Με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι τι θα γινόταν η πατρίδα μου αν είχε νικήσει τότε η επανάστασή μας.
Λεωνίδας Κύρκος, ο άνθρωπος που προτιμούσε τα «μέτωπα λογικής» από τη βία και την τρομοκρατία. Ο άνθρωπος που εκπροσώπησε μία Αριστερά που τόνιζε τη σημασία της δημοκρατίας, σε κριτική πάντα απόσταση από την κομματική ιδεοληψία.
Είναι κοινή διαπίστωση πως κάποτε υπήρχε μιαν άλλη Αριστερά. Η Αριστερά του Κύρκου, του Δρακόπουλου, του Φιλίνη, του Ηλία Ηλιού, του Αντρέα Λεντάκη.
Εκείνη η Αριστερά απευθυνόταν σε εθνικό ακροατήριο. Εκείνη η Αριστερά υπήρξε στην Ελλάδα αλλά δεν ευδοκίμησε, δεν ήταν και δεν έγινε ποτέ κόμμα εξουσίας.
Εκείνη η Αριστερά πίστευε στο διάλογο, σεβόταν τα αποτελέσματα των εκλογών, αγωνιζόταν για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων. Δεν ταυτίστηκε με τη λαϊκίστικη Δεξιά. Δε σκέφτηκε ποτέ να βάλει την εξουσία πάνω από τους θεσμούς της δημοκρατίας.
Το ζητούμενο τότε ήταν η ποιότητα και η ιδεολογική συγκρότηση της ηγετικής ομάδας.
Σήμερα η Αριστερά έκλεισε έναν κύκλο, συμβιβάστηκε, κρίθηκε και απογοήτευσε πολλούς.
Ζούμε την εποχή της απομυθοποίησης.
Ποτέ άλλοτε η Αριστερά δεν υπήρξε τόσο ασύνδετη με τις έννοιες του σεβασμού και των αξιών.
Ποτέ άλλοτε δεν έμοιαζε να ενεργεί τόσο ανοργάνωτα και ασυναίσθητα, με αιχμή τη φτηνή, απολίτικη οργή. Τέκνο της κρίσης δίνει διαρκώς την εντύπωση ότι περιμένει τη μήτρα της επόμενης κρίσης, για να αναγεννηθεί.
Το τότε μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς χάρισε το πιο ζωντανό κομμάτι της διανόησης, χάρισε το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα, φορτίο πολύτιμο για τις παλαιότερες γενιές, που επιμελώς οι κληρονόμοι φρόντισαν να σπαταλήσουν, χάρισε το πάθος και την αίσθηση ενός ανεκπλήρωτου ονείρου, τη δύναμη της πίκρας και της αφάνταστης ταλαιπωρίας των ηττημένων. Κοιτάς προς τα πίσω και αγναντεύεις ιδεολογικά φορτία δεκαετιών.
Από την άλλη, βλέπεις το σήμερα και αναρωτιέσαι τι να πεις; Τι κατάντια, ή τι κρίμα;
Tου Μιχάλη Σούμπλη
