Ο Τσίπρας στην αντιπολιτευτική του πρακτική έχει εμφανίσει ένα αξιοπρόσεκτο φαινόμενο. Αξιοποιεί και πολιτικοποιεί θέματα μηδαμινού ή μηδενικού ενδιαφέροντος χωρίς καμία πολιτική διάσταση. Περιδιαβαίνει με ευκολία σε νοήματα που αγνοεί. Έτσι το περιεχόμενο του λόγου του δε συγκρότησε ποτέ ούτε πειστική ούτε ορθολογική πολιτική. Ο λόγος του με ακρότητες εκτροχιάζεται πολλές φορές σε εκφράσεις του συρμού «ξεστοκάρισμα». Μια ευγλωττία, χωρίς όμως σημάδια καλλιέργειας.
Η αλόγιστη ακρότητα γίνεται κυριολεκτικός τρόπος αντίληψης. Κάθε παραλογισμός και φαντασίωση αντιμετωπίζεται ως εν δυνάμει αλήθεια, αρκεί να ταιριάζει με την ιδεολογική ή συναισθηματική προδιάθεση του αποδέκτη.
Σε αυτές τις φαντασιώσεις τα πάντα είναι σκηνοθετημένα.
Η καραντίνα ως σύστημα υποδούλωσης. Η απαγόρευση των συναθροίσεων ως μορφή χούντας και ο έλεγχος των παραβατών ως δεξιά πρακτική. Ο Μητσοτάκης μετενσάρκωση του Χίτλερ, η χούντα του 2021. Το «στήσιμο» του διαγωνισμού για να πάρει η SIEMENS το self test. Η προσπάθεια συγκάλυψης του πρέσβη της Βενεζουέλας. Εάν είναι για το καλό του κόμματος, βίασέ με, δείρε με, παρενόχλησέ με. Τι; Για λίγο επαναστατικό σεξ θα εκθέσουμε τον σύντροφο Μαδούρο;
Τελευταίο παράδειγμα ο ρεμβανσισμός και οι εκκαθαρίσεις πυρήνων στο κράτος δια στόματος Τζανακόπουλου.
Εκφραστές μιας ανύπαρκτης αντιπολίτευσης του «ό,τι να ’ναι» δίχως σταθερές, χωρίς αιδώ, αδιαφορώντας εάν διαψεύδονται. Το βλέπουμε καθημερινώς στις αντιφατικές θέσεις τους ανά περίπτωση.
Στον ΣΥΡΙΖΑ για κάθε σημαντικό μήνυμα υπάρχει ένα αντι-μήνυμα κακού, που ενεργοποιείται αυτομάτως από τους εκτεταμένους μηχανισμούς επηρεασμού και γενικευμένης σύγχυσης.
Έχουν έτοιμη κριτική επί παντός του επιστητού, αποφεύγοντας να μας πούνε τι πρέπει να κάνουμε και όλα αυτά με τη γνωστή στρεψοδικία, τη στρέβλωση, το καπέλωμα και μπόλικο απόθεμα ανορθολογισμού.
Η σύνταξη μιας «Μαύρης Βίβλου» κάποια στιγμή με συγκεκριμένα γεγονότα θα είχε πολιτικό, κοινωνικό και ιστορικό ενδιαφέρον.
Του Μιχάλη Σούμπλη
