Πάνε αρκετά χρόνια που η σχέση μου με το διαδίκτυο και τα όσα αυτό προσφέρει βρισκόταν μόλις στα πρώτα βρεφικά της βήματα, και μιλάω για την εποχή της τεχνολογικής μου άγνοιας και αθωότητας! Μπαίνω, λοιπόν, ένα πρωινό σε μία Στ’ τάξη για το μάθημα της ημέρας και, αφού ξεφύλλισα λίγο το βιβλίο, ετοιμάστηκα για… ζέσταμα με κάποιες εισαγωγικές ερωτήσεις.
–Κύριε, μην αρχίσουμε αμέσως μάθημα!…
Ήταν η Βασιλική, μία απ’ τις καλύτερες μαθήτριες της τάξης. Συμπλήρωσε πως είχαν ρωτήσει τη δασκάλα τους κάτι και ότι εκείνη τους σύστησε να απευθύνουν την ερώτηση σ’ εμένα, που τους έκανα Αγγλικά! Απόρησα και ενθάρρυνα τη Βασιλική να συνεχίσει. Και τα υπόλοιπα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, κούνησαν το κεφάλι τους επιδοκιμαστικά ή μουρμούρισαν συμφωνώντας μαζί της.
–Εντάξει, τέλος πάντων, τι θα θέλατε να μάθετε;
–Κύριε, τι ακριβώς είναι το… γιου-τιούμπ; Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό!
Μου έκανε εντύπωση η ερώτηση. Τι σχέση είχαν τα Αγγλικά με ένα τέτοιο αντικείμενο που –όπως τουλάχιστον ακράδαντα τότε πίστευα– σχετιζόταν αποκλειστικά με τη Χημεία, τη Μικροβιολογία και άλλες τέτοιες επιστήμες; Γιατί, δηλαδή, να ξέρω εγώ καλύτερα από τη δασκάλα τους ή, τέλος πάντων, όποιον συνάδελφο τους έκανε Φυσικά; Δεν καταλάβαινα.
Μα, απ’ την άλλη πλευρά, το πήρα και ως κάποια εύνοια της τύχης, αφού, πριν την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο, είχα, εντελώς συμπτωματικά, περάσει για ένα φεγγάρι και από μια σχολή τεχνολογίας τροφίμων! Εκεί, σε εργαστηριακά πειράματα, χρησιμοποιούσαμε διάφορα είδη γυάλινων δοκιμαστικών σωλήνων και ανάμεσά τους και κάποιους που είχαν το σχήμα του λατινικού κεφαλαίου U. Ναι, αυτό θα είναι! Ανέκραξα ενθουσιασμένος από μέσα μου. Ευκαιρία να εντυπωσιάσω το νεαρότατο ακροατήριό μου με ένα θέμα έξω από την ειδικότητά μου, ώστε να… θαυμάσουν και την υποτιθέμενη ευρυμάθειά μου! Έτσι, άρχισα ευθύς και με μπόλικο στόμφο να τους περιγράφω λεπτομερώς τι ακριβώς είναι ένας τέτοιος, καμπυλόμορφος δοκιμαστικός σωλήνας βιοχημικού εργαστηρίου! Ωστόσο, δεν άργησα να ανιχνεύσω μια… βουβαμάρα να την πω;… απογοήτευση να την πω;… στα παιδικά πρόσωπα των μαθητών μου, η οποία, καθώς συνέχιζα τη μικρή μου διάλεξη, διαπίστωσα να μετατρέπεται σε αμηχανία, η αμηχανία με τη σειρά της σε ανία και αυτή, πάλι, σε γυάλινα βλέμματα και φατσούλες μάλλον απογοητευμένες.
–Μα… τι ‘ν’ αυτά που λέτε κύριε…
Ακούστηκε κάπως άτονη και σβησμένη η φωνή της Βασιλικής. Διαπιστώνοντας ότι λίγο-πολύ όλα τα παιδιά ένοιωθαν ανάλογα, εκνευρίστηκα κάπως.
–Ε, με ρωτήσατε, σας απάντησα! Τι δεν καταλαβαίνετε; Τι άλλο μπορώ να κάνω;
Τους τόνισα πως ό,τι είχα να πω το είπα, το… γιου-τιουμπ ήταν αυτό που τους περιέγραψα –πάει και τελείωσε– και ας προχωράγαμε επιτέλους στο μάθημά μας.
Όλα αυτά επανήλθαν στη μνήμη μου, ημέρες που είναι και που ο πασίγνωστος αυτός διαδικτυακός ιστότοπος συμπληρώνει πια δεκαέξι χρόνια λειτουργίας, προσφέροντας από τη στιγμή που εμφανίστηκε αναρίθμητες ευκαιρίες ψυχαγωγίας και δημιουργικής έκφρασης σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, εθνικότητας και κοινωνικής τάξης. Θυμήθηκα, λοιπόν, εκείνο τον κούφιο λόγο μου στα παιδιά και την φουσκωμένη με… αέρα κοπανιστό αυταρέσκεια και δοκησισοφία μου. Μα… ευτυχείς οι πλέοντες σε πελάγη πλήρους άγνοιας, αφού έτσι πιστεύουν πως κατέχουν την απόλυτη σοφία!…
