Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία βλέπουμε τείχη και συρματοπλέγματα να ανοίγουν τις πύλες της δυτικής Ευρώπης κατ’ επιλογήν διαχωρίζοντας τους πρόσφυγες σε καλοδεχούμενους και μη, με κριτήριο τη χώρα προέλευσης και την πολιτική συγκυρία που εφάπτεται του πολέμου.
Την ώρα, δηλαδή, που ένα πανευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης καλεί τις κυβερνήσεις να στηρίξουν, αναλογικά των δυνατοτήτων τους, τους πρόσφυγες από όπου και αν προέρχονται, παρακολουθούμε μια επιλεκτική αντιμετώπιση όσων εγκαταλείπουν την Ουκρανία για να γλιτώσουν από βομβαρδισμούς και πολεμικές επιχειρήσεις. Χώρες που μέχρι πρότινος ύψωναν σιδερόφραχτους φράχτες και τσιμεντένια τείχη για να κρατήσουν εκτός των εδαφών τους ξεριζωμένους ανθρώπους από την Ασία και την Αφρική αίφνης ανοίγουν τα σύνορά τους για πρόσφυγες με ουκρανικό διαβατήριο.
Τα ίδια ακούμε και από εκπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης που, απ’ ό,τι φαίνεται, δε φοβούνται την αλλοίωση του πολιτισμού μας από τους λευκούς και χριστιανούς Ουκρανούς και παρουσιάζουν σήμερα ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που μέχρι πρότινος έδειχναν στον Έβρο και στο Αιγαίο.
Α.Π.
