Το βραβευμένο φιλμ της Χρύσας Τζελέπη και του Άκη Κερσανίδη στο φινάλε του 8ου Διεθνούς Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου
Η βραβευμένη ταινία «Επιστροφή στη Γη» της Χρύσας Τζελέπη και του Άκη Κερσανίδη θα είναι αυτή την Κυριακή 17 Απριλίου η προτελευταία προβολή του 8ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου (6.30 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο). Με τεράστια εμπειρία και οι δύο τους πίσω από την κάμερα και στο στούντιο και τον κεραμίστα Έκτορα Μαυρίδη στο κεντρικό πλάνο και επί το έργον, το «μυστήριο της καλλιτεχνικής δημιουργίας» αιχμαλωτίζεται και ξεδιπλώνεται οπτικοακουστικά πάνω στη μεγάλη οθόνη για να ξαφνιάσει και να δώσει μια νέα ματιά στο θεατή.
Το αποτέλεσμα είναι ένα άρτιο και μοναδικής αισθητικής κινηματογραφικό έργο-ντοκιμαντέρ, που επαναπροσδιορίζει τη σχέση μας με τη φύση, την τέχνη, τη ζωή και τον άνθρωπο-δημιουργό, όχι μόνο δίνοντας έναυσμα για αναστοχασμό, αλλά συμβάλλοντας στην εναρμόνισή μας με τους αργούς ρυθμούς του χειρωνακτικού έργου, με τους κύκλους της ζωής, με την ίδια την ενέργεια της γης.
Ο Άκης και η Χρύσα, που είναι ζευγάρι και στη ζωή, θα έρθουν από τη Θεσσαλονίκη στην Καλαμάτα για την προβολή της ταινίας τους και μέσα από το «Θ» προϊδεάζουν για το τι θα δούμε την Κυριακή, για το πώς βιώνουν αυτό το «μαζί», ενώ επισημαίνουν ότι το μεγάλο στοίχημα για το Φεστιβάλ Πελοποννήσου είναι να διατηρήσει τη «φρεσκάδα» του…
-Ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να περάσει το «Επιστροφή στη Γη»;
Είναι μια ταινία για τον άνθρωπο, την τέχνη, τη φύση και τη ζωή. Ξεκινώντας από την καλλιτεχνική δημιουργία και το αρχέγονο στοιχείο που περιέχεται σε αυτήν, θελήσαμε να δούμε και να δείξουμε τη σημασία του ανθρώπινου σώματος στο μετασχηματισμό της ύλης και, τελικά, σε κάθε ανθρώπινη δημιουργία. Ένα στοιχείο που υπάρχει σε κάθε ανθρώπινο δημιούργημα ταπεινό ή μεγαλειώδες, ατομικό ή συλλογικό. Είναι, επίσης, ένας προβληματισμός σχετικά με το χρόνο, με τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος, και με την κυκλικότητα της ύλης.
-Αφορμή για το ντοκιμαντέρ ήταν το πρόσωπο (Έκτορας Μαυρίδης) ή το χώμα και η επαφή με τη γη;
Αφορμή ήταν η αγάπη του Έκτορα γι’ αυτό που κάνει. Το πάθος για τη δουλειά του και ο μόχθος για να παραχθεί αυτό το έργο. Επίσης, είναι η δική μας προσέγγιση για την καθημερινότητα του καλλιτέχνη, αλλά και τη σημασία του έργου τέχνης στο δημόσιο χώρο.Από την αρχή μάς ενδιέφερε να δούμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας (στην κάμερα) αυτό που θα λέγαμε «μυστήριο της καλλιτεχνικής δημιουργίας», δηλαδή την παράλληλη ανάπτυξη της σκέψης και της πράξης μέσα στην ίδια τη διαδικασία.
Τη σημασία του σώματος του δημιουργού, ή της σωματικότητας όπως λέγεται και η οποία ενυπάρχει σε κάθε έργο τέχνης και, φυσικά, και στη δική μας δουλειά, όπου, όπως ξέρουμε πολύ καλά, το σώμα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εγγράφεται μέσα στην ταινία. Μας εντυπωσίασε ο τρόπος που ο Έκτορας προσεγγίζει την ύλη και το πώς αντιμετωπίζει και αξιοποιεί το φυσικό υλικό ή τα στοιχεία όπως η φωτιά. Το εργαστήριό του είναι το φυσικό περιβάλλον και έγινε και για μάς το στούντιο, το πλατό της ταινίας μας.
-Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά του να είστε ζευγάρι και στη ζωή και στην κινηματογραφική δημιουργία;
Θεωρούμε πως το ότι είμαστε δύο (στις περισσότερες δουλειές μας τα τελευταία χρόνια) αποτελεί ένα πλεονέκτημα. Τέσσερα χέρια κάνουν περισσότερα πράγματα από δύο, τέσσερα μάτια βλέπουν περισσότερα από δύο, δύο μυαλά σκέφτονται καλύτερα από ένα…
Στο σινεμά και γενικότερα στην καλλιτεχνική διαδικασία ο διάλογος, αλλά ακόμη και η διαφωνία, είναι όχι απλά θεμιτά, αλλά και γόνιμα για την παραγωγή έργου. Η διαλεκτική που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας μέσα στο πέρασμα του χρόνου μεταφέρεται από ταινία σε ταινία που κάνουμε και εξελίσσεται μαζί μας και μαζί με τα έργα μας. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά σε μας λειτουργεί πολύ θετικά. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή και η καθημερινότητα είναι πάντα δύσκολη για όλες και όλους μας. Αλλά αντιμετωπίζεται πολύ πιο εύκολα από ομάδες παρά από μονάδες. Εμείς είμαστε μια καλή ομάδα.
-Στην Ελλάδα το ντοκιμαντέρ και οι δημιουργοί του έχουν αναγνώριση; Και πόσο διαφέρουν οι παλιοί από τους νέους;
Οι ντοκιμαντερίστες δεν έχουν πουθενά στον κόσμο “αναγνώριση” με την έννοια που έχουν οι κινηματογραφιστές των ταινιών μυθοπλασίας, δεν είναι άλλωστε και κάτι που επιδιώκουν οι περισσότεροι από ό,τι γνωρίζουμε.
Η τεχνολογία έχει αλλάξει τις μεθόδους παραγωγής και αυτό έχει επηρεάσει φυσικά και την αισθητική των ταινιών. Παρότι σήμερα μπορεί κανείς να κινηθεί πιο γρήγορα στη δημιουργία μιας ταινίας ντοκιμαντέρ, παρατηρούμε ότι πολλές φορές οι παλιότεροι συνάδελφοί μας λειτουργούσαν πιο άμεσα, ήταν σε εγρήγορση ίσως περισσότερο από ό,τι οι σημερινοί κινηματογραφιστές. Πολλές φορές βλέπουμε παλιότερα ελληνικά ντοκιμαντέρ και “ζηλεύουμε”, γιατί έχουν μια ενέργεια, μια δυναμική που λείπει από τα σημερινά ελληνικά ντοκιμαντέρ, παρότι είναι πιο οργανωμένα και άρτια τεχνικά. Είναι αρκετά ελπιδοφόρο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν ντοκιμαντέρ, το κοινό μεγαλώνει. Το καλό με τις ταινίες ντοκιμαντέρ είναι ότι έχουν ζωή και στο μέλλον, γιατί αποτελούν τεκμήρια της εποχής τους.
-Πώς αξιολογείτε το επίπεδο του Φεστιβάλ Πελοποννήσου; Τι θα μπορούσε να αλλάξει για να γίνει καλύτερο;
Είναι ένα νέο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και έχει μια φρεσκάδα που ευχόμαστε να διατηρήσει στο ταξίδι που θα κάνει. Είναι σημαντικό οι ταινίες ντοκιμαντέρ να βρίσκουν διόδους επικοινωνίας με το κοινό και σε περιοχές άλλες, εκτός από τις δύο μεγάλες πόλεις, Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είναι ωραίο που ταξιδεύει η ταινία μας στην Πελοπόννησο και ανυπομονούμε να δούμε την ανταπόκριση του κοινού.
Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχουμε στο φεστιβάλ και αποκομίσαμε ήδη θετική εντύπωση από τη ζεστή φιλοξενία.
Σας περιμένουμε. Θα είμαστε εκεί για την προβολή της ταινίας μας.
Επιστροφή στη γη (Back to Earth), 2021
Βραβείο καλύτερης ταινίας από την ΠΕΚΚ Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου.
(Κυριακή, 17 Απριλίου 2022, 6.30 μ.μ., Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας)
Ο Έκτορας Μαυρίδης είναι κεραμίστας. Αφοσιωμένος τα τελευταία χρόνια στο εν εξελίξει έργο του “Σβώλοι” διερευνά το αποτύπωμα της αρχέγονης φόρμας στο δημόσιο χώρο. Οι σβώλοι που συλλέγει από το οργωμένο χωράφι είναι η πρώτη ύλη. Η μορφή τους, η μυρωδιά του υγρού χώματος τού ξυπνούν αναμνήσεις. Τους παρατηρεί, τους αγγίζει. Θέλει να τους μεταμορφώσει. Δουλεύει με τη φωτιά, το νερό, το χρόνο. Το σώμα μεταφέρει την ενέργεια, η ψυχή του το βαθύ μπλε χρώμα. Τώρα οι σβώλοι δεν έχουν βάρος, αιωρούνται επάνω από τα στάχυα μαζί με ένα κομμάτι των αναμνήσεων και της ταυτότητας του δημιουργού τους, του Έκτορα.
Παραγωγή: Χρύσα Τζελέπη, Άκης Κερσανίδης
Κινηματογράφηση: Χρύσα Τζελέπη
Μοντάζ: Άκης Κερσανίδης
Η Χρύσα Τζελέπη
Η στατική φωτογραφία ήταν η πρώτη της επαφή με την τέχνη της εικόνας. Ιδρυτικό μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης με επιμέλειες εκθέσεων φωτογραφίας Ελλήνων και ξένων φωτογράφων.
Το 2000 σπουδάζει κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο University of Arts London. Η ταινία της “Ιt’s a sad story” που αφορά στη μετανάστευση παρουσιάζεται στο National Film Theater στο Λονδίνο.
Από το 2001 μέχρι το 2009 διοργανώνει το πρώτο διεθνές φεστιβάλ πειραματικού κινηματογράφου στην Ελλάδα “Παράξενη Οθόνη”/ Strange Screen. Το φεστιβάλ προβάλλει το έργο διεθνώς αναγνωρισμένων κινηματογραφιστών, αλλά και περφόρμανς- εναλλακτικές παραστάσεις και την underground μουσική σκηνή.
Το 2006 συμμετέχει στην ίδρυση της ανεξάρτητης εταιρείας παραγωγής οπτικοακουστικών έργων anemiCinema (www.anemicinema.gr), όπου εργάζεται, μέχρι σήμερα, ως σκηνοθέτις και παραγωγός με συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ, μικτές παραστάσεις με χορό – εικόνα – μουσική, performances και θέατρο. Αποτελεί ένα από τα βασικά μέλη του κινηματογραφικού εργαστηρίου – φεστιβάλ Ζagoriwood, που πραγματοποιείται από το 2009 στα Ζαγοροχώρια, Ηπείρου.
Η ταινία IN SITU, συν σκηνοθεσία με τον Άκη Κερσανίδη, με θέμα τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό στη μουσική πήρε το βραβείο σκηνοθεσίας στο 12o Doc Fest. Ενώ για την τελευταία ταινία της «Επιστροφή στη γη» (συν- σκηνοθεσία με τον Άκη Κερσανίδη) πήρε το βραβείο φωτογραφίας από το Φεστιβάλ Χαλκίδας, και βραβείο καλύτερης ταινίας από την ΠΕΚΚ (Ένωση Ελλήνων Κριτικών Κινηματογράφου).
Ο Άκης Κερσανίδης
Γεννήθηκε το 1963 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε το 1988 από τη σχολή κινηματογράφου Ε. Χατζήκου. Από το 1989 μέχρι το 2000 εργάζεται ως διευθυντής φωτογραφίας, σκηνοθέτης και παραγωγός με την εταιρεία παραγωγής «Προσέγγιση», ενώ από το 1994 ασχολείται με την κινηματογραφική εκπαίδευση.
Έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές εκπομπές, θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις με μικτά μέσα.
Από το 2001 μέχρι το 2009 διευθύνει το φεστιβάλ πειραματικού κινηματογράφου
«Παράξενη Οθόνη». Από το 2008 μέχρι σήμερα δραστηριοποιείται και συμμετέχει
ενεργά ως σκηνοθέτης στην ομάδα παραγωγής της anemiCinema.
Η ANEMICINEMA
www.anemicinema.gr
Επικοινωνία: anemicinema.lab@gmail.com
Η anemicinema είναι μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με κύρια ενασχόληση την παραγωγή οπτικοακουστικών έργων (ταινιών μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, ταινιών μυθοπλασίας κ.τ.λ.), καθώς και με τη διοργάνωση – παραγωγή κινηματογραφικών φεστιβάλ, προβολών, και σεμιναρίων γύρω από τα οπτικοακουστικά, όπως αναφέρεται στο καταστατικό της.
Αποτελείται από καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται γύρω από όλες τις δυνατές μορφές της κινούμενης εικόνας. Βασική επιδίωξη της anemicinema και των μελών της είναι η αναζήτηση, η δημιουργία και η διάδοση των νέων μορφών κινούμενης εικόνας τόσο σε επίπεδο φόρμας όσο και σε επίπεδο περιεχομένου.
Παράλληλα, δραστηριοποιείται στην παραγωγή οπτικοακουστικών έργων και πολυμορφικών παραστάσεων και συνεργάζεται με καλλιτεχνικές ομάδες και μεμονωμένους καλλιτέχνες της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
