ΕΙΝΑΙ γεγονός μη επιδεχόμενον αμφισβήτησιν, ότι εν Μεσσηνία τουλάχιστον η όντως εθνική δανειστική πολιτική της Εθνικής Τραπέζης εις τα ζητήματα της παραγωγής έσωσε κυριολεκτικώς τους γεωργούς από τους όνυχας της τοκογλυφίας και περιώρισε και αυτό ακόμη το έγκλημα, αφού αι πλείσται διενέξεις, ως γνωστόν, αιτίαν είχον χρηματιστικάς διαφοράς.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως, κατά το εγγύς παρελθόν οι παραγωγοί μέρος των καλλιεργητικών δανείων διέθετον δια σκοπούς μη αυστηρώς καλλιεργητικούς, λόγω κυρίως της υπαρχούσης κρίσεως. Τούτο είναι ανάγκη να μη σημειωθή και κατά το τρέχον έτος. Διότι εν εναντία περιπτώσει τα έξοδα και τέλη της τοιαύτης πολιτικής των θα πληρώσουν αυτοί ούτοι οι παραγωγοί και θα επαυξήσουν την κρίσιν ην διέρχονται, ήτις θα ήτο απείρως δεινοτέρα άνευ της εθνικής δανειστικής πολιτικής της Εθνικής Τραπέζης, διαθετούσης καθ’ άπασαν την Ελλάδα υπέρ το εν δισεκατομμύριον ετησίως, εις εποχήν στενότητος χρήματος και με ελάχιστον τόκον.
ΑΚΟΜΗ θα πρέπει να μη γίνωνται εισακουστοί διάφοροι καλοθεληταί έχοντες προσωπικά ίδια συμφέροντα και ασκούντες ανταγροτικήν πολιτικήν κατά της Εθνικής Τραπέζης ως ιδρύματος πλέον, αφού τουλάχιστον εσχάτως εν Μεσσηνία χάρις εις τον Ντόκον και εις τον Ξινόν, τον διευθυντήν και υποδιευθυντή του εν Καλάμαις υποκαταστήματος της Εθνικής Τραπέζης, η δανειστική πολιτική τείνει να λάβη τον δέοντα κοινωνιολογικόν χαρακτήρα και να αποβάλη κάθε δόσιν εμπειρισμού.
