Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας είχε μία ευκαιρία να κάνει στοιχειώδη αυτοκριτική και να καταφέρει εκείνες τις κινήσεις που θα σηματοδοτούσαν φυγή προς τα εμπρός.
Η ευκαιρία χάθηκε. Είδαμε έναν Τσίπρα έτοιμο για τα πάντα, να μην τραβάει κανένα ζόρι για τίποτα, να αδιαφορεί για την τεκμηρίωση των όσων λέει και αν διαψεύδεται, δεν πειράζει, αύριο θα βρει να πει κάτι άλλο.
Συνεχίζει να τον χαρακτηρίζει η απέχθεια προς τους θεσμούς και η έλλειψη σεβασμού προς τους αντιπάλους του.
Διαπιστώνεται ένα διαρκές πρόβλημα ύφους, όπως το περιγράφει ο Μιχάλης Μήτσος: «Αν δεν υπάρχει ο δεξιός που κραύγαζε “στα τέσσερα”, τον υποκαθιστά ο αριστερός που φωνάζει “θα σε πάω αίμα”».
Από την άλλη, η τακτική των υποσχέσεων χωρίς μέτρο, σε μία δύσκολη στιγμή από την εισβολή του Πούτιν με τίμημα την ακρίβεια, δείχνει πως δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Ο πειρασμός της εύκολης παροχολογίας είναι μεγάλος παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε διακυβέρνηση και οι όποιες υποσχέσεις του, πλέον, έχουν συγκρίσιμο μέγεθος.
Αυτός που κατέστησε την «κωλοτούμπα» διεθνή λέξη, νομίζει ότι οι πολίτες ξέχασαν τις εφιαλτικές στιγμές, όταν η χώρα απέφυγε την απόλυτη καταστροφή.
Νομίζει ότι οι πολίτες έχουν ξεχάσει την πολιτεία του. Πάντα γενικόλογος και αφοριστικός: ο νεοφιλελευθερισμός, η ανίκανη κυβέρνηση, η κυβέρνηση που καταρρέει, ο αποτυχημένος πρωθυπουργός και το κερασάκι, τα εχθρικά ΜΜΕ. Επενδύει στην ίδια ορολογία της σύγκρουσης και του «αντί».
Οι πολίτες, όμως, θυμούνται. Θυμούνται τον Κατρούγκαλο να κόβει συντάξεις, θυμούνται τη δέκατη τρίτη σύνταξη, θυμούνται τα μνημόνια, θυμούνται την «κωλοτούμπα», θυμούνται τις μεθοδεύσεις με την δικαιοσύνη, θυμούνται τις μεθοδεύσεις με τα ΜΜΕ, θυμούνται Πετσίτη, Παππά, Καλογρίτσα, Πολάκη και ουκ έσται τέλος. Οι ψηφοφόροι έχουν τόσα πολλά να θυμηθούν όταν έρθει η ώρα.
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
