Είναι δεδομένο ότι το νέο κύμα της πανδημίας θα έχει πολλαπλάσια κρούσματα και πολύ σοβαρές υγειονομικές, κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις.
Βλέπετε, οι θύλακες οπισθοδρόμησης που υπάρχουν, κράτησαν πίσω μεγάλη μερίδα του πληθυσμού από τα εμβολιαστικά προγράμματα.
Και φθάνουμε σήμερα αντιμέτωποι με ένα σφοδρό κύμα που ο ΣΥΡΙΖΑ ανεπιτυχώς επιχειρεί μέχρις στιγμής να «καβαλήσει», όπως επιτυχώς είχε «καβαλήσει» το κύμα των «αγανακτισμένων», δημιουργώντας τότε κοινωνική και πολιτική αστάθεια.
Έκτοτε έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι και δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία τους και ο λόγος τους έχει μικρό βεληνεκές.
Ενώ το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε να κάνουμε στην πανδημία είναι να διατηρήσουμε την ορθολογική εγρήγορσή μας, στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν το παν να συντηρούν μια διαταραγμένη αβεβαιότητα, σε συνδυασμό μάλιστα με το αβέβαιο μέλλον των «χλωμών ονείρων» των νέων για οικονομικά στέρεα ζωή.
Συντηρούν μια κοινωνία φόβου, με αποτέλεσμα ο παγιδευμένος στο φόβο να χειραγωγείται εύκολα.
Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον πολίτη ως μοναδική ανεπανάληπτη οντότητα που πλάι στα δικαιώματα έχει και υποχρεώσεις.
Αδυνατούν να αντιληφθούν πως το πρόβλημα δεν είναι τόσο ο αριθμός των ΜΕΘ όσο ο πολίτης να μη φθάσει στη ΜΕΘ.
Το πρόβλημα των ΜΕΘ δεν είναι ο εξοπλισμός. Το κύριο πρόβλημα είναι οι ανθρώπινοι πόροι. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν αρκετοί ιατροί και νοσηλευτές εξειδικευμένοι στην εντατικολογία, καθώς πρόκειται για εξαιρετικά απαιτητική ειδικότητα.
Συνεπώς, το αίτημα «εδώ και τώρα» περισσότερες ΜΕΘ είναι ανεδαφικό, με όλα τα χαρακτηριστικά ενός φθηνού αντιπολιτευτικού και αβανταδόρικου λόγου που υπονομεύει βασικά συστατικά της κοινωνικής συνοχής: τη γνώση και την ευθύνη.
Του Μιχάλη Β. Σούμπλη
Υ.Γ.: Δε φοβάμαι να παραδεχθώ ότι φοβάμαι μη ξανάρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά τον χρειάζομαι το φόβο για να κρατήσω όρθια τη λογική μου.
