Έχω την εδραία πεποίθηση ότι είναι τίτλος τιμής για μια κοινωνία να αναλαμβάνει, να θέλει τη φορτική εκείνη πολυτέλεια που αποτελεί για εκείνη η φροντίδα των ανιάτων, των “αχρήστων”, των “ανικάνων” ή απλώς των αδυνάμων εκ του εντελώς τυχερού γεγονότος πως δε γεννήθηκαν στη “σωστή” πλευρά του πλανήτη. Και θα μετρούσα σχεδόν το βαθμό πολιτισμού της από την ποσότητα του κόπου και της επαγρύπνησης που επιβάλλει στον εαυτόν της καθαρά για λόγους σεβασμού της ζωής…
Όταν θα έχουν γίνει εξοβελιστέα τα νήπια – “τέρατα”, μόνο και μόνο επειδή είναι αλλοεθνά, δε θα αργήσει εκείνη η ώρα που και τα παραμικρά “ελαττώματα” θα μοιάζουν με τερατωδίες…
Αυτή η καθαρισμένη, η εξυγιασμένη κοινωνία, όπου οίκτος ή απλώς η συμπάθεια για τον αδύναμο δε θα έχει πια θέση, αυτή η κοινωνία δίχως ψεγάδια, όπου οι “κανονικοί” και οι δυνατοί θα επωφελούνται από τους πόρους που απορροφούν μέχρι σήμερα οι μη “κανονικοί” και οι αδύναμοι, αυτή η κοινωνία που θ’ αναβίωνε την αρχαία Σπάρτη, δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα άξιζε ακόμη να ονομάζεται ανθρώπινη κοινωνία..
Του Γεωργίου Κ. Γκόνη
Δικηγόρου
Υ.Γ. Είναι η ίδια Σπάρτη που καυχιόταν για την αποδοτικότητά της, “και γι’ αυτόν το λόγο εξαφανίστηκε δίχως ν’ αφήσει ίχνη”, για να υπομνηματίσω τη ρήση (μάλλον) του Τσέστερτον.
