Η ομιλία του πρωθυπουργού της χώρας στην κοινή συνεδρίαση των δύο νομοθετικών σωμάτων του αμερικανικού Κογκρέσου ήταν ένα ιστορικό γεγονός, ήταν ένα υπέροχο δείγμα ρητορικής γεμάτο «Λόγο», «Πάθος», «Ήθος» και «Σιγουριά».
Ένιωσα ψυχική ικανοποίηση για την πλήρη αντιστοιχία στόχων και αποτελέσματος. Ένιωσα ότι μεγάλωσε η χώρα μου, ότι πολλαπλασίασε τις εθνικές της ικανότητες και δυνατότητες. Το ίδιο είχα νιώσει και επί εποχής Σημίτη.
Είδα την πρόεδρο του Κογκρέσου και την αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, επανειλημμένως, όρθιες να χειροκροτούν τον πρωθυπουργό της χώρας μου, άκουσα τα χειροκροτήματα των γερουσιαστών σε ένα χώρο όπου οι πολιτικοί συμβολισμοί και η σημειολογία έχουν αναμφισβήτητη βαρύτητα.
Ήταν η καλύτερη προβολή της χώρας μας, με την εκφώνηση ενός κειμένου θεμελιωμένου στην ιστορία, στις κοινές παραδόσεις, στις αξίες και στα κοινά συμφέροντα, και βεβαίως με άριστη αξιοποίηση της διεθνούς συγκυρίας. Το brand name Ελλάς παρουσιάστηκε και προβλήθηκε συγκροτημένα, πειστικά και κυρίως με ηρεμία, σοβαρότητα και αποφασιστικότητα. Δε χρειάζεται να είσαι πολιτικός φίλος του Μητσοτάκη για να διαπιστώσεις τα παραπάνω. Μόνο κακόμοιροι και μικρόψυχοι αγνοούν την ποιότητα, όταν την αντικρίζουν.
Όσο για τους μεμψίμοιρους, ότι γύρισε με άδεια χέρια, η εξωτερική πολιτική είναι μαραθώνιος. Οι διεθνείς σχέσεις χτίζονται λιθαράκι λιθαράκι. Οι διεθνείς επιτυχίες του παρελθόντος δεν προέκυψαν μονομιάς, ήταν προϊόν μακροχρόνιων διεργασιών.
Η χώρα βγήκε ενισχυμένη. Αυτό δε σημαίνει ότι έλυσε τα εθνικά της θέματα ή τις ενεργειακές ανάγκες. Σημαίνει ότι επιβεβαίωσε τη στήριξή της σε μια διαδρομή βασισμένη στην εθνική υπερηφάνεια, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και το διεθνές δίκαιο.
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
