Η χώρα θα κληθεί σύντομα να αντιμετωπίσει ένα πολύ σκληρό περιβάλλον, το οποίο θα αφήσει πίσω της η πανδημία. Περιβάλλον με καινούργια και άγνωστα στοιχεία, αλλά και βεβαρημένο από ανεξόφλητα οικονομικά βάρη, εργασιακή επιδείνωση και κοινωνικές ανισότητες.
Έτσι μπορεί κανείς να προβλέψει ένα βαθύ ρήγμα στην οικονομία που θα προκαλέσει έντονη σεισμική ακολουθία στην κοινωνία, εάν προσθέσουμε επίσης τη γεωπολιτική ρευστότητα και ειδικά την προκλητική πίεση που υφίσταται η χώρα από την Τουρκία.
Κι ενώ ο φόβος είναι διάχυτος και η κοινωνία σηκώνει το κεφάλι της κοιτάζοντας γύρω μπας και βρει μια ελπίδα να πιαστεί, βλέπει ένα ΣΥΡΙΖΑ να της λέει: «πήγαινε στις διαδηλώσεις γιατί κινδυνεύει η Δημοκρατία, γιατί κινδυνεύει ο Κουφοντίνας, γιατί κινδυνεύουν τα Πανεπιστήμια από την Αστυνομία».
Ο σκοπός είναι προφανής: Υπονομευτικός της συναίνεσης, υπονομευτικός της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, την οποία ταυτίζει με τη χούντα, υπονομευτικός της δημόσιας υγείας, της κοινωνικής συνοχής, που θα καταρρεύσει αν καταρρεύσει η δημόσια υγεία, της οικονομίας που δε θα ανοίξει αν η έξαρση της πανδημίας συνεχιστεί, και πώς να μη συνεχιστεί με 120 πορείες μέσα σε 40 ημέρες;
Τα βλέπουν, τα καταλαβαίνουν, αλλά αδυνατούν να αλλάξουν. Ίσως και να μη θέλουν.
Οι άνθρωποι επενδύουν σε μια καταστροφή για να κερδίσουν την εξουσία.
Έχουμε ευθύνη όλοι. Αν χάσουμε την ευκαιρία να βρούμε τη θέση που μας αξίζει στον παγκόσμιο χάρτη, θα μείνουμε μίζεροι, φτωχοί, οργισμένοι, να τρώμε τις σάρκες μας, με μια Ευρώπη να μας κοιτάει με οίκτο και μια Τουρκία έτοιμη για όλα.
Χρειάζεται άπαντες και σε όλα τα επίπεδα να υιοθετήσουμε στάση ευθύνης.
Το μίσος δε διώχνει το μίσος. Η βία δε διώχνει τη βία. Μόνο η υπευθυνότητα και η συναίνεση μπορεί να το κάνει αυτό.
Του Μιχάλη Σούμπλη
