«Την ώρα που το ποτάμι της οργής ξεχειλίζει» και οι μάζες των εργαζομένων και νεολαίων αναζητούν διέξοδο από τη δεξιά λαίλαπα, οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης αδυνατούν να βρουν πεδίο συνεννόησης ακόμα και σε συγκεκριμένα ζητήματα που η κοινή αντίσταση θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Τέτοια ζητήματα είναι η αύξηση της καταστολής και του αυταρχισμού, οι κατασχέσεις σπιτιών και επαγγελματικών υποστατικών.
Μέτωπο ενάντια στη λαίλαπα της δεξιάς πάνω στα συγκεκριμένα δε σημαίνει με κανέναν τρόπο εγκατάλειψη του προγράμματος οποιουδήποτε κόμματος. Αντίθετα, επιβάλλεται η πιο έντονη αντιπαράθεση πάνω στο τι έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ και στο ποια είναι η διέξοδος.
Η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση. Με τη συνθηκολόγηση του 2015 καταδίκασε τη δυνατότητα για ξεπέρασμα της κρίσης, απογοήτευσε το κίνημα και άνοιξε έτσι το δρόμο για επάνοδο της δεξιάς, που τραβά τα πράγματα όσο της πάει. Η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστιες ευθύνες και για το ότι στη σημερινή κλιμάκωση της καταστολής βοήθησαν και δικές της πολιτικές, όπως ο νόμος για τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος, ο εμπλουτισμός του τρομονόμου κ.ά.
Η μη επιδίωξη, όμως, του πιο πλατιού μετώπου της Αριστεράς πάνω σε συγκεκριμένα καυτά ζητήματα, δεν τιμωρεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αφαιρεί τη δυνατότητα από τον κόσμο να έχει μια μαζική και αποτελεσματική αντίδραση.
Εξαιρετική ήταν η κίνηση Βαρουφάκη να καλέσει τον Τσίπρα, με τον οποίο τον χωρίζουν πολλά, όπως και τα προγράμματα των κομμάτων τους, για μέτωπο ενάντια σε αυτή τη διολίσθηση στον αυταρχισμό και την αστυνομοκρατία.
Η επιδίωξη μετώπου με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί με κανέναν τρόπο παραγραφή των ευθυνών της ηγεσίας του, αλλά είναι ο καλύτερος και ο πιο άμεσος τρόπος να δραστηριοποιήσεις τις μάζες που παραμένουν ακόμα εκεί. Είναι πολύ πιο εύκολο να κατανοήσει ο κόσμος την ανάγκη για αγώνα ενάντια στη διολίσθηση στη δικτατορία, παρά να αλλάξει κόμμα.
Το κοινό μέτωπο σπάζει την κομματική περιχαράκωση των υποστηρικτών των διαφόρων κομμάτων που συνιστούν το μέτωπο, νιώθουν πολύ πιο κοντά ο ένας στον άλλον και ανοίγεται έτσι ο δρόμος για μια πολύ πιο ουσιαστική και γόνιμη αντιπαράθεση ιδεών μεταξύ των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, κάτι που θα πρέπει να είναι το ζητούμενο για οποιοδήποτε κόμμα φιλοδοξεί να τα βάλει με το σύστημα. Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος εκπαίδευσης των μαζών, πιο σίγουρος για να φτάσουν σε ορθά συμπεράσματα, παρά μέσα από την κοινή δράση.
Είναι μεγάλο λάθος να θεωρείς ότι στην πολιτική παίζουν ρόλο μόνο οι ηγεσίες και, κατ’ επέκταση, μόνο το τι σκέφτονται και τι πράττουν αυτές. Είναι μεγάλο λάθος να θεωρείς ότι οι μάζες είναι άβουλος θεατής προγραμμάτων και πολιτικών και μόνος τους ρόλος είναι η επιλογή κόμματος μεταξύ αυτών που υπάρχουν.
Η πρόσκληση Βαρουφάκη για μέτωπο είναι μια ελπιδοφόρα κίνηση που αν έχει αποτέλεσμα, θα τραβήξει στο δρόμο της μάχης όχι μόνο τους Συριζαίους, αλλά και τις μάζες που απογοητεύτηκαν από την ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ, που χωρίς να βλέπουν διέξοδο παραμένουν στο περιθώριο.
Αυτή η έκκληση πρέπει να γίνει τουλάχιστον και στην ηγεσία του ΚΚΕ. Πρόσκληση για μέτωπο ενάντια στις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας έκανε πιο παλιά ο Βαρουφάκης στον Κουτσούμπα. Πάνω σε αυτή τη λογική και πρακτική μπορεί πραγματικά να κτιστεί ένα πλατύ παλλαϊκό μέτωπο.
Αν και τώρα η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκριθεί, θα είναι εκτεθειμένη απέναντι στους δικούς της ανθρώπους, ακόμα μια φορά. Όσοι δεν ανταποκριθούν, θα είναι εκτεθειμένοι. Σε συνθήκες κρίσης οι μάζες μπορούν να επιβάλουν προγράμματα, στόχους, κατευθύνσεις, αλλά και αλλαγές ηγετών. Το είδαμε επανειλημμένα στην ιστορία. Το είδαμε ακόμα πιο καθαρά σε κορυφαία ιστορικά γεγονότα.
Η Γαλλική Επανάσταση που άλλαξε τη μορφή του πλανήτη, που χώρισε την ιστορία της ανθρωπότητας στα δύο, στο πριν και στο μετά, δεν κλήθηκε από καμιά ηγεσία. Ήταν πράξη των κατώτερων στρωμάτων της κοινωνίας που ανέβηκαν στην ιστορική σκηνή.
Τη Ρωσική Επανάσταση, που ξεκίνησε το Φλεβάρη του 1917, δεν κάλεσε καμιά ηγεσία. Ακόμα και οι μπολσεβίκοι, όχι μόνο δεν την υποκίνησαν, αλλά πιάστηκαν εντελώς απροετοίμαστοι. Ήταν μετά το ξέσπασμα της που οι μάζες σταδιακά άρχισαν να αντιλαμβάνονται το πρόγραμμα των Μπολσεβίκων και πάλεψαν μέσα στα κόμματά τους για υιοθέτηση του, σπρώχνοντας ολόκληρα κομμάτια από αυτά τα κόμματα στην πρώτη σοβιετική κυβέρνηση συνασπισμού μαζί με τους Μπολσεβίκους. Αποδέχτηκαν το πρόγραμμα των Μπολσεβίκων χωρίς να ενταχθούν σε αυτούς. Αυτό αποτελεί ένα τεράστιο μάθημα για το πώς συμπεριφέρονται οι μάζες και πως συνδέονται με τα παραδοσιακά τους κόμματα.
Του Σωτήρη Βλάχου
