Το μόλις κατά τα τελευταία έτη προσπαθούν να ανδρωθή εμπόριον της πόλεώς μας, απειλείται από τινος δια τελείας καταστροφής. Αφ’ ενός ο Τελώνης, ο τεταγμένος υπό της πολιτείας δια την διευκόλυνσιν και την πρόοδον αυτού, από μίαν μόνον εχθρότητα και στενοκεφαλιάν, συντρίβει και στραγγαλίζει αυτό εν πάση δεδομένη στιγμή. Αφ’ ετέρου, ο συμπολίτης μας, Δήμαρχος Καλαμών, διώκει αυτό μετά μοχθηρίας και κακεντρεχείας ανηκούστου. Κατά μίαν διεστραμμένην νομικήν αντίληψιν συνοψιζομένην εν ολίγοις εις τα εξής: «Επειδή οι έμποροι συνάπτουν αγoραπωλησίας εμπορευμάτων εν Καλάμαις, αδιαφόρως του τόπου της καταναλώσεώς των, υπόκεινται εις πληρωμήν δημοτικού φόρου», πρόκειται να θάψη ως νεκροθάφτης το καλαματιανόν εμπόριον εν αυτή τη γεννήσει του.
Διότι ούτω το εμπόρευμα τελούν δημοτικόν φόρον εν Καλάμαις και δημοτικόν φόρον εν Αμφεία, αίφνης η εν Ανδανεία, υφίσταται αύξησιν της αξίας του, εξ ίσου επιζημίαν και δια τον Καλάμιον έμπορον, μη δυνάμενον να συναγωνισθή τους Πειραιείς ή Πατρινούς συναδέλφους του και δια τον πτωχόν καταναλωτήν Μεσσήνιον, όστις πληρώνων ένα δημοτικόν φόρον εν Καλάμαις και έτερον εις τον τόπον του, υποβάλλεται εις ένα είδος νέας φορολογίας ής είναι απηλλαγμένος ο Ακαρνάν ή ο Αχαιός.
Δια να εννοηθή το ύψος και το βάθος των σκέψεων του Δημάρχου, αρκεί να γραφή το εξής αμίμητον που είπε συναφώς: Ας φέρουν οι έμποροι τόσα εμπορεύματα, όσα χρειάζεται η κατανάλωσις της πόλεως!! Δηλαδή είναι εκτός πάσης αμφισβητήσεως ότι και νήπια θα ήσαν ανίκανα να σκεφθούν τόσον αριστουργηματικώς.
Από χθες όμως εις τους υπάρχοντας προσετέθη και νέος νεκροθάφτης: Το Νομικόν Συμβούλιον του Υπουργείου των Οικονομικών. Το οποίον κατά πλειονοψηφίαν εδικαίωσε τους ισχυρισμούς του Δημάρχου. Μόνον δε ο πολύς Γλαράκης μεθ’ ενός εμειονοψήφισαν ισχυρισθέντες ότι «το αρθρ. 11 του ΞΔ΄ νόμου αποβλέπει εις την πραγματικήν κατανάλωσιν και ουχί εις την απλήν μεταβίβασιν εις άλλο πρόσωπον».
Ποίος όμως να τ’ ακούση αυτά; Ο κ. Ρέμπουλης, ο οποίος ενώ όταν ανεμιγνύετο κατ’ αρχάς εις την διαφοράν ταύτην, εδικαίωνε τους Καλαμίους εμπόρους και επαλινδρόμει μετά ένα μήνα, δια να μην ηξεύρη και ο ίδιος που ευρίσκεται τώρα, ή οι τμηματάρχαι του Υπουργείου, οι οποίοι ενδιαφέρονται δια τα ζητήματα ταύτα ως οι κοχλίαι του Αισωπείου μύθου;
Εις όλην την βαβυλωνίαν αυτήν ημείς εν και μόνον βλέπομεν: Τον μαρασμόν και την καταστροφήν του Καλαματιανού εμπορίου. Κατόπιν του απηνούς αυτού διωγμού έμποροι και καταναλωταί θα λάβουν την άγουσαν δι’ άλλα εμπορικά κέντρα. Και οι μεν δεύτερος την έλαβον ήδη, διότι και οι Αρκάδες και οι τριφύλλιοι και οι Σπαρτιάται κ.τ.λ. καταναλωταί απεχώρησαν οριστικώς της Καλαματιανής αγοράς, οι δε πρώτοι αρχίζουν να σκέπτωνται όπως μιμηθούν το παράδειγμά των. Και έτσι θα μείνη ο Δήμαρχος με τους ψιλικρεμπόρους των συνοικιών να μεγαλύνη την εμπορικήν πρόοδον των Καλαμών.
Αλλ’ αφού εβάλθησαν Δήμαρχος, Τελώνης και Υπουργικοί υπάλληλοι να καταστρέψουν το Καλαματιανόν εμπόριον, ο Εμπορικός μας Σύλλογος τι κάμνει; Εάν το Νομ. Συμβούλιον του Υπουργείου των Οικονομικών δια της εκτρωματικής αυτού αποφάσεως φρονεί ούτως, διατί δεν εφαρμόζεται αύτη καθ’ άπαν το κράτος; Διατί αυτή η μεροληπτική καταστροφή του Καλαματιανού εμπορίου;
Ιδού τι περιμένομεν αμέσως από τον Εμπορικόν Σύλλογον. Άλλως να κλείση. Ουδένα άλλον προορισμόν έχει.
Π.Γ.Μ.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Χ. ΚΟΥΤΡΑΦΟΥΡΗ
«ΘΑΡΡΟΣ» 3 Νοεμβρίου 1913
Επειδή ο υπό στοιχεία Π.Γ.Μ. χθεσινός αρθρογράφος, του οποίου τας κρίσεις εκτιμώ, ανέμιξε και τον Εμπορικόν Σύλλογον, είμαι υποχρεωμένος να εκθέσω την εργασίαν αυτού επί του τόσον φλέγοντος ζητήματος της φορολογίας των υπό διαμετακόμισιν εμπορευμάτων.
Από του π. Δεκεμβρίου ο Δήμαρχος Καλαμών, εισπράττων δια λογαριασμόν του Δήμου τους δημοτικούς φόρους, διέταξε τον αντιπρόσωπον αυτού να μη δέχηται τας αιτήσεις απαλλαγής δημοτικού φόρου των δι’ άλλους Δήμους εμπορευμάτων. Την αυτήν ατυχώς άρνησιν προέβαλε και ο Τελώνης, ο οποίος κατά τον Νόμον, είναι και ο υπόχρεος να δέχητε τας τοιαύτας αιτήσεις. Το Διοικητικόν Συμβούλιον του Εμπορικού Συλλόγου συνελθόν, εσκέφθη – αστόχως ως απεδείχθη – ν’ αποταθή εις τον Δημοτικόν του άρχοντα και τον παρακαλέση να δέχηται τας αιτήσεις και να καταργήση τα επί διδράχμου χαρτοσήμου πιστοποιητικά του Σιδηροδρομικού Σταθμάρχου, ως όλως εκτός του Νόμου κ.λπ. Δυστυχώς ο Δήμαρχος έμεινεν άκαμπτος.
Προ της τοιαύτης εμμονής εις τας σκέψεις των Δημάρχου και Τελώνου, ο Εμπορικός Σύλλογος ανέθηκε την υπόθεσιν εις τους νομομαθείς μας Χ. Δικαίον και Β. Κουτσομητόπουλον, οι οποίοι ευρόντες ότι οι τε Δήμαρχος και Τελώνης ευρίσκονται εκτός του Νομού μας έδωκαν την γνώμην να ζητήσωμεν την Διοικητικήν επέμβασιν και ακολούθως την δικαστικήν, αν οι εν λόγω Δήμαρχος και Τελώνης εμμείνουν εις τας αποφάσεις των. Εις δε τους εισαγωγείς συνεστήθη, να επιδίδωσι τας αιτήσεις των δια δικαστικού κλητήρος.
Ανηνέχθημεν προς τον επί των Εσωτερικών Υπουργόν, όστις ευρών δικαίαν την αίτησίν μας, εξέδωκε την υπ’ αριθμ. 3484 από 18 Φεβρουαρίου διαταγήν, διατάσσουσαν τον Τελώνην να δέχηται τας αιτήσεις, ν’ απαλλάση δημοτικής φορολογίας τα υπό διαμετακόμισιν εμπορεύματα τηρουμένων των σχετικών διατυπώσεων και να δέχηται τα πιστοποιητικά εφ’ απλού χάρτου, ενώ επί σειράν ετών εφορολογείτο το εμπόριον δι’ εκάστην εξαγωγήν και δύο δραχ. χαρτόσημον.
Ενομίσαμεν ότι η υπόθεσις έληξεν, ότε την 20ήν Μαΐου ο ίδιος υπουργός Ρέπουλης αποστέλλει την υπ’ αριθμ. 8.913 διαταγήν προς τον Τελώνην εν η έλεγεν «αν τα εισαχθέντα εν τω δήμω κα υπό διαμετακόμισιν ευρισκόμενα ώνια ή εμπορεύματα εκποιηθώσιν εν αυτώ τω δήμω επέρχεται τοπική κατανάλωσις».
Ο Εμπορικός Σύλλογος έσπευσε να διαμαρτυρηθή προς τους Πρωθυπουργόν, Υπουργόν Εσωτερικών και Οικονομικών δια την δευτέραν ταύτην διαταγήν και εις απάντησιν ο Υπουργός των Εσωτερικών απέστειλεν εις τον Σύλλογον διπλήν διαταγήν συνωδευομένην με την υπ’ αριθμ. 1710 από 19 Φεβρουαρίου 1904 απόφασιν του Εφετείου Αθηνών, αυτήν, ην ο Δήμαρχος επεκαλείτο, όταν τω διεμαρτυρώμεθα.
Επειδή δε η υπ’ αριθμ. 1710 απόφασις αφορώσα γαιάνθρακας, πωληθέντας εις Σύρον εις ατμόπλοια προς χρήσιν των, οι πωληταί ηξίωσαν ν’ απαλλαγώσι δημοτικάς φορολογίας, διότι η κατανάλωσις δεν θα λάβη χώραν εις Σύρον.
Εις την τοιαύτην απάντησιν ο Σύλλογος απέστειλεν εκτεταμένην αναφοράν δια του εν Αθήναις ευρισκομένου Χ. Δικαίου, βουλευτού, προς το Υπουργείον των Εσωτερικών και ο αρμόδιος τμηματάρχης προ των πολλών διαταγών και της διαμαρτυρίας του Δικαίου, ότι τοιαύτη ερμηνεία του Νόμου δεν πρέπει να εφαρμόζεται μόνον εις Καλάμας, εσκέφθη να στείλη την υπόθεσιν εις το Νομικόν Συμβούλιον.
Αναλαβόντος του Ρακτιβάν το Υπουργείον των Εσωτερικών, έσπευσεν ο Σύλλογος να εκθέση το ζήτημα εν εκτάσει και ανέμενεν από τον διακεκριμμένον νομομαθή να διατάξη όπως τάχιστα καταπαύση το από δεκαμήνου βασανίζον ημάς μαρτύριον.
Τοιαύτη εν ολίγοις η εργασία του Εμπορικού Συλλόγου δια το τόσου ενδιαφέροντος ζήτημα της καταργήσεως της διαμετακομίσεως από τον Καλάμιον έμπορον, η οποία κατάργησις θα έχη ως αποτέλεσμα την απομάκρυνσιν των κεφαλαίων και τα ολέθρια αποτελέσματα εκ της απομακρύνσεως αυτών. Είναι μεγάλη η κακότης. Επιτρέπει, λέγει ο δημοτικός άρχων, εις τον εκτός των Καλαμών έμπορον να θέση υπό διαμετακόμιση εμπορεύματα, τον απαλλάσσει δημοτικής φορολογίας, αλλά δεν επιτρέπει παρόμοιον και εις τον Καλάμιον έμπορον. Διατί; Διότι… είναι Καλάμιος. Είμαι πεπεισμένος ότι το εμπόριον εν γένει δοκιμάζει την αυτήν πικρίαν και τον ίδιον πόνον δια τον τόπον του, οίον ο υπό στοιχεία Π.Γ.Μ. χθεσινός αρθρογράφος και δεν θα σταυρώση τας χείρας.
Χ. Κουτραφούρης
ΤΟ ΤΟΠΙΚΟΝ ΕΜΠΟΡΙΟΝ ΕΝ ΔΙΩΓΜΩ
«ΘΑΡΡΟΣ» 5 Νοεμβρίου 1913
Επανήχθη εις συζήτησιν με ζωηρότατον τόνον η περιλάλητος διαφορά του Δήμου Καλαμών και του τοπικού εμπορίου, μετά την γνωστήν απόφασιν του Νομικού Συμβουλίου, ερμηνεύσαντος ευρύτατα τον όρον «κατανάλωσις» και θεωρήσαντος ότι η αφηρημένη και ασύλληπτος έννοια της εκποιήσεως είναι αυτό τούτο τοπική κατανάλωσις.
Εκ προοιμίων συντασσόμεθα προς την γνώμην των φρονούντων ότι η απόφασις του Νομικού Συμβουλίου είναι εντελώς σόλοικος, βεβιασμένη, νομικώς ασύστατος και ακατανόητος, άντικρυς αντιτιθεμένη προς πάσαν λογικήν και προς πάσαν διάταξιν, του δια παρερμηνείας στραγγαλισθέντος Νόμου.
Αλλά ερωτώμεν: Προς τί όλος αυτός ο θόρυβος ο δημοσιογραφικός; Προς τί αι διαμαρτυρίαι του συνεργάτου του «Θάρρους» Π.Γ.Μ. και η υπό τύπον απολογίας μακρά περί των πεπραγμένων έκθεσις του Προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου; Μήπως δια να πείσουν τους συμπολίτας μας ότι έχει άδικον ο Δήμαρχος; Ή δια να μεταπείσουν τον Μπενάκην; Ας μας επιτραπή να φρονώμεν ότι ματαιοπονούν ασκόπως οι δημοσία συζητούντες περί ούτω σοβαρών θεμάτων.
Ο Μπενάκης, όταν άπαξ εκδηλώση μίαν γνώμην, είναι φύσει αδύνατον να την εγκαταλείπη απροστάτευτον και εκτεθειμένην. Είτε εξ αυτοπεποιθήσεως, είτε εκ πεισμοσύνης αλογίστου, θα υπερμαχήση των ιδεών του κατά πάντα οιονδήποτε τρόπον, αδιαφορών εάν η εκδοχή της σφαλεράς του γνώμης θα καταστρέψη το τοπικόν εμπόριον ή και αυτό ακόμη το σύμπαν. Θα εμμείνη ανενδότως και, ως πικρά πείρα εδίδαξε, θα κατισχύση. Ήδη μάλιστα ότε έχει σύμψηφον και την γνώμην ενός Νομικού Συμβουλίου, μόνον δια θαύματος δύναται να ελπίζη τις, ότι ο Δήμαρχος μεταπειθόμενος θα ορθοφρονήση.
Καθ’ ημάς ο αγώνας του τοπικού εμπορίου και των συνηγόρων του πρέπει να στραφή αλλαχού, και να διεξαχθή επί άλλου επιπέδου. Έως τώρα ο μοναδικός αντιλήπτωρ των συμφερόντων του τοπικού εμπορίου, ο Εμπορικός μας Σύλλογος, δι’ όλων των μέσων της νομιμοφροσύνης, ητήσατο προστασίαν από τους αρμοδίους υπαλλήλους τους Κράτους. Αντί όμως προστασίας το τοπικόν εμπόριον εύρεν απηνή καταδίωξιν, διότι δια να φυγαδευθή το εμπόριον από την πόλιν των Καλαμών, εδέησε να εκδοθούν αντιφατικαί εγκύκλιοι εκ μέρους του Ρέπουλη, να επιστρατευθή και αυτό ακόμη το Νομικόν Συμβούλιον, και να στραγγαλισθή κατά τρόπον όλως περίεργον ο Νόμος. Ό,τι δε προκαλεί φρίκην και αγανάκτησιν, είναι ότι ο στραγγαλισμός του Νόμου εγένετο εξ ακατανοήτου πνεύματος δυσμενείας μόνον δια τας Καλάμας και δι’ ουδεμίαν άλλην πόλιν του κράτους.
Αντί λοιπόν να μεμψιμοιρώμεν δια την αποτολμηθείσαν επιβολήν κατά του τοπικού εμπορίου και να κατατριβώμεθα εις Ακαδημαϊκάς και αγόνους συζητήσεις, πρέπει να επιδιώξωμεν την προστασίαν των δικαιωμάτων μας δια νομοθετικής μεσολαβήσεως.
Πρέπει οι έμποροι να κλείσουν τα καταστήματά των και ν’ αξιώσουν δια παντός νομίμου μέσου, όπως η Βουλή δι’ ερμηνευτικού Νόμου τερματίση μίαν έκρυθμον κατάστασιν απειλούσαν το τοπικόν εμπόριον. Πρέπει όλοι οι βουλευταί του Νομού μας να υπερμαχήσουν σοβαρώς εν τη Βουλή υπέρ των συμφερόντων του τοπικού μας εμπορίου. Πρέπει να ενισχύσωμεν τας προσπαθείας των βουλευτών μας, εξανιστάμενοι κατά νομιμόφρονα τρόπον εναντίον των υπονομευτών και καταστροφέων του μεσσηνιακού εμπορίου. Αυτά πρέπει να γίνουν και εφ’ όλα ταύτα πρέπει να πρωτοστατήση ο Εμπορικός μας Σύλλογος.
Πάσα άλλη προσπάθεια είναι προωρισμένη να ναυαγήση.
Ερμής
