γραφτεί και να διδαχθεί όπως πρέπει. Η ιστορία που έχει γραφτεί έως σήμερα, δεν είναι άλλο από μια κακή μητριά για εμάς και επειδή όλα ξεχάστηκαν πριν ειπωθούν και η σιωπή δεν είναι καταφύγιο, θα αναφερθώ στα γεγονότα όπως τα έζησα:
Τουφεκίζονται, τουφεκίζονται, τουφεκίζονται.
Σε όλη την πατρίδα, σε όλον τον κόσμο, όλα τα πρωινά.
8 Φλεβάρη 1944, ημέρα Δευτέρα: Αποφράδα ημέρα για την πόλη μας.
Στο 9ο Σύνταγμα Πεζικού οι κατακτητές, δυστυχώς με συνεργάτες Έλληνες, εκτέλεσαν 534 πατριώτες μας. Οι συλλήψεις έγιναν καθ’ υπόδειξη Ελλήνων συνεργατών των κατακτητών το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου. Πριν από τα ξημερώματα της 8ης Φεβρουαρίου άρχισαν να ηχούν πολυβόλα και τα καμιόνια να πηγαινοέρχονται. Όσα σπίτια ήταν γύρω, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι γίνεται.
Το πρωί που πήγαμε να δώσουμε ρούχα και φαγητά στους ανθρώπους μας, μας είπαν στην πύλη, πως τους έστειλαν εργάτες στη Γερμανία. Εκείνη τη στιγμή, είδαμε αίματα μέσα από την πύλη και έξω στο δρόμο. Ακολουθήσαμε τα ίχνη στην οδό Λακωνικής και από εκεί στην οδό Φαρών. Τα ίχνη του αίματος έφταναν σχεδόν στο λιμάνι. Και εκεί χάθηκαν. Γυρίσαμε πίσω στο στρατόπεδο του Συντάγματος και ρωτήσαμε τι ήξεραν τα γύρω σπίτια. Μας είπαν αυτά που προανέφερα. Τότε καταλάβαμε πως είχαν σκοτώσει τους ανθρώπους μας. Το πού τους πήγαν δεν αργήσαμε να το μάθουμε. Τέλος Αυγούστου που έφυγαν οι κατακτητές, πήγαμε εκεί που τους είχαν ενταφιάσει, στην περιοχή των σφαγείων.
Το καλοκαίρι του 1945 ήρθαν επιτροπές που κατέγραφαν τα θύματα των Γερμανών, οι οποίες αποτελούνταν από Άγγλους και Εβραίους. Έκαναν εκταφή και όσοι ήμασταν εκεί, πήγαμε να αναγνωρίσουμε τους δικούς μας. Η αλμύρα της θάλασσας τους είχε μουμιοποιήσει. Τους 14 τους πήραν την πρώτη μέρα και τους πήγανε στον Αβραμόγιαννη. Μετά μας απαγόρευσαν να τους πάρουμε πριν τους φωτογραφήσουν και τους μετρήσουν…
Και όταν τους μέτρησαν, εκεί ακούστηκε από την επιτροπή ο τραγικός αριθμός 520. Με παρέμβαση δική μου, φώναξα στην επιτροπή, από το σημείο που παρακολουθούσα μαζί με άλλους συγγενείς των θυμάτων την τραγική καταμέτρηση: «Και οι 14 που τους πήγαμε στον Αβραμόγιαννη; Σύνολο 534».
Ο τραγικός απολογισμός αίματος. Βαρύς φόρος της Καλαμάτας στο Φασισμό! Ο αριθμός που είναι μεγάλος, δεν μπορεί να εκφράσει τον πόνο που έζησε όλη η Καλαμάτα εκείνον το ματωμένο Φλεβάρη του 1944!
Σχολικά βιβλία
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφερθώ στο Σχολικό Βιβλίο «ΙΣΤOPIA TOY ΝΕΟΤΕΡΟΥ ΚΑΙ TOY ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (από το 1815 έως σήμερα)» Γ’ Τάξη Γενικού Λυκείου και Δ’ Τάξη Εσπερινού Λυκείου ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΒΙΒΛΙΟ ΜΑΘΗΤΗ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΑΤΟΜΒΕΣ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ.
Σελίδα 125 αναφέρει στα ντοκουμέντα σχετικά με τον αριθμό των θυμάτων και ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΟΛΗ σε ΑΡΙΘΜΟ ΘΥΜΑΤΩΝ μετά τα ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ όπου εκτελούνται 1.104, είναι η ΚΑΛΑΜΑΤΑ. Όπως αναφέρεται στην ίδια σελίδα, λίγο παρακάτω και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αριθμός θυμάτων στη χώρα, για το ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΦΛΕΒΑΡΗ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ: Δεκαήμερη επιδρομή γερμανικών στρατευμάτων στην Καλαμάτα έχει ως συνέπεια την εκτέλεση 500 κατοίκων.
Αποτελεί μια δικαίωση η καταγραφή στα επίσημα βιβλία της ιστορίας, για όλους εμάς που αγωνιστήκαμε δεκαετίες για να μη χαθεί από την ιστορική μνήμη, τόσα χρόνια και ενώ από το επίσημο κράτος προσπαθούσαν να κρύψουν τις εκατόμβες των νεκρών μαρτύρων μας!
Ελπίζουμε κάποτε να γραφτεί και το ακριβές νούμερο των νεκρών μας: 534. Και καταθέτουμε τη μαρτυρία μας εκ μέρους των παρισταμένων εκείνη την ημέρα.
Ποτέ δεν μπορέσαμε να βρούμε όλα τα ονόματα, γιατί, βλέπετε, η ανατροπή αξιών έφερε και αυτό το θλιβερό ολίσθημα, να μην μπορείς να πεις πως ο άνθρωπός σου εκτελέστηκε από τους κατακτητές. Οι συνεργάτες έγιναν ήρωες και οι πατριώτες προδότες. Πολλοί επώνυμοι και αμέτρητοι ανώνυμοι. Για μας όλοι παρόντες. Όσοι κι αν είναι οι νεκροί, εμείς δε συγκεντρωνόμαστε κάθε φορά για να τους μετρήσουμε, αλλά για να αποτιμήσουμε ελάχιστο φόρο τιμής, για αυτούς που τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς υψώσανε το ανάστημά τους, πολεμώντας το βάρβαρο κατακτητή, που μόλυνε την πατρίδα μας και πέσανε από τα φονικά του βόλια, φθάνοντας στην υπέρτατη θυσία, έχοντας μέσα τους τη φλόγα της λευτεριάς. Δώσανε τη ζωή τους για να φωτίζει ο ήλιος της, για να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές ελεύθερες.
Επίλογος
Οι θυσίες των αλησμόνητων νεκρών θα είναι για εμάς ένα ορόσημο, που θα φωτίζει πάντα τα βήματά μας και θα μας εμψυχώνει στους αγώνες μας για ΕΙΡΗΝΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, για ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ. Γι’ αυτό καλώ όλους μας να αντιταχθούμε στους ισχυρούς της γης και να περιφρουρήσουμε την παγκόσμια ειρήνη και σήμερα και την παγκόσμια υγεία και του περιβάλλοντος που θα ζήσουν οι νέοι μας. Ας πούμε όλοι μαζί: ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ! ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ! Όχι η υγεία μας και οι ζωές των παιδιών μας για τα κέρδη του κεφαλαίου! ΠΑΝΤΟΤΕ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΙ ΠΟΡΕΥΤΗΚΑΤΕ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΤΗ ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΣΤΡΑΤΑ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΣΟΥΣ ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΣΑΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Της Πότας Κακκαβά
