«Ιταλικό αλιευτικό εμβολίσθηκε από τουρκικά ψαράδικα στα ανοικτά της Συρίας, αφού δέχθηκε επίθεση με πέτρες», γράφει η εφημερίδα της Ρώμης La Repubblica, προσθέτοντας ότι «το πλήρωμα του ιταλικού αλιευτικού προσπαθούσε να ψαρέψει κόκκινη γαρίδα, ενώ βρισκόταν βορειοανατολικά της Κύπρου».
Οι Τούρκοι, λοιπόν, με τα δικαιώματα που τους έχουμε δώσει μη υπογράφοντας εδώ και δεκαετίες ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία, θεωρούν την ανατολική Μεσόγειο «mare nostrum» και το δείχνουν με κάθε ευκαιρία και προς πάσα κατεύθυνση. Εμείς, από την άλλη, που υπογράψαμε τσάτρα-πάτρα μια κολοβή ΑΟΖ με την Ιταλία, αφήνουμε βάσει της συμφωνίας τους Ιταλούς να υπεραλιεύουν την κόκκινη γαρίδα σε όλα τα παράλιά μας.
Το ίδιο κάναμε με την ΑΟΖ με τους Αιγύπτιους, στους οποίους χαρίσαμε άπειρη θάλασσα πέραν του 28ου μεσημβρινού, για να εκμεταλλευθούν τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου, αλλά στερήσαμε ταυτόχρονα στους Έλληνες ψαράδες τη δυνατότητα να ψαρεύουν σε εκείνα τα νερά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται οικονομικά για τους ίδιους και την ελληνική οικονομία.
Χωρίς εθνική στρατηγική ή μάλλον με τη στρατηγική του κατευνασμού προς την Τουρκία ακολουθούμε τις εξελίξεις αντί να τις δημιουργούμε. Έτσι, και οι διμερείς συμφωνίες που πολύ σωστά αλλά και πολύ καθυστερημένα υπογράψαμε με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία, είναι ετεροβαρείς σε βάρος μας. Με τη Σαουδική Αραβία υπάρχει και το ηθικό κομμάτι του πράγματος, καθώς πρόκειται για το πιο τυραννικό καθεστώς του μουσουλμανικού κόσμου. Οι κραυγές του δημοσιογράφου Κασόγκι την ώρα του τεμαχισμού του με εντολή του πρίγκιπα του βασιλικού θρόνου της Σαουδικής Αραβίας στην Άγκυρα δημιουργούν ακόμη τρόμο.
Πέραν τούτου, έχοντας μικρύνει ως οντότητα και μείνει πίσω τεχνολογικά, κάνουμε συμφωνίες και με το Ισραήλ, όπως π.χ. αυτή με το αεροδρόμιο της Καλαμάτας, που συνεχίζει να κατακρεουργεί τους Παλαιστίνιους, όποτε κρίνει ότι θίγονται τα συμφέροντά του.
Το ίδιο ακριβώς κάνει και η Τουρκία σε Συρία, Κουρδιστάν, Αρμενία και όπου αλλού. Σε τι διαφέρουν, λοιπόν, Τουρκία και Ισραήλ; Σε τίποτα.
Ωστόσο, σ’ έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητα φωτός, ας ακολουθήσουμε την κυνική ρήση του λόρδου Πάλμερστον: «Τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα».
Τα σταθερά συμφέροντα, βέβαια, απαιτούν κραταιά κράτη. Για να γίνουμε κραταιοί, εμπνέοντας σεβασμό αλλά και φόβο και όχι παρίες, όπως σήμερα, πρέπει να ξαναστήσουμε το κράτος σε όλα τα επίπεδα.
Με κίνητρα για τον επαναπατρισμό των φωτεινών μυαλών μας και ξαναστήσιμο της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας και των ελληνικών ναυπηγίων.
Από μέσα ξεκινούν όλα ή από μέσα πέφτουν. Πρέπει να αποκτήσουμε ρόλο και φωνή. Δεν πρόκειται για ευχολόγια. Η πολιτισμική και γεωγραφική μας θέση το επιτρέπει και το επιβάλλει.
Του Δημήτρη Γιατράκου
