Ο Μάης είχε φθάσει και έπρεπε οπωσδήποτε να τον υποδεχθώμεν. Είναι έθιμον και οφείλομεν τυφλήν υποταγήν εις ό,τι οι πατέρες μας εσέβοντο και εδόξαζον ως θεότητα. Οι πονηροί ανεψιοί μαλαματένιων γερόντων και τα παιδιά πτωχής αλλά γερής οικογενείας, κληρονομούν, με την διαφοράν ότι υπάρχει κληρονομία εθίμων και γαλαζοαίματων εκδηλώσεων κοπανισμένων εις έναν απέραντον γαλλικόν χαβάν.
Αλλά ημείς, συμπολίται, οι οποίοι δεν έχομεν τον χρυσόν της Αλάσκας ούτε επεχειρήσαμεν ποτέ να λάβωμεν το τσεκούρι του νεοπλούτου δια να πελεκήσωμεν το απέραντον δάσος των φυσικών αντιφάσεων, είναι δυνατόν να μη διασκεδάσωμεν;
Θα διεμαρτύρετο ο μικρός τοξότης της Κύπριδος και ο φτερωτός κανακάρης της δεν θα ωμίλει πλέον αν παρελείπαμεν το καθήκον αυτό προς την Πρωτομαγιάν.
Με αυτήν την σκέψιν και την υπόμνησιν του καθήκοντος προς την μνήμην των γενεών που παρήλασαν, κατεβήκαμε προς τον κήπον της Εδέμ με την ψυχήν εκχειλίζουσαν από τα συναισθήματα που γεννά μία εξαιρετική βραδειά. Εάν και η πραγματική Εδέμ του Παραδείσου είχε την όψιν της ιδικής μας εις ημέραν Πρωτομαγιάς, τότε κανείς ούτε επί πληρωμή θα εισήρχετο εις αυτήν.
Σοβαροί κύριοι εις την πλατείαν αντήλασσον χαιρετισμόν με τους εισερχόμενους ωσάν να υπήρχον μεταξύ των ληξιπρόθεσμα γράμματα.
Νέοι με ανθισμένην μπουτονιέραν εκάθηντο ολίγον πέραν αγωνιζόμενοι να αποκτήσουν ωρισμένην πρόζαν γαλοπούλας φουσκωμένης, πίνοντες μαυροδάφνην, κυρίαι και δεσποινίδες με ερευνητικάς προβολάς των οφθαλμών έκαμαν τον καθένα να ανατριχιάζη από ανησυχίαν και φόβον.
Αλλά ημείς τι εζητούσαμεν εις την σοβαροπρεπή εκείνην συγκέντρωσιν, ο εσωτερισμός της οποίας εξεδηλούτο κατά τοιούτον τρόπον; Τίποτε απολύτως και δι’ αυτό ετραβήχθημεν εις το βάθος, όπου οι σεβόμενοι τα έθιμα υπεδέχοντο την Πρωτομαγιάν με τον τρελλότερον εορτασμόν, ξανθό κρασί σε γεμάτα ποτήρια και χείλη ενούμενα από καιρού εις καιρόν προς δόξαν όχι καμμιάς Φρύνης, αλλά της πραγματικής ζωής.
Αυτοί είχαν αφήσει σπίτι το μεγαλύτερον μέρος των καθημερινών κοινωνικών συνηθειών και εγλεντούσαν ροφώντες το τονωτικώτερο λικέρ κοντά στην Σέρα που περιέγραψεν ο Μωρίς Μπαρές.
Γ-ς.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΗΠΟΝ ΤΗΣ ΕΔΕΜ
Θα εορτάση ο κόσμος την Πρωτομαγιά και θα απολαύση την δροσιά του μέσα εις τα ωραία του άνθη και το δάσος. Ποικιλία φαγητών, υπηρεσία προθυμωτάτη, τιμαί λογικαί.
Κανείς δεν πρέπει να λείψη την Πρωτομαγιά από τον Κήπον της Εδέμ, όστις μετεβλήθη δια τας ημέρας αυτάς εις επίγειον παράδεισον. Άνθη εν αφθονία.
Ο διευθυντής του κήπου κ. Χαρίλαος Μπαρούτσος δεν εφείσθη ουδενός κόπου και ουδεμιάς θυσίας δια να ικανοποιήση κατά την εορτήν της Πρωτομαγιάς και το ιδιοτρωπότερο γούστο. Καθ’ όλην την διάρκειαν της νυκτός και της ημέρας θα παιανίζη πλήρης ορχήστρα προς τέρψιν των εορταστών.
Ψητά, αρνιά και γουρνοπούλες, γλυκίσματα και φρούτα εν αφθονία.
Οι κ.κ. πελάται προς αποφυγήν παρεξηγήσεων παρακαλούνται όπως ζητούν λογαριασμόν με την υπογραφήν του διευθυντού του κήπου.
O EOΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
-Η κίνησις εις τους κήπους και τα εξοχικά κέντρα
-Ζωηρά διασκέδασις
-Ο σχολικός εορτασμός
Η εορτή των ανθέων επανηγυρίσθη όπως πάντοτε με την συνήθη ευθυμίαν του κοινού εις τας εξοχάς και εις τους κήπους της πόλεως. Μολονότι ο ουρανός προδιέθετε προς την μελαγχολίαν, ο κόσμος τας απογευματινάς ώρας αθρόος εξεχύθη ανά τους κήπους και τας εξοχάς δια να δρέψη τα απαραίτητα άνθη της ανοίξεως, να εμπνευσθή από την μεθυστικήν μυρωδίαν των, να παραδοθή άφροντις εις την ευθυμίαν και το τραγούδι, να μεταβάλη κάθε κλαδί εις Μάην, γύρω από το οποίον Αδώνιδες με ρόδινα χείλη, νέοι με την δροσιάν των είκοσι χρόνων και μεσήλικες χάσαντες προ πολλού το μέθυ της νεότητος, ηγωνίζοντο να διαπράξουν τα πλέον ώμμορφα αλλά και τα πλέον αποκρουστικά καλαμπούρια.
Η μεγαλυτέρα συγκέντρωσις και η ζωηροτέρα κίνησις εις τους κήπους Εδέμ και Αρτέμιδος. Τα καθίσματα των μεγάλων πλατειών των και τα γραφικά των καμαρίνια, κατειλημμένα λίαν ενωρίς εξ εφόδου.
Η αφθονία των ανθέων, η ζωηρότης των εορταστών με τον Μάην επί κεφαλής και οι ήχοι των μουσικών οργάνων, προσέδιδον εις το όλον θέαμα την πλέον ευχάριστον εντύπωσιν. Το προσωπικόν αμφοτέρων των κήπων προθυμότατον ανταπεκρίνετο πλήρως εις τας απαιτήσεις του κοινού.
Η κίνησις εξηκολούθησε ζωηρά μέχρι της 8ης νυκτερινής ώρας οπότε οι πλείσται των οικογενειών απεχώρησαν και αφήκαν το πεδίον ελεύθερον εις την τρελλήν νεότητα και την αγωνιζομένην να παρουσιασθή ως τοιαύτη όλων των εποχών.
Παντού τραγούδι και χαρά. Το μεσονύκτιον τα εξοχικά κέντρα επλημμύριζον από νέους με κιθάρας, μανδολίνα, φλάουτα και προ παντός … αίσθημα. Οι ύμνοι προς τας θεότητας της χαράς ηκούοντο από πάσαν γωνίαν και εις την καμπήν κάθε τριόδου. Εννοείται ότι τον μεγαλύτερον ρόλον εις το γλέντι έπαιξαν οι οβελίαι, ο ρητινίτης και ο αφρώδης και γευστικός ζύθος του κήπου της Αρτέμιδος.
Αλλά και εις τα άλλα κέντρα η κίνησις υπήρξεν αρκετά ζωηρά και ιδίως εις τα δενδράκια όπου συνεκεντρώθησαν όλοι οι παλαιοί θαυμασταί των.
Ζωηρά οπωσδήποτε κίνησις παρετηρήθη εις τα ζυθοπωλεία και εις τα παραλιακά κέντρα, όπου εγλέντησαν οι Παραλιώτικοι τύποι, οι θεωρούντες έγκλημα καθοσιώσεως το να ανέλθουν εις την πόλιν.
Την 2αν μεταμεσονύκτιον εις πλείστα όσα σημεία της πόλεως εμαίνετο το γλέντι και το τραγούδι. Η ευθυμία και η χαρά εξηκολούθησε επ’ αρκετόν ακόμη, έως ου αι ευθυμούσαι ομάδες βεβαρημέναι από το υπερβολικόν ξελαρύγγιασμα χάριν των ειδικοφανταστικών τραγουδιών, απήλθον εις τα ίδια.
Πρέπει να σημειωθή ότι καθ’ όλην την διάρκειαν της χθεσινής ημέρας εκράτησε τάξις παραδειγματική.
Τα σχολεία θα εκδράμουν σήμερον την πρωίαν εις διαφόρους εξοχάς όπως εορτάσουν τον Μάη επανερχόμενα εκείθεν την νύκτα.
Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
«ΘΑΡΡΟΣ» 2 Μαΐου 1920
Η Πρωτομαγιά λέγουν ότι είναι η εορτή των ανθέων. Δηλαδή τα ανθεστήρια των προγόνων για ημάς τους Έλληνας. Πώς τώρα και διατί η Πρωτομαγιά έγινεν εορτή του σοσιαλισμού, δεν γνωρίζω. Τώρα όμως με τα πενήντα χρόνια στη ράχη μου σκέπτομαι, ότι η εορτή αύτη είναι μονοπώλιον μιας και μόνης εποχής της ζωής, της νεανικής. Όπως ο Μάιος εις το δωδεκάδελτον του χρόνου αντιπροσωπεύει την ωραιοτέραν εποχήν, ούτω και η νεότης αντιπροσωπεύει την ωραιοτέραν εποχήν της ζωής.
Εκεί όπου σφύζει η ζωή και σπαρταρίζει η καρδιά έτοιμη να ροφήση ολοκληρον την φύσιν, ο σκεπτικισμός, η βαρυθυμία, το κούρασμα δεν έχουν θέσιν, όπως ο Δεκέμβριος με τα χιόνια του.
Είναι η τρίτη πρωινή και κάτω εις τον δρόμον η ζωή ακόμη τρέχει, η νεότης δεν έχει κουρασθεί, τραγουδεί, χορεύει, γελά, γελά διαρκώς. Κιθάρες ξεκουρδιασμένες και μανδολίνα και φλάουτα και ξεφωνητά παρουσιάζουν την εικόνα μιας ζωής από το πραγματικόν αυτής μέρος, ενώ μέσα από το πάπλωμά του μουρμουρίζον διαρκώς το απόβαρον της ζωής εξαποστέλλει διαρκώς αράς και αναθέματα κατά της παρερχομένης νεότητος.
Σώπα, κυρούλα, ψάλλουμε το Μάη. Είμεθα η ζωή.
Να χαθήτε, βρωμόπαιδα, μας ξεκουφάνατε και δεν με αφήσατε να κλείσω μάτι.
Οποία άνισος πάλη. Η μία ζωή φεύγει, η άλλη έρχεται.
Και ο όμιλος χάνεται εις το βάθος της οδού, ψάλλων: «Καλώς τονε τον Μάη, τον τρελλομάη…»
Ας παραμερίση ο κάματος της ζωής, ας παραμερίση το γήρας, ας παραμερίση ο σκεπτικισμός, το διαρκώς φιλοσοφούν πνεύμα.
Περνά η χαρά της ζωής, περνά ο γέλως, περνά η νεότης γεμάτη άνθη από τον αδελφόν της τον Μάιο.
Αναθεματισμένον γήρας, γιατί μαζί με τας τόσας σου άλλας ιδιοτροπίας να έχης και την ζήλεια;
Την γιορτή σου την ξεύρης ποία είναι; Είναι ο Δεκέμβριος.
Τώρα είναι της νεότητος η εορτή. Την είδες και την εχαιρέτισες κάποιαν φοράν και συ σαν στιγμιότυπο μέσα στον ατέρμονα χρόνον…
Ο ΠΑΛΑΙΟΣ
Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΗΜΕΡΑ
-Αι σχολικαί εκδρομαί
Κατά την χθεσινήν ημέραν εωρτάσθη οικογενειακώς η Πρωτομαγιά εις Βελανιδιάν, Αλμυρόν και διαφόρους άλλας εξοχάς όπου εξέδραμον πολλαί οικογένειαι. Οι μαθηταί χθες την πρωίαν λίαν ενωρίς συνεκεντρώθησαν εις τα σχολεία των με τους σάκους των πλήρεις τροφίμων και τα πηλίκια κατάφορτα ανθέων, εκείθεν δε ανεχώρησαν υπό την οδηγίαν των διδασκάλων των δια τας γειτονιάς εξοχάς όπου διήλθον ολοκληρον την ημέραν εν χαρά και ευθυμία. Άλλα σχολεία εξέδραμον εις Αγίους Αναργύρους, άλλα εις τον Προφήτην Ηλίαν και τινά εις την Αγίαν Σιώνα. Οι μαθηταί επανήλθον την νύκτα εκείθεν και παρήλασαν δια των οδών ψάλλοντες τον χαιρετισμόν προς τον Μάιον.
