- Γιώργος Σπυρόπουλος – «Τα του Δήμου μας (Δήμος Μεσσήνης)»:
Το έχουμε ξαναπεί, αυτή η δημοτική αρχή είναι απούσα από τα μεγάλα αναπτυξιακά θέματα της πόλης και του Δήμου μας. Διαχειριστική (και μόνο) η παρουσία της. Στις μεγάλες και σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον του τόπου μας κωφεύει προκλητικά!
Περί του Διεθνούς Κέντρου Αεροπορικής Εκπαίδευσης (πάλι) ο λόγος, με μια σειρά από ακανθώδη ερωτήματα να παραμένουν (όχι τυχαία) αναπάντητα.
– Ρωτήθηκε η τοπική κοινωνία για την εγκατάσταση του εν λόγω Κέντρου;
– Σταθμίστηκε η μέγιστη επιβάρυνση της καθημερινότητας των δημοτών από το θόρυβο των αεροσκαφών;
– Τι έκανε ο Δήμος;
– Αντέδρασε;
– Διαπραγματεύτηκε;
– Άρθρωσε πρόταση ή έστω άποψη για μία κατάσταση που θα μας “συντροφεύει” για δεκαετίες ή την αποδέχτηκε ως τετελεσμένο με (ή χωρίς) “άνωθεν εντολή”;
– Ποια ανταποδοτικά ανταλλάγματα διασφάλισε για την εγκατάσταση στην 120 ΠΕΑ του Διεθνούς Κέντρου Αεροπορικής Εκπαίδευσης;
– Τελικά, τι θα κερδίσει η πόλη μας, που γειτνιάζει με το πολεμικό αεροδρόμιο και γενικότερα ο Δήμος, από αυτή την εξέλιξη; Μόνο το θόρυβο και το καυσαέριο;
– Τι είδους ανάπτυξη (τουριστική κ.λπ.) περιμένουμε, όταν εγκαθιστούμε τόσο κοντά στην πόλη και στο παραλιακό μέτωπο μια στρατιωτική δομή με μεγάλη ηχορύπανση και περιβαλλοντική επιβάρυνση;
Χρόνος δράσης και αντίδρασης υπήρχε, αλλά δεν κουνήθηκε ούτε φύλλο!
Βέβαια, υπάρχει και η άποψη ότι οι Ισραηλινοί θα φέρουν στη Μεσσήνη με την παρουσία τους, και “Λεφτόδεντρα”. Ας το ελπίσουμε και ας δημιουργήσουμε τις κατάλληλες υποδομές για κάτι τέτοιο, κρατώντας όμως μικρό καλάθι, αφού οι έχοντες μνήμη θυμούνται πως και κατά το παρελθόν, η παρουσία στην περιοχή μας υποσχόμενων «επενδυτών», αποδεικνυόταν φρούδη ελπίδα για το Δήμο Μεσσήνης, αφού στην πράξη η Μεσσήνη πάντα έμενε εκτός νυμφώνα, εφόσον το χρήμα και η ανάπτυξη «πέρναγαν» πάντα έξω από την πόλη μας.
Κάποιοι θέλουν τη Μεσσήνη ως φτωχό συγγενή, αποπαίδι στο βωμό των κομματικών ισορροπιών και των ομόσταβλων συνεργασιών, παρά το ότι κομπάζουν για το αντίθετο.
Αυτό επιβάλλεται να αλλάξει. Θέλουμε ένα Δήμο δυναμικό, να διεκδικεί και να κερδίζει το μέλλον του, έναν πρότυπο Δήμο ηγέτη και όχι επαίτη!
Άλλωστε, αυτές τις ημέρες, ζώντας τον παραλογισμό του πολέμου στην Ουκρανία, θυμήθηκα ένα επιχείρημα φίλου υπέρ της εγκατάστασης του Διεθνούς Κέντρου Αεροπορικής Εκπαίδευσης στην 120 ΠΕΑ (υπό των Ισραηλινών). Μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι αυτή η αεροπορική μονάδα συνδέεται άμεσα με το ΝΑΤΟ και βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο της Μεσσήνης.
“Νιώθω ασφάλεια όταν συγκεντρώνεται πολεμική δύναμη δίπλα μου”, μου είπε..
Τότε του είχα απαντήσει πως, «όπου συγκεντρώνεται πολεμική δύναμη, όλη η περιοχή αυτομάτως γίνεται και πολεμικός στόχος. Η περιοχή μας ποτέ δεν υπήρξε “κόκκινο πεδίο”, γιατί να γίνει τώρα;»
Σήμερα, χωρίς να κινδυνολογώ, σκέφτομαι τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής της Αλεξανδρούπολης και κάθε τοποθεσίας όπου υπάρχουν βάσεις και οργανωμένη πολεμική δύναμη (μη Ελληνική) στη χώρα μας. Εκεί είναι Αμερικανοί, εδώ θα είναι Ισραηλινοί (δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με εθνότητες, ούτε με σημαίες)…
Το να υπάρχουν ελληνικές πολεμικές, μαχητικές δυνάμεις σε κάθε περιοχή της Ελλάδας και λογικό είναι και αναγκαίο. Όταν όμως μιλάμε για ξένες δυνάμεις, που στην πρώτη “στραβή” θα μας εγκαταλείψουν (βλέπε Ουκρανία), τότε χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση και σύμπνοια.
Ας μας αποδείξουν οι εκλεγμένοι δημάρχοντες, έστω και τώρα πως τα διαθέτουν!
«Χρόνου φείδου», έλεγαν οι πρόγονοί μας… κάτι θα ήξεραν!
- Μανώλης Μάκαρης – “Ανοιχτός Δήμος-Ενεργοί Πολίτες” (Δήμος Καλαμάτας):
Φλέγον παραμένει το ζήτημα του – υπό σύσταση – Διεθνούς Κέντρου Εκπαίδευσης Πιλότων μαχητικών αεροσκαφών στην Καλαμάτα. Ως γνωστόν η δημοτική παράταξη «Ανοιχτός Δήμος- Ενεργοί Πολίτες» είχε τοποθετηθεί αρνητικά προ έτους, εκφράζοντας έντονους προβληματισμούς και παράλληλα θέτοντας μια σειρά ερωτημάτων που δεν έχουν ακόμα απαντηθεί:
1. Ποια θα είναι η επιπλέον περιβαλλοντική επιβάρυνση από την αέρια και ηχητική ρύπανση που θα προκληθεί από την αύξηση των εκπαιδευτικών πτήσεων μαχητικών αεροπλάνων;
2. Δεν θα έπρεπε να προβλεφθούν αντισταθμιστικά οφέλη για την τοπική κοινωνία;
3. Ως γνωστόν, η συμβαλλόμενη ιδιωτική εταιρεία θα εξυπηρετήσει πρωτίστως τα δικά της συμφέροντα, εκπαιδεύοντας όσο δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό πιλότων άλλων χωρών, που αυτονόητα θα χρειάζονται περισσότερες ώρες πτήσεων. Υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες για περιορισμό των πτήσεων, ιδιαίτερα κατά την τουριστική περίοδο, ποιος όμως ορίζει τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου αν όχι η τοπική κοινωνία;
4. Θα ενεργοποιηθεί εκ νέου το καταργημένο πεδίο βολής της νήσου Σχίζας που είχε προκαλέσει σοβαρή ρύπανση στο θαλάσσιο περιβάλλον με βαρέα μέταλλα;
5. Η τοπική κοινωνία και οι φορείς της πόλης θα πρέπει ξεκάθαρα να πάρουν θέση, εάν θέλουν ή όχι μια τέτοια επένδυση. Συμβαδίζει άραγε μια τέτοια επένδυση με την προοπτική βιώσιμης ανάπτυξης της Μεσσηνίας, που στηρίζεται στον τουρισμό και την πρωτογενή παραγωγή;
6. Τι είδους ανάπτυξη επιθυμούμε εφόσον επενδύουμε στη δημιουργία Διεθνούς Κέντρου Εκπαίδευσης Πιλότων μαχητικών αεροσκαφών, το οποίο μάλιστα θα το διαχειρίζεται ξένη ιδιωτική εταιρεία;
7. Το διεθνές αεροδρόμιο Καλαμάτας «Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος», που παρουσιάζει αξιόλογη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, με σημαντική αύξηση των διεθνών πτήσεων, έχει εκτιμηθεί κατά πόσο θα επηρεαστεί από την παράλληλη λειτουργία του Κέντρου Εκπαίδευσης;
8. Επίσης, με τη λειτουργία ΔΚΕΠ, το αεροδρόμιο εισέρχεται στη γεωπολιτική σκακιέρα με άγνωστες πιθανές συνέπειες. Δε θα μπορούσε να λειτουργήσει το συγκεκριμένο κέντρο και να ανανεωθεί ο στόλος των εκπαιδευτικών αεροσκαφών από τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, χωρίς τη συνδρομή ξένης ιδιωτικής εταιρείας;
Το συγκεκριμένο κρίσιμο θέμα θα πρέπει να επανέλθει προς συζήτηση στα δημοτικά συμβούλια των Δήμων Καλαμάτας και Μεσσήνης και να εκφραστούν ξεκάθαρα όλες οι δημοτικές παρατάξεις.
