H Μαρία Διακουμάκου έχει γίνει τον τελευταίο καιρό φύλακας-άγγελος του Ορφέα και μέσω της σελίδας του Φιλοζωικού Ομίλου Καλαμάτας μοιράστηκε την ιστορία του άτυχου σκυλάκου αναζητώντας απεγνωσμένα ένα ζεστό σπίτι γι’ αυτόν (η ίδια δεν μπορεί να τον κρατήσει, καθώς έχει ήδη 4 σκυλιά που έχουν δείξει εχθρική στάση απέναντί του).
Ταυτόχρονα θέλησε να δημοσιοποιήσει το θέμα και μέσω της εφημερίδας μας, σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει τόσο τον κόσμο, όσο και τον Δήμο Καλαμάτας απέναντι στα αδέσποτα που δίνουν έναν καθημερινό δύσκολο αγώνα επιβίωσης στο δρόμο, αλλά κι ελπίζοντας πάντα ότι η έκκλησή της για τον Ορφέα θα φτάσει εκεί που πρέπει…
«Είναι ένα σκυλάκι που τώρα πια δεν μπορεί να ζήσει στο δρόμο για κανένα λόγο. Θέλω να ενημερώσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε λίγο τον κόσμο μήπως βρούμε έναν άνθρωπο για να τον φιλοξενήσει προσωρινά ή ακόμα καλύτερα να τον υιοθετήσει και να του χαρίσει ένα ζεστό σπίτι και την αγάπη που του αξίζει. Έχει περάσει τόσα πολλά από τους ανθρώπους και του το χρωστάμε…
Θα ήθελα να γνωρίσουν όλοι αυτό το σκυλί, γιατί στη θέση του θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς ή ένα παιδί -και πραγματικά εκεί που έριξαν τη φόλα, κοντά στο Δημοτικό της Θουρίας, ένα παιδάκι θα μπορούσε να βρει και να είχε αγγίξει ή φάει το δηλητήριο…
Υπάρχουν κάποιες δυσκολίες στη φροντίδα του (και γι’ αυτό ίσως μια κυρία από την Επίδαυρο που είχε δείξει ενδιαφέρον να τον πάρει δεν εμφανίστηκε ποτέ), αλλά μέσα σ’ ένα σπίτι ο Ορφέας μπορεί να ζήσει πάρα πολύ καλά, φυσιολογικά θα έλεγα. Το σκυλάκι βελτιώνεται συνεχώς και προβλέπεται ότι θα ανακτήσει λειτουργική ή και σχεδόν πλήρη όραση, ενώ κάνει θεραπεία για το καλαζάρ, που ευτυχώς δεν έχει επηρεάσει κάποιο ζωτικό όργανο. Θα φύγει από το κτηνιατρείο όταν θα είναι έτοιμος» εξηγεί την κατάσταση η Μαρία, η οποία φροντίζει ανελλιπώς να βγάζει τον Ορφέα βόλτα δύο φορές την ημέρα, προκειμένου να ανακτήσει την κινητικότητά του και να αποφύγει νέες κατακλίσεις.
Στην πραγματικότητα ο 2χρονος ημίαιμος σκυλάκος επανήλθε στη ζωή δύο φορές, καθώς εκτός από το ότι σώθηκε πριν από περίπου 1,5 μήνα από τη φόλα (χάρις αρχικά στη φιλόζωη δασκάλα του Δημοτικού Θουρίας που είχε μαζί της και χορήγησε άμεσα το αντίδοτο) οι υπεύθυνοι του Δήμου Καλαμάτας έκριναν ότι μετά από τη στοιχειώδη ανάρρωσή του ένα εντελώς τυφλό, κουφό και αδύναμο σκυλί (που δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί από το φόβο και την ανασφάλεια της πλήρους ανημπόριας του) θα επιβίωνε στην περιοχή του φυτωρίου και των τεχνικών υπηρεσιών πάνω από την Αγορά, ανάμεσα σε άλλα 20-25 σκυλιά, κάποια από τα οποία είναι αστείρωτα και επιθετικά (το συγκεκριμένο ζήτημα είναι αντικείμενό ενός άλλου ρεπορτάζ…).
«Όλα τα πλάσματα που ζουν στον πλανήτη γη έχουν δικαίωμα να ζουν όμορφα»…
Η Μαρία Διακουμάκου που κλήθηκε και πάλι να παραλάβει τον Ορφέα, αντίκρισε το ζώο ξαπλωμένο πάνω σε ακαθαρσίες, καταδαγκωμένο, παγωμένο και μισοπεθαμένο μέσα στη βροχή …
Ο ιδιώτης κτηνίατρος Παναγιώτης Παπαδόπουλος ήταν εκείνος που ευτυχώς ανταποκρίθηκε άμεσα, καθώς το περιστατικό ήταν (οριακά) εκτός ωραρίου…
«Ο κτηνίατρος μου είπε ότι αν έμενε εκεί το σκυλί θα είχε λίγες ώρες ζωής ακόμη (αδιάψευστος μάρτυρας οι φωτογραφίες…). Ο κ. Παπαδόπουλος είναι εξαιρετικός άνθρωπος και επιστήμονας φρόντισε και φροντίζει τον Ορφέα με μεγάλη αφοσίωση» αναφέρει η Μαρία ευχαριστώντας τον και προσθέτει με χειμαρρώδη τρόπο τα παρακάτω:
«Θα ήθελα ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί, να «ξυπνήσει» λίγο και να βοηθάει περισσότερο. Θα ήθελα να δουν οι άνθρωποι ότι τα ζώα που ζουν στο δρόμο δεν ζουν κάτω από ιδανικές συνθήκες. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τα ταΐζουν και τα ζώα μπορούν να ζουν για μέρες με ένα ξεροκόμματο κι έτσι πεινασμένα είναι πολύ πιο εύκολο να φάνε δηλητήριο. Και ο Δήμος μας νομίζω δεν είναι πολύ ευαισθητοποιημένος. Βέβαια, απ’ ότι έμαθα τα πρώτα έξοδα του Ορφέα τα πλήρωσε ο κ. Φάββας από την τσέπη του και θα πληρώσει και τα υπόλοιπα. Είναι προς τιμήν του, αλλά δεν πρέπει να γίνεται κάτι τόσο τρανταχτό για να αναλαμβάνει ο Δήμος τις ευθύνες του. Πρέπει να υπάρχουν διαδικασίες και καλός μηχανισμός αντιμετώπισης των περιστατικών και όχι να ελπίζουμε ότι κάποιος ίσως ευαισθητοποιηθεί μεμονωμένα.
Επίσης χρειάζεται να γίνουν πολλά βήματα ακόμη στο να αρχίζουμε να μιλάμε, να καταγγέλλουμε τους ανθρώπους που βάζουν φόλες, να καταγγέλλουμε τους ανθρώπους που κακοποιούν τα ζώα παθητικά και με οποιονδήποτε τρόπο. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι αδιαφορούν, γιατί τη φόλα την έριξε ο γείτονας ή κάποιος γνωστός χτύπησε ένα ζώο και «α, μωρέ που να μιλήσω τώρα και να μπλέξω και με την αστυνομία», αλλά έτσι τελικά την πληρώνουν τα ζώα…
Γενικότερα διαπιστώνω μεγάλη ανευθυνότητα γύρω μας, βλέπω ανθρώπους που υιοθετούν σκυλιά και μετά από 1-2 χρόνια βαριούνται, σταματούν να τα φροντίζουν, δεν τα βγάζουν βόλτες ( γνωρίζω προσωπικά πάρα πολλούς ανθρώπους που δεν βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους προκειμένου να κοινωνικοποιηθούν). Κάποιοι δειλά-δειλά αρχίζουν να ευαισθητοποιούνται, όμως δεν είμαι πολύ αισιόδοξη με αυτά που βλέπω γύρω μου.
Αυτό που με απογοητεύει είναι ότι γενικότερα οι άνθρωποι υποβιβάζουν τα ζώα, θεωρώντας ότι η ζωή τους δεν έχουν αξία. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, είμαστε όλοι συναισθανόμενα άτομα και όλα τα πλάσματα που ζουν στον πλανήτη γη έχουν δικαίωμα να ζουν όμορφα» είναι το μήνυμα της Μαρίας Διακουμάκου, η οποία είναι δραστήρια εθελόντρια φιλόζωος και μέλος του Φιλοζωικού Ομίλου Καλαμάτας, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη εδώ και 7-8 χρόνια, από τότε δηλαδή που βρήκε τον (πρώτο) σκύλο της, τον Ρίκο, οπότε «και ξεκίνησα να ασχολούμαι λίγο διαφορετικά, να βλέπω, γιατί πριν δεν τα έβλεπα ούτε εγώ»…
Ας μην κλείσουμε λοιπόν κι εμείς τα μάτια στον Ορφέα και στα άλλα αδέσποτα που μας έχουν ανάγκη…
Η έκκληση για να βρει ο Ορφέας ένα σπίτι…
Αυτός είναι ο Ορφέας, ένας ήρωας που προσπαθούσε καθημερινά να επιβιώσει στο δρόμο, έψαχνε ένα μέρος να προστατευτεί από τις καιρικές συνθήκες, από τα τέρατα με ανθρώπινη μορφή που τον κυνηγούσαν και τον χτυπούσαν, από τους λιγότερο σκληρούς που απλά τους ενοχλούσε η παρουσία του και τον έδιωχναν τρομάζοντάς τον ή πετώντας του νερό και ένιωθε τεράστια χαρά όταν κάποιος άπλωνε το χέρι του να του δώσει ένα ή περισσότερα χάδια, τότε ο Ορφέας σήκωνε και κουνούσε την ουρά του ευτυχισμένος.
Στο χωριό που ζούσε ήταν δύσκολη και η εύρεση τροφής, συνήθως έβρισκε να φάει όταν κάποιος έριχνε φαγητό δίπλα σε κάποιον κάδο, και έτσι τρεφόταν με ό,τι έβρισκε και ένιωθε τυχερός.
Ένα πρωί όμως ο Ορφέας έφαγε το φαγητό που βρήκε και ύστερα από λίγο άρχισε να νιώθει δυσφορία, έπεσε κάτω και το κορμάκι του άρχισε να τραντάζεται από φρικτούς σπασμούς, δεν μπορούσε να καταλάβει τι του συμβαίνει καθώς το μόνο που ένιωθε ήταν αφόρητος πόνος.
Όλα αυτά συνέβησαν έξω από ένα δημοτικό σχολείο, τον είδαν τα παιδιά και άρχισαν να φωνάζουν και να κλαίνε, μια Κυρία είχε ατροπίνη, του έκαναν την ένεση και μεταφέρθηκε σε κτηνιατρείο.
Πάλευε μέρες με τον θάνατο, τόσο γενναία και με απίστευτη θέληση να κρατηθεί στη ζωή και κάποια μέρα συνήλθε από το κώμα. Ξύπνησε αλλά του φαινόταν πολύ περίεργος ο κόσμος τώρα, γιατί ενώ είχε συνηθίσει να βλέπει και να ακούει τα πάντα, τώρα έβλεπε σκιές και δεν άκουγε όπως πριν, αυτό τον έκανε να φοβάται πολύ. Επίσης οι εξετάσεις του έδειξαν καλαζάρ, για το οποίο κάνει θεραπεία και δεν έχει επηρεάσει κανένα ζωτικό του όργανο, η όραση και η ακοή του έχουν αρχίσει να βελτιώνονται και πιθανόν να αποκατασταθούν πλήρως.
ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΕΙΞΕΙ ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΣ ΟΣΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΥ ΕΔΕΙΞΑΝ, ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΟΜΟΡΦΟ, ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ, ΠΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΝΟΥΝ ΘΑΥΜΑΤΑ.
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΠΙΣΗΣ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΘΕΣΕΙ ΕΝΑΝ ΑΣΦΑΛΗ ΧΩΡΟ ΝΑ ΦΙΛΟΞΕΝΗΘΕΙ Ο ΟΡΦΕΑΣ , ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΠΕΡΑΣΕ.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ…
