Ο Πούτιν μιλώντας για «ιστορικά λάθη» αποκαλύπτει την αναθεωρητική στρατηγική του Κρεμλίνου, που αμφισβητεί το διεθνές δίκαιο, τις διεθνείς συνθήκες, τα σύνορα. Η λογική αυτή ταυτίζεται με την λογική Ερντογάν σε βάρος των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Απέναντι σε αυτές τις λογικές η Ελλάδα οφείλει κάθε φορά να τοποθετείται με τρόπο καθαρό, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις. Σωστά, συνεπώς, ενήργησε στο ουκρανικό πρόβλημα.
Η ρωσική εισβολή έδωσε την ευκαιρία στη γεωπολιτικά απαξιωμένη Ευρώπη να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική της στην εξωτερική πολιτική και άμυνα.
Ο αρχικός ενθουσιασμός, όμως, όσο περνούσαν οι ημέρες, έδινε τη θέση του ξανά στα αυστηρώς εννοούμενα εθνικά συμφέροντα, έπειτα από πιέσεις της Γερμανίας και της Ολλανδίας, σχετικά με την αμοιβαιοποίηση των υποχρεώσεων, την προοπτική του ευρωομόλογου και την ενιαία λήψη μέτρων για την οικονομική διαχείριση της ενεργειακής κρίσης.
Η Γερμανία δηλώνει ότι θα συνεχίσει ό,τι έχει συμφωνήσει με τη Ρωσία, ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από τη ρωσική ενέργεια και ότι δεν υφίσταται θέμα ταχείας ένταξης της Ρουμανίας στην Ε.Ε.
Συνεπώς ο δρόμος για πολιτική και στρατιωτική ενοποίηση είναι ακόμα μακρύς.
Στη χώρα μας οι απολογητές του Τσάρου, όταν καλούνται να τοποθετηθούν για το λαό της Ουκρανίας που αντιστέκεται στον εισβολέα, μιλούν γενικώς περί ειρήνης. Κατά τα άλλα θεοποιούν τη λαϊκή βούληση. Απτό παράδειγμα φαρισαϊσμού.
Οι απόγονοι της Αριστεράς στο πρόσωπο του Πούτιν ικανοποιούν τη δική τους νοσταλγία για τον «υπαρκτόν».
Αυτό που τους ενώνει είναι ένα έμφυτο αντιδυτικό αντανακλαστικό. Αυτό, όμως, δε συνάδει με τον απόλυτο δυτικό τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων. Είμαστε με εκείνους που υπερασπίζονται την ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία της χώρας τους;
Ή μήπως είμαστε με τη ρωσική κτηνωδία του Πούτιν;
Η ουδετερότητα και η σιωπή βοηθούν τον καταπιεστή, ποτέ το θύμα. Ούτε μισόλογα, ούτε προσχήματα, ούτε υπεκφυγές, ούτε γενικόλογες φανφάρες, τόσο απλά.
Γιατί στη γη που ανέδειξε τις αξίες του, την εθνική υπόστασή του, τον πολιτισμό του ο Ουκρανός πολίτης, να μην ορίζει την ανεξαρτησία του, την ελευθερία του, το μέλλον του;
Γιατί να είναι συνιδιοκτήτης στον τόπο του αυτός που τον διαμελίζει και τον κομματιάζει;
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
