Δίχως αμφιβολία το ταλέντο του Εμμανουήλ Καραλή στο άλμα επί κοντώ είναι γνωστό σε όλους εδώ και αρκετά χρόνια. Άλλωστε, είναι κάτι για το οποίο ο ίδιος έχει δουλέψει σκληρά, ενώ πλέον έχει μπει για τα καλά στις υψηλές πτήσεις. Η αρχή έγινε όταν σε ηλικία 21 ετών κατάφερε να βγει τέταρτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Λίγους μήνες αργότερα, στο μίτινγκ του Ρενό Λαβιλενί στο Κλερμόν Φεράν, κατάφερε να κάνει το καλύτερο άλμα της καριέρας του, καθώς υπό τους ήχους του Ζορμπά «πέταξε» στα 5,81 μέτρα.
Το «Θ» συνάντησε τον Εμμανουήλ Καραλή έπειτα από την προπόνησή του στο Δημοτικό Στάδιο Καλαμάτας, αφού για μια ακόμα χρονιά η μεσσηνιακή πρωτεύουσα αποτελεί σημείο αναφοράς για την προετοιμασία της αγωνιστικής σεζόν του καλοκαιριού. Ο ίδιος μας μίλησε για το πώς είναι να κάνεις πρωταθλητισμό στην Ελλάδα του 2022, πώς είναι να συνδυάζεις τις σπουδές με το επί κοντώ σε τέτοιο επίπεδο, καθώς και για όλες εκείνες τις φορές που τον έκαναν να νιώσει «διαφορετικός» λόγω της απόχρωσης του δέρματός του.
Η αρχή της ενασχόλησης με τον αθλητισμό
Σκιαγραφώντας το παρελθόν του, ο Εμμανουήλ θυμάται χαρακτηριστικά: «Ξεκίνησα τον αθλητισμό από την ηλικία των τριών ετών μαζί με τη δίδυμη αδελφή μου. Σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι προέρχομαι από μια αθλητική οικογένεια, μιας και ο πατέρας μου έκανε δέκαθλο και η μητέρα μου άλμα εις μήκος. Οπότε αυτό ήταν ένα ακόμα έναυσμα για να ξεκινήσουμε σιγά σιγά να ασχολούμαστε με τα σπορ. Ξεκίνησα, λοιπόν, από τριών ετών με το κολύμπι, συνέχισα με το μπάσκετ και έπειτα, στην ηλικία των δώδεκα ετών, κατέληξα να δοκιμάζω το άλμα επί κοντώ. Μόλις έκανα το πρώτο άλμα, μαγεύτηκα και αργότερα μαζί με τον πρώτο προπονητή μου, Παναγιώτη Συμεωνίδη, ξεκινήσαμε το ταξίδι στο επί κοντώ».
-Στη διαδρομή σου μέχρι σήμερα ξεχωρίζεις κάποιες στιγμές ως ορόσημα;
Σίγουρα η πορεία μέχρι σήμερα δεν ήταν εύκολη, γιατί άλλο πράγμα είναι ο αθλητισμός και άλλο ο πρωταθλητισμός. Υπάρχουν πάρα πολλές στιγμές που ξεχωρίζω, αλλά θα έλεγα ότι οι δυσκολίες που έχω περάσει με έκαναν αυτό που πραγματικά είμαι. Έχω περάσει τραυματισμούς, έχω περάσει δύσκολες στιγμές γενικότερα, αλλά αυτές είναι οι φάσεις που με δυναμώνουν και με σκληραγωγούν ως άνθρωπο και ως αθλητή, κι αυτές πιστεύω ότι είναι οι πιο δυνατές στιγμές που με έχουν διαμορφώσει μέχρι σήμερα.
-Πες μας λίγα λόγια για τους επόμενους αγώνες σου στην Ντόχα…
Ξεκινάω το πρώτο μου ανοιχτό πρωτάθλημα για το 2022 στο Diamond League της Ντόχα, καθώς, δυστυχώς, στη χειμερινή σεζόν είχα έναν τραυματισμό και δεν κατέβηκα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Βελιγραδίου. Πλέον έχω ξεπεράσει αυτόν τον τραυματισμό, που με ταλαιπώρησε πολύ, προετοιμάζομαι από την όμορφη Καλαμάτα, νιώθω καλά, και στις 13 Μαΐου θα αναχωρήσω για την Ντόχα και τους πρώτους μου αγώνες για φέτος.
-Πώς βίωσες τους τελευταίους σου αγώνες;
Σίγουρα είχα την καλύτερη σεζόν της καριέρας μου, μιας και έκανα αγώνες με επιδόσεις πάνω από τα 5,70 μ. στο επί κοντώ. Αυτό σημαίνει ότι είμαι πολύ σταθερός σε υψηλές επιδόσεις, που είναι κάτι πολύ σημαντικό. Όσον αφορά στον πρόσφατο τραυματισμό που είχα, ήταν μια θλάση (δυστυχώς είναι στο πρόγραμμα κι αυτό), και έγινε μια εβδομάδα πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Όμως, είμαι μικρός και έχω πορεία μπροστά μου. Έχασα έναν πολύ σημαντικό αγώνα, όπου μελλοντικά εύχομαι να κάνω κάτι καλό!
«Αυτό που με κάνει να συνεχίζω, όμως, είναι η αγάπη που έχω για το αγώνισμα. Αγαπάω το άλμα επί κοντώ. Όσο ψηλά ή χαμηλά και να πηδάω, το αίσθημα του να λυγίζω το κοντάρι και να είμαι στον αέρα, είναι πραγματικά κάτι απίστευτο»
-Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όπως τώρα με τον τραυματισμό, τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί για να προχωρήσεις παρακάτω;
Όπως είπα πριν, ο πρωταθλητισμός δεν είναι εύκολος, έχει πολλές δυσκολίες, μεταξύ των οποίων είναι και οι τραυματισμοί, κι εγώ έχω περάσει πολύ σοβαρούς τραυματισμούς. Αυτό που με κάνει να συνεχίζω, όμως, είναι η αγάπη που έχω για το αγώνισμα. Αγαπάω το άλμα επί κοντώ. Όσο ψηλά ή χαμηλά και να πηδάω, το αίσθημα του να λυγίζω το κοντάρι και να είμαι στον αέρα, είναι πραγματικά κάτι απίστευτο. Από αυτό εμπνέομαι και συνεχίζω για την επόμενη ημέρα.
«Έχουμε προτείνει την Καλαμάτα και σε άλλους αθλητές που συναντάμε στο εξωτερικό ως ιδανική επιλογή πόλης για προετοιμασία, και τους αρέσει πολύ ως ιδέα»
-Πώς είναι η προετοιμασία σου στην πόλη της Καλαμάτας; Τι σε οδηγεί σε αυτήν;
Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στην Καλαμάτα για την προετοιμασία μου πριν από τους αγώνες. Την έχω επισκεφθεί μόνο σε περίοδο προετοιμασίας, όμως θα ήθελα να έρθω και για διακοπές κάποια στιγμή, αφού την αγαπάω πλέον τόσο πολύ! Η Καλαμάτα έχει καταπληκτικό κλίμα, είναι πάρα πολύ ζεστή πόλη, έχει ένα πολύ καλό στάδιο, είναι δίπλα από τη θάλασσα, έχει την εναλλακτική λύση του βουνού μόλις λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της. Έχει τα πάντα και είναι από τις καλύτερες πόλεις σε αθλητικές εγκαταστάσεις από πολλές άλλες περιοχές, για να έρθεις να προπονηθείς.
Αυτός είναι και ο λόγος που την έχουμε προτείνει και σε άλλους αθλητές που συναντάμε στο εξωτερικό ως ιδανική επιλογή πόλης για προετοιμασία, και τους αρέσει πολύ ως ιδέα. Οπότε είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε να ερχόμαστε από την Αθήνα, σε μια πόλη μόλις δύο ώρες μακριά, προκειμένου να προετοιμαστούμε.
-Η Ελλάδα μπορεί να στηρίξει τη νέα γενιά αθλητών της; Από άποψη εγκαταστάσεων, συνθηκών, είτε μέσω στήριξης από το κράτος;
Δυστυχώς, η χώρα μας δεν έχει την αθλητική παιδεία που έχουν οι υπόλοιπες χώρες. Είμαστε αθλητές και άνθρωποι που μαθαίνουμε και παλεύουμε με ό,τι έχουμε, μιας και δεν έχουμε τις εγκαταστάσεις των Αμερικάνων, ούτε των Γερμανών, και άλλων χωρών που είναι πιο εξελιγμένες αθλητικά από εμάς.
Όμως, το γεγονός ότι αρχίζουμε και έχουμε αθλητές που μπορούν να ξεπεράσουν τους Αμερικάνους αθλητές και άλλους αθλητές, και να έχουμε ως χώρα Ολυμπιονίκες και Παγκόσμιους Πρωταθλητές, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γι’ αυτό, άλλωστε, η χώρα και η Πολιτεία οφείλει να το στηρίξει και να αρχίσει να σκέφτεται και τις επόμενες γενιές. Πιστεύω ότι προσπαθεί η Πολιτεία να μας στηρίξει. Βέβαια, η πορεία θα το δείξει, γιατί σημασία δεν έχει να λάβουμε στήριξη μόνο εμείς, αλλά και οι μετέπειτα γενιές. Εμείς, πάντως, έχουμε θετική ματιά ως προς αυτό το κομμάτι.
-Σε επηρέασαν αθλητικά η πανδημία και τα lockdown;
Στο lockdown ήμουν τραυματισμένος, οπότε, ευτυχώς ή δυστυχώς, μου πήγε πολύ καλά εκείνη η περίοδος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ήμουν τραυματισμένος, έκανα κοινή ενόργανη προπόνηση με τον Λευτέρη Πετρούνια, που ήταν και ο ίδιος τραυματισμένος στον ώμο του. Στις συζητήσεις μας, αυτό που κυριαρχούσε ήταν η φράση του: «κοίτα να δεις που τελικά όλα θα πάνε καλά και θα καταφέρουμε να αγωνιστούμε στην Ολυμπιάδα». Αρχικά ήταν προγραμματισμένη για το 2020 να γίνει η Ολυμπιάδα, όμως επειδή ήμασταν τραυματισμένοι, δε θα προλαβαίναμε να αγωνιστούμε. Τελικά, η επόμενη χρονιά πήγε πολύ καλά σε όλους τους αθλητές που ήταν τραυματισμένοι ή δεν ήταν φορμαρισμένοι τέλεια τον προηγούμενο χρόνο.
-Την τελευταία δεκαετία, λόγω των δυσκολιών που βιώνουμε ως χώρα, βλέπουμε να έχει βγει ένα πιο άσχημο πρόσωπο του κόσμου προς τα έξω, κάτι που διακρίνεται καθημερινά πλέον μέσα από διάφορα φαινόμενα βίας και ρατσισμού. Αυτό είναι κάτι που σε έχει αγγίξει προσωπικά, και αν ναι, με ποια μορφή;
Μιας και είμαι «διαφορετικός», αφού η μητέρα μου είναι από την Ουγκάντα και ο πατέρας μου από τον Πύργο Ηλείας, από μικρός έχω περάσει δύσκολα, τόσο εγώ όσο και η δίδυμη αδερφή μου. Μεγαλώνοντας, όμως, ευτυχώς είχαμε μια οικογένεια η οποία μας είχε σε μια «προστατευόμενη φούσκα», που μας έμαθε να παίρνουμε μόνο τα καλά και να διώχνουμε τα αρνητικά.
Προσωπικά, ως αθλητής έπρεπε να σκληραγωγηθώ πιο γρήγορα, επειδή πέρασα λίγο πιο δύσκολα, αλλά στο τέλος της ημέρας κρατάω μόνο τα θετικά. Είχα προετοιμαστεί ότι είναι δύσκολο και ότι θα συνεχίσει να είναι, ένας «μαύρος» να είναι ταυτόχρονα Έλληνας και να φέρνει μετάλλια και επιδόσεις στην Ελλάδα, αλλά προσπαθώ να κοιτάω μόνο τα θετικά. Είναι ευτύχημα το ότι ξεκινήσαμε μαζί με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να σπάμε το φράγμα της διαφορετικότητας, και σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει να μας αποδέχεται.
-Τι θα συμβούλευες άλλα παιδιά ή ενήλικες που βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση με τη δική σου όπως πριν από λίγο καιρό;
Πιστεύω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει οποιοσδήποτε νιώσει άβολα σχετικά με αυτό, είναι να μιλήσει. Είτε στους γονείς, είτε στο δάσκαλο, είτε στον προπονητή του. Είναι το πρώτο βήμα και από προσωπική εμπειρία, γνωρίζω ότι είναι πολύ δύσκολο. Όμως, από την ώρα που θα μιλήσεις στο δικό σου άνθρωπο και σε καταλάβει, όλα γίνονται εύκολα και τα επόμενα βήματα είναι απλούστερα. Άρα, αυτό που λέω σε όλους είναι να μιλά ο κόσμος για το τι αισθάνεται στους γύρω του.
Σπουδές
Ταυτόχρονα με την αθλητική του καριέρα, ο Εμμανουήλ Καραλής σπουδάζει Marketing στην Αθήνα, ενώ αυτές τις μέρες που βρίσκεται για προετοιμασία στην Καλαμάτα μοιράζει το χρόνο του μεταξύ προπονήσεων και διαβάσματος, λόγω της εξεταστικής περιόδου που ακολουθεί στη Σχολή του.
-Συνδυάζονται οι σπουδές με τον πρωταθλητισμό;
Συνδυάζονται, ναι. Είναι πολύ δύσκολο, βέβαια, κι εγώ στην αρχή είχα τις ενστάσεις μου για το πώς θα τα καταφέρω, πώς θα συνδυάσω προπονήσεις και μαθήματα. Όμως, αν θέλεις κάτι πραγματικά, τότε θα το καταφέρεις! Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να κάνω πολλά πράγματα, οπότε ο συνδυασμός πρωταθλητισμού και σπουδών είναι κάτι που γίνεται, αλλά είναι κάτι πολύ απαιτητικό.
Ο αθλητισμός κάποια στιγμή τελειώνει, οπότε πρέπει να έχω τα προσόντα να καταφέρω να ενταχθώ στην κοινωνία όταν θα έχει τελειώσει η αθλητική μου καριέρα. Πιστεύω πως η κίνηση που κάνω είναι πολύ σημαντική για το μέλλον και την πορεία μου.
Ένα εικοσιτετράωρο με τον Εμμανουήλ Καραλή
«Καταρχάς ξυπνάω στις 6.30 το πρωί. Τρώω το πρωινό μου, και έπειτα διαβάζω για τη σχολή μου. Αργότερα, γύρω στις 9.00, ακολουθεί η πρωινή προπόνηση στο Δημοτικό Στάδιο Καλαμάτας, όπου διαρκεί μέχρι και τις 11.30. Μετά ακολουθεί η αποθεραπεία στη θάλασσα, που –ευτυχώς- είναι παγωμένη ακόμα και αυτό βοηθάει ιδιαίτερα.
Μετά, γύρω στις 12.30 μέχρι τις 5.00, κάνω ένα διάλειμμα για φαγητό και ξεκούραση.
Το απόγευμα γύρω στις 5.00 μέχρι τις 8.30 έρχεται το δεύτερο μέρος της ημερήσιας προπόνησής μου. Τέλος, επιστρέφουμε από το στάδιο, ξεκουράζομαι και τρώω βραδινό. Ακολουθεί νωρίς ύπνος, μιας και την επόμενη ημέρα ακολουθεί εκ νέου το ίδιο πρόγραμμα».
Της Χριστίνας Μανδρώνη
