Ομολογώ ότι καταβάλλω αρκετή προσπάθεια να δικαιολογήσω τους αρνητές των εμβολίων. Η βλακεία φαίνεται ότι είναι διάχυτη, είναι μέρος των συνθηκών της ανθρώπινης ύπαρξης. Μπορώ, όμως, να δικαιολογήσω την αμορφωσιά, δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή. Αυτή την καταλαβαίνω και δεν είναι δύσκολο να την χωνέψω.
Το αδικαιολόγητο και αχώνευτο στην υπόθεση των εμβολίων είναι το ποσοστό του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού που δεν έχει εμβολιασθεί και ανέρχεται στο 37,5%.
Πάντως, το θέμα υφίσταται και θα πρέπει κάπως να αντιμετωπισθεί, γιατί η ύπαρξή του υπονομεύει την αξιοπιστία της μεγάλης προσπάθειας.
Πώς να πείσεις τον πολίτη που διστάζει να εμβολιασθεί, όταν ο γιατρός του κάνει το ίδιο;
Διαπρεπείς συνταγματολόγοι δικαιώνουν εκείνους που θεωρούν ως δικαίωμα την άρνηση να εμβολιασθούν. Όμως, το δικαίωμα της ατομικής επιλογής δεν αδυνατίζει μπροστά στο συλλογικό πρόβλημα;
Η άρνηση ισοδυναμεί με άρση της συλλογικής προσπάθειας και η συλλογική προσπάθεια απαιτεί τιμόνι και όχι ταραξίες. Ο λαϊκισμός και ο βερμπαλισμός είναι κακοί σύμβουλοι.
Τι θα πεις στους συγγενείς του ασθενούς που νοσηλευόταν για άλλους λόγους και έχασε τη ζωή του, γιατί η νοσοκόμα τον κόλλησε covid-19;
Το δικαίωμα άρνησης της νοσοκόμας εξαντλείται στα όρια της ατομικής ευθύνης. Όταν η ευθύνη υπερβαίνει τα όρια της ατομικής ευθύνης και μετατρέπεται σε κοινωνική ευθύνη, η ανευθυνότητα δε επηρεάζει μόνο τη ζωή της αλλά και τις ζωές των συνανθρώπων της.
Το ερώτημα είναι γιατί να επιτρέπεται σε μειοψηφίες να θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές της πλειονότητας των πολιτών και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Έχει ή όχι καθήκον η Πολιτεία να υπερασπίζεται με ορισμένες υποχρεωτικές διατάξεις τους πολίτες της, ειδικά σε έκτακτες συγκυρίες;
Του Μιχάλη Σούμπλη
