«Καλοκαίρι 1996»: Γεμάτο σκανδαλιές στο Ζευγολατιό Μεσσηνίας…
Πρόσφατα «πέσαμε πάνω» στο βιβλίο «Καλοκαίρι 1996», με εξώφυλλο από την παραλία Καλαμάτας και, όπως γράφει κάτω από τον τίτλο, «πρόκειται για ένα βιβλίο που περιέχει μια σειρά από περιπέτειες και αστεία περιστατικά». Συνεχίζοντας να το περιεργαζόμαστε είδαμε ότι αναφέρεται σε περιστατικά που έχουν συμβεί σε χωριό της Μεσσηνίας.
Τα παραπάνω ήταν αρκετά για να αναζητήσουμε τον Μιχάλη Κουρούβανη, συγγραφέα του βιβλίου «Καλοκαίρι 1996», για να μας το παρουσιάσει, αλλά και για να πάρουμε μια γεύση από τις παιδικές, ανέμελες στιγμές του.
-Πώς μπήκε η συγγραφή στη ζωή σας;
Από πολύ μικρή ηλικία εκφραζόμουν ζωγραφίζοντας κυρίως. Η συγγραφή δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των δεκαοκτώ.
Κάπου εκεί, σε αυτή την ηλικία, δημιουργήθηκε η σπίθα που με έκανε να θέλω να γράψω μια ιστορία. Έγιναν κάποιες πολύ μικρές προσπάθειες, αλλά συνεχώς το άφηνα στην άκρη έπειτα από λίγο. Χρειάστηκαν, τελικά, πολλά χρόνια μέχρι να το πάρω απόφαση, αρκετό διάβασμα και πάρα πολύ σκέψη για να αποφασίσω το θέμα.
Ξεκίνησα δειλά το 2010 με σκοπό να δημιουργήσω μια ιστορία φαντασίας. Επηρεασμένος από Τόλκιν κυρίως, μα και άλλους συγγραφείς, με ένα τετράδιο γεμάτο σημειώσεις, ύστερα από δυο χρόνια είχα, επιτέλους, φτάσει στο σημείο που ένιωθα πως έχει δημιουργηθεί κάτι αξιόλογο, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα.
Ένας κόσμος καινούριος, με τους χαρακτήρες του, με έναν ολοκληρωμένο χάρτη, αλλά και με διάφορα, ας πούμε, ιστορικά γεγονότα που διαμόρφωσαν το έργο αυτό, ήταν πλέον έτοιμος. Θέλοντας, λοιπόν, να πειραματιστώ λίγο αποφάσισα να προχωρήσω στην διαδικασία της αυτοέκδοσης, παίρνοντας ένα κομμάτι της ιστορίας αυτής.
Η «ιστορία του μάγου χωρίς όνομα» ήταν η πρώτη μου προσπάθεια, ένα πείραμα θα έλεγα, το οποίο θα με βοηθούσε να ακούσω κυρίως γνώμες. Με αφορμή διάφορους πανελλήνιους διαγωνισμούς, λίγο αργότερα άρχισα να γράφω παραμύθια και διηγήματα, δημιουργώντας με τον καιρό αρκετό υλικό προς ανάγνωση. Έτσι δημιουργήθηκε και το blog «παραμύθια για μικρούς και μεγάλους», το οποίο μου χάρισε αρκετά θετικά σχόλια για τη δουλειά μου από άγνωστους, κυρίως, αναγνώστες.
Παράλληλα, ολοκλήρωσα το μυθιστόρημα φαντασίας και έκανα κάποιες μάταιες προσπάθειες για έκδοση. Η αυτοέκδοση σε ένα βιβλίο μεγάλης έκτασης όπως αυτό κόστιζε αρκετά περισσότερα χρήματα από το πρώτο μου βιβλίο, που ήταν μόλις 40 σελίδες.
Το 2018 τιμήθηκα με το πρώτο πανελλήνιο βραβείο παραμυθιού, λόγου και τέχνης. Αυτό μου έδωσε την αφορμή να συνεχίσω, με περισσότερο ζήλο αυτή τη φορά, και λίγους μήνες αργότερα ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου «Καλοκαίρι 1996».
-Διακρίνουμε άρωμα Μεσσηνίας και ειδικότερα ένα χωριό. Πείτε μας για αυτό…
Η ιστορία διαδραματίζεται, κυρίως, στο Ζευγολατιό. Ένα χωριό της βόρειας Μεσσηνίας, 30 χιλιόμετρα από την πόλη της Καλαμάτας. Όλες οι μνήμες των παιδικών χρόνων είναι εκεί. Υπήρχε περισσότερη ζωή τότε, και παρά τους περιορισμούς που πάντα υπήρχαν, ζούσαμε και παίζαμε έξω, στο δρόμο και την αλάνα. Ήταν ένα χωριό πλούσιο σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, κόσμο, καθώς και για περιπετειώδεις εξερευνήσεις…
-Μιλάτε για ανέμελα παιδικά χρόνια της δεκαετίας του ’90. Τι έχει αλλάξει πλέον;
Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Πάντα είναι διαφορετικά όταν είσαι παιδί. Η ανεμελιά έχει δώσει τη θέση της στην ευθύνη πλέον. Οι τότε έφηβοι είναι πια άνθρωποι με οικογένειες και υποχρεώσεις. Λογικό, λοιπόν, να υπάρχει μια νοσταλγία από όλους για την παιδική ηλικία, ασχέτως της δεκαετίας που την έζησαν.
-Θα μπορούσαν τα παιδιά πλέον να ζήσουν έτσι ή υπάρχουν περισσότεροι κίνδυνοι;
Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν κίνδυνοι. Δε θα μπω στην διαδικασία να συγκρίνω. Κι εμείς ως παιδιά κάναμε πράγματα που έβαζαν σε κίνδυνο τη ζωή μας και από καθαρή τύχη γυρίζαμε στα σπίτια μας.
Τότε δεν υπήρχαν μέσα να μας κρατήσουν στους τέσσερις τοίχους, πέρα από μια τηλεόραση με δυο-τρεις εκπομπές όλες κι όλες, άντε και καμιά ραδιοφωνική εκπομπή, όπου κάναμε αφιερώσεις στα κρυφά τα βράδια.
Τα κλειδιά των σπιτιών ήταν πάνω στις πόρτες. Γυρνούσαμε το κλειδί και μπαίναμε να βρούμε τους φίλους μας ό,τι ώρα και να ήταν. Δεν υπήρχε λόγος να βρισκόμαστε μέσα και γι’ αυτό γινόμασταν θηρία για να βγούμε έξω. Έχουν αλλάξει λίγο οι εποχές και το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Δεν ξέρω αν τα σημερινά παιδιά θα μπορούσαν να ζήσουν έτσι, θα άξιζε όμως τον κόπο να το δοκιμάσουν.
-Αληθινά γεγονότα, όπως;
Όλο το βιβλίο σχεδόν αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα, με αρκετό το στοιχείο της υπερβολής. Κάποια περιστατικά, βέβαια, είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας, όπως, για παράδειγμα, η κατασκευή αεροπλάνου από την πολυμήχανη παρέα της ιστορίας. Δεν κατασκευάσαμε ποτέ αεροπλάνο και ουδέποτε έγινε πτήση άνω του ενός μέτρου από το έδαφος. Παρ’ όλα αυτά είχαμε κατασκευάσει αυτοκίνητο, το οποίο κατέβαινε, κάποιες φορές, την απότομη πλαγιά του λόφου με επιτυχία.
Τις υπόλοιπες και περισσότερες φορές καταλήγαμε με ματωμένα τα χέρια και τα πόδια. Κάποια άλλα περιστατικά μπορεί να έγιναν σε άλλο χρόνο. Κάποιοι χαρακτήρες δημιουργήθηκαν έχοντας κάποια συγκεκριμένα υπαρκτά πρόσωπα στο μυαλό μου. Είναι μια ιστορία βασισμένη στην καθημερινότητα, όπως τη ζούσαμε γενικά ως έφηβοι, ενώ κάποια περιστατικά θα μπορούσαν να έχουν πάρει την τροπή που αναφέρεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου.
-Τελικά, οι χαμένοι θησαυροί που ψάχνατε βρέθηκαν;
Δε βρέθηκαν, δημιουργήθηκαν. Όχι φτιαγμένοι από χρυσό, αλλά από στιγμές. Στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Στιγμές και επιλογές που φτιάχνουν μια ζωή. Θησαυρός είναι οι άνθρωποι, η οικογένεια. Στη δική μου περίπτωση η οικογένειά μου και οι άνθρωποι που έχω γύρω μου.
-Και στο εξώφυλλο βλέπουμε την παραλία της Καλαμάτας… Πώς έγινε η επιλογή;
Είχα κάποιες εικόνες στο μυαλό μου, αλλά ποτέ δεν ήμουν σίγουρος για το τι θα με ευχαριστούσε περισσότερο. Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι όντως τραβηγμένη στην παραλία της Καλαμάτας, και το κοριτσάκι που τρέχει στη μέση είναι η κόρη μου. Τα εύσημα για τη φωτογραφία αυτή ανήκουν στη γυναίκα μου, καθώς και για τη επιλογή της να μπει στο εξώφυλλο. Όταν ζήτησα τη βοήθειά της, μου πρότεινε τη συγκεκριμένη και αμέσως συμφώνησα. Τα υπόλοιπα είναι θέμα του γραφιστικού τμήματος της εκδοτικής κατόπιν συνεννόησης μαζί μου. Τρία παιδιά που τρέχουν ανέμελα προς τη θάλασσα πλαισιωμένα από ελληνικά χρώματα. Τι πιο ταιριαστό για ένα εφηβικό μυθιστόρημα με τίτλο «καλοκαίρι 1996»;
-Τι θέλετε να περάσετε στον κόσμο με αυτό σας το βιβλίο;
Δε σκέφτηκα ποτέ να περάσω κάτι στον κόσμο γράφοντάς το. Η διαδικασία ήταν πολύ ευχάριστη για εμένα τον ίδιο, και πραγματικά μου χάρισε πολλές στιγμές γέλιου. Σίγουρα υπάρχει το στοιχείο της νοσταλγίας, αλλά με έναν ευχάριστο και γλυκό τρόπο. Αυτό που θα ήθελα να προσφέρω στον αναγνώστη είναι ένα ευχάριστο ταξίδι στο παρελθόν, λίγες στιγμές ανεμελιάς και μπόλικο γέλιο. Αν το βιβλίο μου καταφέρει κάτι τέτοιο, τότε θα είμαι πραγματικά ευχαριστημένος.
-Πόσο εύκολο ήταν να φτάσετε στο σημείο να εκδώσετε το βιβλίο σας και ποια η συνέχεια;
Οι απαντήσεις που έχω πάρει στο παρελθόν είναι αρνητικές και αρκετές, οπότε και αυτή τη φορά ήμουν προετοιμασμένος.
Ξεκίνησα τις έρευνες στο διαδίκτυο και αφού σημείωσα για αρχή δυο-τρία ονόματα, άρχισα να στέλνω τα απαραίτητα email.
Η απάντηση από τις εκδόσεις Ελκυστής ήρθε ύστερα από λίγο καιρό με θετική αύρα και αφού επικοινώνησα ξανά μαζί με τον κύριο Αχιλλέα Τριαντόγλου, ξεκινήσαμε την επιμέλεια του κειμένου για αρχή.
Η διαδικασία κράτησε γύρω στους τέσσερις μήνες και πλέον το βιβλίο είναι διαθέσιμο σε όλα τα βιβλιοπωλεία, στο διαδίκτυο και στο επίσημο site του Ελκυστή.
-Η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι σήμερα;
Αρκετός κόσμος το έχει στα χέρια του και πραγματικά τους ευχαριστώ όλους που έσπευσαν να το αποκτήσουν. Περιμένω τα σχόλιά τους και εύχομαι να το ευχαριστηθούν όπως κι εγώ. Έχω δεχτεί όμορφα μηνύματα από γνωστούς και φίλους. Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον για το «καλοκαίρι 1996», ελπίζω να ταξιδέψει όσο πιο μακριά μπορεί, γιατί πραγματικά είναι μια όμορφη ιστορία.
-Τα σχέδια σας;
Ίσως ένα νέο μυθιστόρημα. «Ένα καλοκαίρι 1997» με διαφορετικές περιπέτειες και νέους χαρακτήρες, μιας και σε αυτό, όσο και να ήθελα, δεν κατάφερα να συμπεριλάβω χαρακτήρες και περιστατικά που αξίζει να αναφερθούν.
Περιγραφή του βιβλίου
Μια παρέα εφήβων υποδέχεται το καλοκαίρι σε ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας το 1996. Τέσσερα παιδιά και οι παρέες τους ψάχνουν για χαμένους θησαυρούς, ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν, τιμωρούν την αδικία, δοκιμάζουν τις ικανότητές τους για την κατάκτηση των αιθέρων και ένα σωρό άλλα πράγματα.
Μια ιστορία γεμάτη εξερευνήσεις, μικρές περιπέτειες, έρωτες και αστεία περιστατικά. Μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, με έντονο το άρωμα της δεκαετίας του ’90. Μια εποχή ξέγνοιαστη και νοσταλγική για εκείνους που την έζησαν ως έφηβοι.
Βιογραφικό
Ο Μιχάλης Κουρούβανης γεννήθηκε στην Αθήνα το Φεβρουάριο του 1981, μεγάλωσε όμως στην επαρχία, στο Ζευγολατιό Μεσσηνίας. Το 2010 η αγάπη του για το βιβλίο -και συγκεκριμένα για τη λογοτεχνία του φανταστικού- τον ώθησε να κάνει την πρώτη του προσπάθεια μέσα από το γραπτό λόγο. Δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο, ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, με τίτλο “Η ιστορία του μάγου χωρίς όνομα” από τις εκδόσεις iWrite. Μέχρι σήμερα έχει συγγράψει δεκάδες παραμύθια με θέματα παρμένα από την καθημερινή ζωή και τη φύση και δύο ολοκληρωμένα εφηβικά μυθιστορήματα.
Το 2018 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό παραμυθιού-διηγήματος που διοργάνωσε το σωματείο λόγου τέχνης ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ, με το παραμύθι “Η πιο όμορφη απ’ όλες”. Ζει με την οικογένειά του στην Καλαμάτα και εργάζεται ως ιδιωτικός υπάλληλος.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
