Κυριακή 5 Ιουλίου 2015. Ημέρα κορύφωσης του μίσους, του διχασμού, του άκρατου λαϊκισμού. Ο προορισμός μιaς διαδρομής του «πολιτικού εκτσογλανισμού» όπως τη χαρακτήρισε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που άρχισε με το «Ιδού η Ρόδος, σε λίγο και το πήδημα», «Θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν», «Εμείς θα βαράμε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν». Ένα πεδίο αχαρτογράφητο ο ψυχισμός του πρωταγωνιστή. Αδίστακτος, καιροσκόπος ή ερασιτέχνης;
Πρωί της 5ης Ιουλίου 2015 έκρηξη μεγαλείου, βράδυ της 5ης Ιουλίου στις χαράδρες του φόβου.
Εάν ο Τσίπρας δεν έκανε την περίφημη kolotoumba, η Ελλάδα θα είχε πάει δεκαετίες πίσω. Θα είχαμε υποστεί μία έκπτωση, η οποία αφορούσε στη θεσμική μας υπόσταση και τη δημοκρατία μας.
Το βράδυ του δημοψηφίσματος νομίζω ότι κατάλαβαν όλοι ότι υπήρχε ένα διάχυτο ψεύδος, υπήρχε το ψεύδος μιας άλλης λύσης.
Τι να πρωτοθυμηθείς; Το «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες» του Βαρουφάκη, τις απειλές του Καμμένου ότι ο Στρατός εγγυάται την ασφάλεια της χώρας, τα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα που έφτιαξαν την κυβέρνηση του βουνού, το ΟΧΙ του 62% που έφερε το τρίτο και σκληρότερο Μνημόνιο, την πραγματική διαπραγμάτευση και την καθυποταγή του ΣΥΡΙΖΑ και δια του ΣΥΡΙΖΑ της χώρας με ταπεινωτικό τρόπο; Τον ΣΥΡΙΖΑ της Αριστεράς που έγινε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ της εξουσίας προκειμένου να κυβερνήσει;
Ύστερα από αυτά δεν είναι να απορείς πώς αντέχει να στέκεται ενώπιον λαού και καθρέφτη;
Πώς γίνεται να παραμένει στην πολιτική έχοντας φέρει τη χώρα ένα βήμα πριν από τον Καιάδα;
Πώς παριστάνει τον ηγέτη, όταν στις κρίσιμες αναμετρήσεις ταπεινώθηκε τρις;
Δυστυχώς για τον Τσίπρα η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και δεν ξεπλένεται με μια «νέα αρχή». Τα σύνθετα και κρίσιμα προβλήματα απαιτούν υπεύθυνη, ρεαλιστική και συναινετική στάση.
Σκέφτομαι αυτούς που χόρευαν το βράδυ στο Σύνταγμα, αυτούς που δέχθηκαν αυτή την προσβολή των εξελίξεων και αναρωτιέμαι εάν αισθάνονται προδομένοι ή ηλίθιοι.
Του Μιχάλη Σούμπλη
