«Καταιγιστική» η γραφή της Χριστίνας Τζιάλλα και μετά το «Ορίζοντας Γεγονότων-Ο Θάνατος του ηθοποιού» και το «Καθαρά από κατσαρίδες», εκδόθηκε μέσα στο 2022 το νέο της θεατρικό έργο «Πανσπερμία-αιώνια η μνήμη;», κι αυτό από τις μεσσηνιακές εκδόσεις Καλλίεργον.
Τι πρέπει να περιλαμβάνει (και τι να αποκρύπτει) ο δίσκος πληροφοριών που το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο Voyager 1 μεταφέρει ως μήνυμα και εικόνα από τον ανθρώπινο πολιτισμό μας προς τα εξωγήινα όντα που μπορεί να υπάρχουν στο εξώτερο διάστημα; Η Ιώ, ο γιός της Έπαφος και η Πούλια, ο υπεύθυνος για το περιεχόμενο του δίσκου, Καρλ Σαγκάν και ο Αμερικανός πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, είναι τα πρόσωπα της «Πανσπερμίας».
Η Χριστίνα Τζιάλλα μιλάει στο «Θ» για το νέο της βιβλίο, κάνοντας και τις απαραίτητες συνδέσεις και… αποσυνδέσεις:
«Ήθελα να γράψω ένα έργο για τη μνήμη. Όταν αντιλήφθηκα την ύπαρξη του χρυσού δίσκου του Voyager ενθουσιάστηκα με την ιδέα. Όταν, όμως, είδα πως έχουν αποκλειστεί μαζί με τις άσχημες αλήθειες του κόσμου μας και τόσοι άλλοι άνθρωποι αφανείς, κάτι που γίνεται φυσικά και σε αυτό τον κόσμο και έτσι χάνουν οποιαδήποτε ευκαιρία για ύπαρξη και σε έναν εναλλακτικό κόσμο, γεννήθηκε αυτό το έργο. Έχει αντιπολεμικό χαρακτήρα και αναφέρεται στη γη και τους κατοίκους της. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ένα αντικείμενο. Ο χρυσός δίσκος του Voyager. Ένα αντικείμενο, όμως, γεμάτο ανθρώπινη παρουσία. Καταλαβαίνω πως οι πολεμικές πράξεις δεν είναι ζήτημα μεταξύ κρατών, αλλά μεταξύ προσωπικών συμφερόντων. Για το λόγο αυτό δεν μπορώ να θεωρήσω κάποιον εχθρό. Για τον ίδιο λόγο, λοιπόν, θα επιθυμούσα τη συμφιλίωση όλων.
Δεν είναι σύγχρονο ούτε επίκαιρο το έργο μου. Τα θέματα του είναι κλασικά και μονίμως επαναλαμβανόμενα, όπως και η ερώτηση μέσα στο έργο -Μήπως είναι λάθος; Ακόμη και αν ανέβαινε το έργο μου τώρα από κάποιον θίασο, δε θα ήθελα να ταυτιστεί με τον πόλεμο στην Ουκρανία, παρότι ξέρω πως πάνω σε αυτό θα μπορούσα να “πουλήσω”, όμως δε γράφω με σκοπό την εκμετάλλευση του επίκαιρου πόνου του άλλου. Δε θέλω να κάνω επίκληση στο συναίσθημα εις βάρος ανθρώπων που παλεύουν να ζήσουν αυτή τη στιγμή. Γι’ αυτό προτιμώ το έργο αυτό να υπάρχει σε μια σχετικότητα χρόνου.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, δυστυχώς, μου θυμίζει τις φωτιές το καλοκαίρι: Δεν ξέρεις πού θα ξεσπάσουν. Αλλά ξέρεις πως είτε εμπρηστής είτε το ίδιο το κράτος, ο κίνδυνος και η καταστροφή καραδοκούν. Παράλληλα με την Ουκρανία η μισή γη και περισσότερο πολεμάει μεταξύ της. Είναι άσχημο που δεν εκπλήσσομαι. Στεναχωριέμαι αλλά πια δε με εκπλήσσει τίποτα, τα περιμένω όλα. Παλιά στο σχολείο όταν γίνονταν οι γιορτές για την αποτίναξη οποιουδήποτε ζυγού, έβλεπα τις εποχές πολύ μακρινές και ήμουν σίγουρη πως το διανοητικό επίπεδο της νέας εποχής δε θα επέτρεπε να γίνουν ξανά τέτοια πράγματα. Τελικά, έκανα λάθος. Κι αφού το συνειδητοποίησα προσπάθησα να δω τι φιλειρηνικό μπορώ να κάνω η ίδια. Γιατί ο πόλεμος έχει πολλές μορφές. Μια, λοιπόν, από τις πρώτες μου πράξεις, ήταν να μη ζητωκραυγάζω στις εθνικές γιορτές, για ένα βασικό λόγο. Η επίδειξη δύναμης και όπλων μπορεί να είναι εκδήλωση χαράς, αφού κατάφερε κάποιος να αποκτήσει την ελευθερία του, αλλά παράλληλα η επίδειξη όπλων και δύναμης δεν προάγει την ειρήνη, αλλά τον πόλεμο. Απλώς έτυχε να είμαστε από την πλευρά των νικητών…».
-Η Χριστίνα Τζιάλλα είναι απόφοιτη του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με κατεύθυνση Υποκριτική-Σκηνοθεσία. Είναι επίσης απόφοιτη της Επαγγελματικής Σχολής Μουσικού Θεάτρου Ρ.Μ.Τ.Ρ., με μετεκπαίδευση στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν». Στην πολυσχιδή καλλιτεχνική της παρουσία περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, διάφοροι ρόλοι στο θέατρο και πρωταγωνιστική συμμετοχή σε πέντε ταινίες μικρού μήκους.
Είναι ιδρυτικό μέλος του πολιτιστικού σωματείου «Nartura» για την Τέχνη και τη Φύση και της επιχείρησης «Καλλίεργον» (εκδόσεις, οπτικοακουστικές παραγωγές, δράσεις πολιτισμού), δύο οργανισμών που εδρεύουν στη Μάνη.
Χ.Ε.
