Με πυξίδα τα όνειρά της, άφησε πίσω της την Αθήνα και αποφάσισε να πάει να ζήσει στην περιοχή που είχαν εξοχικό οι δικοί της στη Δυτική Μάνη.
Εκεί βρήκε τον εαυτό της, άφησε ελεύθερο το πνεύμα της και την ψυχή της, ενσωματώθηκε με την ελληνική φύση και άρχισε να δημιουργεί με γνώμονα τη φαντασία της.
Οι δημιουργίες της Σοφίας Φιλέα είναι μοναδικές… τρισδιάστατες. Η έμπνευσή της αντλείται από τη μαγεία και την ενέργεια της Καρδαμύλης, όπου ρίζωσε και έκανε την οικογένεια της.
Η ζωή της πέρα από τα δεκάδες χρώματα που είναι πλημμυρισμένη αποτελεί και ένα success story, αφού «έσβησε» το γκρίζο του μεγάλου αστικού κέντρου και δημιουργεί νέους κόσμους με ορμητήριο τον παράδεισό της στην Πελοπόννησο.
Η ίδια μιλάει στο Newsbomb.gr για το αγαπημένο της παιδικό «Του Κουτιού τα παραμύθια», που αποτέλεσε την αφορμή για τις χειροτεχνίες της.
-Σοφία, άφησες μια καριέρα σε αστικό κέντρο πριν από χρόνια και αποφάσισες να ζήσεις σε ένα μέρος που είχαν εξοχικό οι γονείς σου, στην Καρδαμύλη της Μάνης και θα ζούσες από τις καλλιτεχνικές δημιουργίες σου. Πώς ήταν η αρχή; Τι έχεις κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια;
«Στο χωριό ήρθα τον Οκτώβρη του 2013. Το εξοχικό των γονιών μου είναι λίγο πιο πέρα, στον Αϊ- Δημήτρη, αλλά εδώ για μένα όλα είναι ένα χωριό, οι αποστάσεις είναι πολύ μικρές, σε κάθε χωριό θα πας για διαφορετικό λόγο και έχει χρειαστεί να μείνω σχεδόν στα περισσότερα χωριά της γύρω περιοχής. Τώρα μένω πλέον μόνιμα στο Εξωχώρι, στο χωριό του συζύγου μου.
Ενώ κάθε αρχή λένε πως είναι δύσκολη, η δική μου αρχή εδώ ήταν πολύ εύκολη. Θυμάμαι ότι ζούσα μέσα σε απόλυτη ευγνωμοσύνη, ηρεμία και απολαμβάνοντας μια πρωτοφανή αίσθηση ελευθερίας. Θυμάμαι ότι δε με ένοιαζε αν ήταν Κυριακή ή Δευτέρα, πρωί ή νύχτα, για μένα ήταν το ίδιο όμορφα. Όταν έφυγα από την Αθήνα δεν ήξερα ότι θα ασχοληθώ με τη ζωγραφική, όταν ήρθα εδώ το σκέφτηκα. Όταν έφυγα, είχα απλώς ανάγκη να έρθω εδώ στο χωριό. Η ζωγραφική προέκυψε λίγο αργότερα, όταν καθάρισε κάπως το μυαλό μου.
Ξέρεις, μου φαινόταν τότε εντελώς ακατανόητο και αφύσικο να έρχομαι σε αυτό το μαγικό μέρος για διακοπές, ας πούμε, και μετά να πρέπει επιστρέφω στην Αθήνα. Δηλαδή, κάτι πήγαινε πολύ λάθος στη ζωή μου. Έψαχνα πολύ καιρό πώς θα μπορούσα να βιοποριστώ στο χωριό και δεν έβρισκα κάποια λύση, τουλάχιστον σε σχέση με το βιογραφικό μου. Κι έπειτα μια μέρα δε με ένοιαζε πια πως θα γίνει, απλά έφυγα. Παραιτήθηκα και έφυγα χωρίς να ξέρω το επόμενο βήμα.
Είναι σημαντικό να πω πως η επαρχία έχει επαγγελματικά πολλές ευκαιρίες για κάποιον, ωστόσο για να δει το κενό στην αγορά θα πρέπει να ζήσει εκεί. Το λέω, γιατί είναι πολύς ο κόσμος που θέλει να φύγει από την Αθήνα, αλλά το επαγγελματικό κομμάτι είναι τροχοπέδη.
Το μεγαλύτερό μου κέρδος είναι ότι μπορώ να κάνω την αγάπη μου για τη ζωγραφική επάγγελμα, να βρίσκομαι σε άμεση επαφή με τη φύση, καθώς η περιοχή μας συνδυάζει άψογα το βουνό με τη θάλασσα και να έχω πρόσβαση σε τρόφιμα καθαρά. Το να κόβεις από τον κήπο και τα δέντρα είναι κάτι που πάντα θα με ενθουσιάζει! Αυτό για μένα είναι ποιότητα ζωής».
-Τρισδιάστατες δημιουργίες κυρίως… πώς ξεκίνησες αυτό το εγχείρημα;
«Θα μπορούσε κανείς να πει πλέον ότι αυτό το είδος των έργων είναι ταυτότητα για μένα ως δημιουργό, είναι αυτά για τα οποία είμαι αναγνωρίσιμη. Θα σου πω κάτι που είναι εναντίον όλων των στρατηγικών marketing… το ξεκίνησα εντελώς τυχαία!!
Πριν καν αποφασίσω να φύγω από την Αθήνα ζωγράφιζα τα βράδια μόνη μου μετά τη δουλειά, είμαι αυτοδίδακτη. Ξεκίνησα να ζωγραφίζω ένα κοριτσάκι με κόκκινο φόρεμα που ήθελε να φύγει πετώντας από την πόλη. Την πρώτη φορά πετούσε με μια ομπρέλα. Κάπου είχα δει τη ζωγραφιά και σαν εξάσκηση την έφτιαξα με δικό μου τρόπο. Μετά σκέφτηκα πως θα μπορούσε να πετάει και με άλλους τρόπους. Κι έτσι άρχισα να βρίσκω τρόπους να φεύγει από την πόλη πετώντας. Πιστεύω ότι αυτό το κοριτσάκι που πετάει μου άνοιξε το δρόμο κι από τότε κυρίως διαλέγω οι ήρωές μου να πετάνε.
Όσοι ασχολούνται γενικά με ζωγραφική και χειροτεχνία, θα με καταλάβουν, έχουμε την τάση να μαζεύουμε λογής λογής πράγματα, ετικέτες, αυτοκόλλητα, χαρτάκια, κορδελάκια, ό,τι σε -άκια μπορείς να σκεφτείς, μικρά και μεγάλα, χωρίς να ξέρουμε τι θα τα κάνουμε. Απλώς για όλα έρχεται κάποια στιγμή η σειρά τους, τα θυμάμαι ένα ένα. Ένα μήνα μετά, ένα χρόνο, πέντε χρόνια μετά (και αλίμονο αν σε μια στιγμή αδυναμίας τελικά αποφάσισες να το πετάξεις και τώρα το χρειάζεσαι και τίποτε άλλο δε θα ταίριαζε εκεί καλύτερα! Η απόλυτη κρίση νεύρων!). Ε, κάπως έτσι είχα αγοράσει κάτι σπιτάκια, σκέτα, άδεια και λέω: ήρθε η ώρα τους! Το πρώτο έργο ήταν το κορίτσι μου πάνω από την πόλη, κοιτάζοντας μια σκάλα που ανεβαίνει στα σύννεφα. Από εκεί ακολούθησαν έργα με το δικό μου κοριτσάκι, αλλά και με άλλους πρωταγωνιστές που πετούν όπως ο μικρός πρίγκιπας, ο Πήτερ Παν, η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων σε διάφορες εκδοχές, το σπίτι με τα μπαλόνια και τόσα άλλα.
Τα ονόμασα τελικά “Παραμύθια του Κουτιού”. Την έμπνευση την πήρα από “Του κουτιού τα Παραμύθια”, που ήταν η αγαπημένη μου σειρά στην ΕΡΤ της Ήβης Σοφιανού».
-Ποια είναι τα πιο δυνατά σου έργα και γιατί;
«Δυνατά έργα είναι αυτά που συγκινούν αυτόν που τα βλέπει και αυτό μπορεί να διαφέρει από έργο σε έργο και από άνθρωπο σε άνθρωπο. Προσωπικά πιστεύω ότι τα πιο δυνατά μου έργα δεν τα έχω φτιάξει ακόμη».
-Μέσα από την τέχνη σου τι μπορεί να διακρίνει κάποιος;
«Νομίζω την αισιοδοξία και το ταξίδι».
-Ποιο είναι το μήνυμα που εκπέμπεις;
«Ότι η ζωή μας μπορεί να είναι σαν παραμύθι. Ότι μπορούμε να το πετύχουμε. Ότι μπορούμε να πετάξουμε. Ότι μπορούμε να κάνουμε μαγικά. Ότι γενικά μπορούμε!».
-Υπάρχει κάποιο έργο που σε χαρακτηρίζει; Ποιο είναι αυτό; Και γιατί;
«Σίγουρα το κορίτσι με το κόκκινο φόρεμα. Όπως είπα και πριν, νιώθω ότι μου ανοίγει δρόμους. Είναι ο φύλακας άγγελός μου».
-H covid-19 έχει επηρεάσει τον Πολιτισμό και πώς;
«Εμένα προσωπικά με βοήθησε. Βρέθηκα να έχω πρόσβαση ηλεκτρονικά σε ομάδες, σεμινάρια και διάφορες άλλες δραστηριότητες που θα μου ήταν δύσκολο να έχω στην προηγούμενη εποχή, καθώς όλα ήταν δια ζώσης και όλα ήταν στην πρωτεύουσα. Επίσης ευνόησε τις ηλεκτρονικές αγορές κι εγώ δουλεύω εντελώς διαδικτυακά. Αυτό όμως είναι εφήμερα ευνοϊκό, χωρίς να έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα πέρα από την όποια αύξηση της αναγνωρισιμότητάς μου και ίσως και τα χρήματα στην τσέπη μου.
Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί, ανεξαρτήτως θετικής επιρροής της Covid, είναι το πως ο Πολιτισμός σήμερα είναι στο περιθώριο, αντιμετωπίζεται ως περιττός ή ως πολυτέλεια για τους λίγους. Η τέχνη δεν έχει καμία υποστήριξη. Ήταν η πρώτη που χτυπήθηκε από τα lockdown, τα θέατρα, οι συναυλίες, ο κινηματογράφος. Δε συμβαίνει καμία έκπληξη, καμία ανατροπή, κάποιες σκόρπιες θαρραλέες φωνές φιμώνονται. Για τα φαινόμενα αυτά δεν ευθύνεται η Covid, αλλά το πόσο θλιβερά αντιμετωπίζεται σήμερα ο Πολιτισμός».
-Τέλος, αν σε ένα έργο σου χωρούσες τη ζωή σου πώς θα ήταν διαμορφωμένο αυτό;
«Θα ήταν σίγουρα ιπτάμενη. Τα φτερά δεν είναι απαραίτητα. Θα είχε μέσα πολλά βιβλία, σκάλες, αφράτα σύννεφα και μια αναπαυτική θέση στο φεγγάρι, με μαξιλάρι και κουβέρτα.
Η θέση θα χωράει δύο, γιατί σύντομα ετοιμάζομαι να φτιάξω παρέα στο κοριτσάκι μου. Είναι πιο ωραίο να πετάμε με παρέα!».
ΠΗΓΗ: newsbomb.gr/του Λευτέρη Θεοδωρακόπουλου
