ΜΕΤ’ ειλικρινούς βαθυτάτης θλίψεως επληροφορήθη ο νομικός κόσμος τον θάνατον του Πρωτοδίκου Μιχαήλ Τόμπρα. Ο σεβασμός του προς τους Νόμους, η υποδειγματική μελετηρότης του, η απαράμιλλος ευθύτης του, η αρτία κατάρτισίς του, η εμπεδωτάτη και ελευθέρα προλήψεων κρίσις του, ο αδέκαστος χαρακτήρ του, το συμπαθές της καλώς εννοουμένης δικαστικής προσηνείας του, το άδολον και το ανεπιτήδευτον της κοινωνικότητός του και της καθόλου γνησίας ελληνικής συμπεριφοράς του, απετέλεσαν τα εφόδια μιας εξιδιασμένης δικαστικής φυσιογνωμίας, ήτις είχεν επισπάσει την προσοχήν της κοινωνίας και την εκτίμησιν της δικηγορικής ολότητος.
ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ και βαθύς γνώστης της νομοθεσίας διεπνέετο από βαθείαν συνείδησιν του καθήκοντος, εις το οποίον αφοσιωθείς διεχειρίσθη το αξίωμά του και εξετέλεσεν την αποστολήν του. Κατά τα σύγχρονα περί δικαίου αισθήματα και του πρακτικού βίου τας αξιώσεις, αντιλαμβανόμενος των νόμων το βάθος, μετά δεξιότητος εν τη εφαρμογή των περιέσωζε την βαράθρωσιν του ουσιαστικού δικαίου εκ των νομοπαγίδων της τυπικότητος.
Ο θάνατός του, θάνατος δικαστού ανήκοντος εις την χορείαν των παλαιών εκείνων δικαστών των οποίων παραδειγματική υπήρξεν η ζωή και το έργον, των συγκροτησάντων τον πυρήνα του Δικαστικού Σώματος με τας αγνάς παραδόσεις, των αποτελεσάντων την πλειάδα εκείνων ούτινες εκληροδότησαν αθορύβους αλλά σημαντικάς υπηρεσίας εντός του στενού περιθωρίου, ένθα καθήλωσαν εαυτούς εις την εξυπηρέτησιν της σπουδαιοτέρας κρατικής λειτουργίας, καθίσταται γεγονός συνδέον την ανάμνησίν του προς ωρισμένους σταθμούς ανελίξεως των επιγενεστέρων, των οποίων καθήκον είναι, αποτιόντες φόρον τιμής, να τελώσι τα νενομισμένα αίροντες το σκήνωμα νεκρού, ούτινος αγαθή έσεται η μνήμη.
