Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε μια ατζέντα που δε θυμίζει σε τίποτα το κόμμα που ανδρώθηκε στην κρίση και την αντίσταση, το κόμμα των πλατειών, του «δεν πληρώνω» των διοδίων, των αγανακτισμένων της Πλατείας Συντάγματος…
Η ρητορική του άλλοτε επαναστάτη Τσίπρα, περιορίστηκε σε κατηγορίες και χαρακτηρισμούς του τωρινού πρωθυπουργού. Ο Μητσοτάκης είναι ο ένας και μοναδικός υπεύθυνος για τα βάσανα του λαού. Ούτε η ταξική κοινωνία έχει ευθύνες, ούτε οι ιδιωτικές τράπεζες για των οποίων τη διάσωση θα πληρώνουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Ούτε ο άγνωστος εχθρός της εργατικής τάξης με τον οποίο συνυπόγραψαν μεγάλες και τρανές συμφωνίες μετά το μεγάλο φιάσκο του δημοψηφίσματος, είχε θέσει στην ατζέντα του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ που «έβαλε μυαλό» και σαν καλός υπάλληλος τον Βρυξελλών προχώρησε στην πλήρη υλοποίηση των συμφωνηθέντων.
Όσον αφορά τώρα στις εσωτερικές διαδικασίες ενός κόμματος, αυτές δεν ενδιαφέρουν και τόσο πολύ την εργατική τάξη. Δεν μπορούμε, όμως, να μη σημειώσουμε ότι αυτή η δήθεν δημοκρατική αλλαγή του να ψηφίζεται ο αρχηγός και η Κεντρική Επιτροπή από όλα τα μέλη είναι μια πολύ επικίνδυνη και κάθε άλλο παρά δημοκρατική εξέλιξη.
Αυτή η κίνηση αφαιρεί τον έλεγχο των ενεργών μελών πάνω στους εκλεγμένους και τον μεταφέρει στα ΜΜΕ. Όλα τα μέλη που δεν είναι ενεργά και υπάρχουν μόνο σε λίστες, θα ενημερώνονται για τους υποψηφίους σε κάθε θέση από τα ΜΜΕ, που φυσικά θα έχουν ως καλεσμένους και θα προωθούν τους περισσότερο αποδεκτούς από το σύστημα και τους λιγότερο ενοχλητικούς.
Αυτή η εξέλιξη έχει τεράστια σημασία για την άρχουσα τάξη και είμαστε σίγουροι ότι θα την επωφεληθεί στο έπακρο.
Δυστυχώς, ο Τσίπρας και η υπόλοιπη ηγετική ομάδα δε φαίνεται να αλλάζουν οτιδήποτε από την πολιτική που έδωσε όλα τα «δίκαια» στους νεοδημοκράτες φιλελεύθερους να λένε περήφανα ότι συνεχίζουν το έργο που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο συμφωνητικό έχουν υπογράψει. Ένα συμφωνητικό που θα κρατήσει για τα επόμενα τουλάχιστον 40 χρόνια, ένα συμφωνητικό που θα ισχύει όσο υπάρχει ακόμα δημόσιο χρέος, που θα πληρώνουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και όλοι εμείς που τον κάναμε κάποτε κυβέρνηση.
Όσον αφορά τώρα αυτόν που χωρίς να ταιριάζει με τον τότε χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλε πλάτη για να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, αυτός που λεγόταν Πάνος Καμμένος, από αυτόν δεν υπολογίζαμε κάτι άλλο από το ότι μοναδική φιλοδοξία του ήταν να ανέβει στο πάνω πάτωμα της εξουσίας. Από την ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ είναι που υπολογίζαμε άλλα και αυτή είναι που μας γκρεμοτσάκισε, πετώντας στον κάλαθο της ιστορίας το 62% ελληνικού λαού που τους στήριξε στο δημοψήφισμα.
Βάφτισαν το ψάρι κρέας και φόρτωσαν στο σβέρκο ενός λαού ένα μνημόνιο που το είπαν πρόγραμμα και εκσυγχρονισμό.
Δεν έχουμε υπόψη μας να έγινε κουβέντα για όλα αυτά στο συνέδριο.
Είμαστε θυμωμένοι, διπλά θυμωμένοι, γιατί πιστέψαμε και δώσαμε μάχες για τον τότε ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα και σήμερα, όμως, δεν καλούμε κανέναν αγωνιστή της εργατικής τάξης, που είναι στον ΣΥΡΙΖΑ, να τον εγκαταλείψει.
Τα αυτονόητα ζητούμε από έναν τέτοιο άνθρωπο. Να ζητήσει εξηγήσεις, να παλέψει, για να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ ξανά σε όπλο δικό του, για μιαν άλλη, καλύτερη κοινωνία.
Των Μιχάλη Σταυριανόπουλου,
Σωτήρη Βλάχου
