Κάποια Χριστούγεννα, πριν πολλά χρόνια, έκανα δώρο σε κάποιον εορτάζοντα φίλο μου Χρήστο ένα μπουκάλι ουίσκι. Τουλάχιστον παλιότερα συνηθιζόταν στα δώρα –βιβλία, γλυκά, ποτά– να εσωκλείεται κάποια κάρτα, οικογενειακή ή προσωπική. Για παράδειγμα, Κύριος ή/και Κυρία τάδε… Θερμές ευχές για την ονομαστική σας εορτή… κάτι τέτοια. Έτσι, όταν διάλεξα το ποτό, παρακάλεσα τον ευγενή πωλητή να βάλει μέσα στο κουτί μία έτοιμη, γραμμένη κάρτα μου. Το έκανε και αμέσως μετά τοποθέτησε το κουτί σε μια καλαίσθητη κόκκινη χαρτονένια τσαντούλα και μου την παρέδωσε.
Δύο εβδομάδες αργότερα, του Αγίου Ιωάννου, στη γιορτή ενός Γιάννη, είδα την τσαντούλα που είχα κάνει δώρο στον Χρήστο πρώτη και καλύτερη επάνω στο βαρύ, καρυδένιο μπουφέ του οικοδεσπότη. Βέβαια, σκέφτηκα ότι μπορεί και να επρόκειτο για σύμπτωση, αλλά η πονηρή ιδέα είχε καρφωθεί στο μυαλό μου και δεν έλεγε να το εγκαταλείψει. Έτσι, κάποια στιγμή προφασίστηκα ότι θέλω να πάω στην τουαλέτα και, χωρίς φυσικά να με αντιληφθεί κανείς, έσκισα ελαφρά την άνω δεξιά άκρη της τσάντας!
Πάμε παρακάτω! Στις 2 Φεβρουαρίου ήμουν καλεσμένος στη γιορτή ενός Παναγιώτη, κουμπάρου μου. Και, ναι… έπεσα πάλι στην ίδια τσάντα με το ποτό. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, ήταν οπωσδήποτε… αυτή, αφού αναγνώρισα το σκισιματάκι που είχα κάνει λίγες εβδομάδες νωρίτερα! Όπως σίγουρα μαντεύεις, φίλε αναγνώστη, ούτε αυτή η συνάντησή μου με τη δώρο μου, που φαίνεται πως δεν μπορούσε να με… αποχωριστεί, υπήρξε η τελευταία! Μόνο που τώρα μεσολάβησε η Σαρακοστή και η Μεγάλη Εβδομάδα, κατά τη διάρκεια των οποίων, ως γνωστόν, γιορτές δεν γίνονται. Ξαναείδα, λοιπόν, τη χάρτινη τσαντούλα με το ποτό τη Δευτέρα του Πάσχα, στη γιορτή ενός Γιώργου! Δε χρειάζεται να πω ότι αναγνώρισα εύκολα το σκισιματάκι που είχα κάνει προ τριών-και-κάτι μηνών! Χι-χι-χι! Δωρητής τώρα ο Παναγιώτης, ο αμέσως προηγούμενος αποδέκτης, που εμφανίστηκε λίγα λεπτά μετά από εμένα, βεβαιώνοντάς τον εορτάζοντα ότι επρόκειτο για… «γνήσιο σκωτσέζικο ουίσκι!» Χι-χι-χι! Και… ζητώντας συγνώμη για το μικρό σκίσιμο στη συσκευασία, που από απροσεξία του –τάχα μου!– είχε προκαλέσει στην τσαντούλα! Δεν είχε πλάκα;
Φυσικά, μ’ έτρωγε η περιέργεια να μάθω ποιος θα ήταν ο επόμενος σταθμός του δώρου και τι διάστημα θα μεσολαβούσε μέχρι την επόμενή μας συνάντηση. Για να μη τα πολυλογώ, ακολούθησε ένας Κώστας στις 21 Μαΐου, μία Μαρία στις 15 Αυγούστου και ένας Δημήτρης στις 26 Οκτωβρίου. Ώσπου, στις 14 του Νοέμβρη, η κατακόκκινη τσαντούλα με το ποτό και το σκισιματάκι στην άκρη, επέστρεψε –μαντέψτε!– στον πρώτο δωρίσαντα, δηλαδή σε… μένα τον ίδιο! Με ένα και μόνο δώρο και με έξοδα μόνον ενός ανθρώπου, είχαν τιμηθεί, ούτε λίγο-ούτε πολύ, οκτώ άνθρωποι, όλοι γνωστοί μεταξύ τους και εορτάζοντες επί τη ονομαστική τους εορτή. Ακόμα και ο μοναδικός από τους οκτώ που κατέβαλε τα χρήματα της αγοράς –δηλαδή… εγώ– απώλειες ουσιαστικά δεν είχε, αφού το ποτό κατέληξε στον ίδιο! Η όλη ιστορία συμπύκνωσε αριστοτεχνικά τους νόμους της ελεύθερης οικονομίας και αγοράς. Θα μου πείτε ότι εδώ υπήρχε και κάποιο στοιχείο εξαπάτησης. Δεν θα συμφωνήσω. Γιατί να πας ν’ αγοράσεις ένα μπουκάλι ποτό όταν το έχεις δίπλα σου; Άλλωστε, από τη στιγμή που στο δώρισαν, δικό σου είναι και το κάνεις ότι θέλεις! Ελεύθερη κυκλοφορία ενός και μόνον προϊόντος είχαμε. Χωρίς καν χρήση χρήματος. Πώς είπατε; Τι έγινε από ‘κει και πέρα με το ουίσκι; Αν ξεκίνησε νέος γύρος και το έκανα δώρο και σε κάποιον άλλο; Μα… βέβαια, όμως σε κάποιον τελείως άσχετο προς την παρέα μας, μειώνοντας έτσι το αρχικό κόστος στο μισό, αφού το ξαναχρησιμοποίησα. Πρώτα όμως το άνοιξα και αφαίρεσα από μέσα την κάρτα: «Στον αγαπητό μου Χρήστο για την ονομαστική του εορτή και με πολλές ευχές για το Νέον Έτος!»
Προφανώς, το κουτί του ποτού δεν το είχε ανοίξει ποτέ κανείς και ούτε, φυσικά, είχε δει την κάρτα!Απαλλαγμένο απ’ αυτήν και σε νέα συσκευασία τώρα, το ποτό, ολότελα απελευθερωμένο πλέον από το πεδίο βαρύτητας φίλων και γνωστών, μάλλον συνεχίζει εδώ και χρόνια την απρόσκοπτη πορεία του προς τις εσχατιές του… Γαλαξία μας!
Του Φ.Κ.Παπαδημητρίου
