Η Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη στη χοροθεατρική παράσταση “Dead Man’s Switch”, αυτό το Σαββατοκύριακο στο Αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής
Αυτό που θέλει η Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη είναι να αποκαλύπτεται αληθινή μέσα από το χορό και το ιδανικό της είναι ο χορός να αφορά σε όλους και όχι μόνο τους μυημένους. Αυτά τα στοιχεία διακρίνουν και το “dead man’s switch”, την παράσταση που θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το κοινό της Καλαμάτας αυτό το Σαββατοκύριακο στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής.
Αληθινή, ειλικρινής, με πνεύμα καλλιτεχνικό και ελεύθερο και στην παρακάτω συνέντευξη που παραχώρησε στο «Θ» η, πάντα ανήσυχη και δημιουργική χορεύτρια και χορογράφος που μεγάλωσε στην πόλη μας με πολλά καλλιτεχνικά ερεθίσματα, περιμένει τον κόσμο να μοιραστεί μαζί της δυo μοναδικές βραδιές υπέρβασης και επικοινωνίας σε μια άλλη διάσταση από την καθημερινή.
Χορός, θέατρο, μουσική, λόγος ποιητικός, ζωγραφικές αναπαραστάσεις συμπλέκονται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική δουλειά, στην οποία η Ναυσικά έχει κάνει κατάθεση ψυχής, κυριολεκτικά με πόνο και ιδρώτα, μετουσιώνοντας την ανάγκη να εκφραστεί και να εκπέμψει το εσωτερικό της φως…
Εδώ, η Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη και η παράστασή της δια… του λόγου και μέσα από κάποια φωτογραφικά στιγμιότυπα από το “dead man’s switch”…
-Τι θα δει το Σαββατοκύριακο το κοινό της Καλαμάτας που θα έρθει στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής;
Θα δει μία χοροθεατρική σόλο παράσταση με πολύ χορό (με μουσική επιμέλεια δική μου και μίξη του ήχου από τον Αλέξανδρο Beck), αρκετό θέατρο (με θεατρικό κείμενο δικό μου), τραγούδι και λίγη ποίηση (μελοποιημένη από τον μπαμπά μου, Στάθη Γυφτάκη). Επίσης, στην είσοδο του θεάτρου θα εκτίθενται εννέα μικρά έργα ζωγραφικής, σκίτσα περισσότερο θα λέγαμε, τα οποία είναι και οι 9 σκηνές του έργου, με τον τίτλο της η καθεμιά. Επομένως, μάλλον το κοινό της Καλαμάτας που θα έρθει θα δει λίγο από όλα.
-Το “Dead man’s switch” φέρνει ένα αισιόδοξο ή απαισιόδοξο μήνυμα;
Δεν πιστεύω στα μηνύματα και ακόμα περισσότερο δεν πιστεύω στα τιτλοφορημένα μηνύματα. Πιστεύω μόνο στη ροή της ζωής και στο πώς μπορεί ο καθένας να αποφασίζει πώς θα τη βιώσει. Από ποια οπτική γωνία, με ποια ψυχική διάθεση και πού θα επιλέξει να τοποθετεί τα όνειρά του μέσα σε αυτήν. Το “Dead Man’s Switch” είναι μια ιστορία, ούτε χαρούμενη ούτε λυπημένη. Ούτε απλή ούτε περίπλοκη. Ούτε αισιόδοξη ούτε απαισιόδοξη. Είναι απλώς μια ιστορία με τα πάντα μέσα, όπως είναι και η αλήθεια. Η ζωή τι μήνυμα φέρνει εφόσον για όλους μας η βεβαιότητα είναι ο θάνατος; Αισιόδοξο ή απαισιόδοξο; Δε νομίζω ότι φέρνει κανένα μήνυμα. Απλώς, υπάρχει η ζωή. Έτσι και αυτή η παράσταση. Απλώς, υπάρχει.
-Διάβασα την περιγραφή της παράστασης… Πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρεις πάνω στη σκηνή και μέσα από το χορό σκέψεις και συναισθήματα και να επικοινωνήσεις με τον κόσμο;
Άπαξ και ανακαλύψεις ότι το μόνο που έχεις να κάνεις ουσιαστικά είναι να μη φοβάσαι να είσαι εκατό τοις εκατό ο εαυτός σου, είναι αρκετά εύκολο. Ο χορός και το σώμα από μόνα τους μιλάνε, αρκεί να ξέρεις πώς να τα ακούς. Γιατί αν η συγκέντρωσή σου είναι αφιερωμένη στο να εντυπωσιάσεις με φοβερές και τρομερές χορευτικές φιγούρες, αυτό που θα φτιάξεις θα είναι κατά κάποιον τρόπο ψεύτικο. Δε θα ανήκει στη δική σου ανάγκη.
Η δική σου ανάγκη μπορεί να είναι να «μιλήσεις» (χορέψεις) με πολύ διαφορετικό τρόπο από τον τρόπο του εντυπωσιασμού. Μπορεί να βγουν εντυπωσιακά πράγματα, αλλά θα έχουν προκύψει από αληθινή ανάγκη κι έτσι θα είναι και ουσιαστικά, με νόημα, με οντότητα, εκτός από εντυπωσιακά. Εμένα, ας πούμε, δε μου αρέσει ιδιαίτερα ο χορός. Όσο αστείο κι αν ακούγεται. Δε μου αρέσει να βλέπω πολύ χορό. Γιατί ο περισσότερος χορός που κυκλοφορεί είναι είτε κάτι που είναι αμαρτία να το ονομάσεις χορό (εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου) είτε υπερβολικά υπερπαραγωγικός, περισπούδαστος και πολύ μακριά από την ανθρώπινη φύση, πράγμα το οποίο δε μου ταιριάζει καθόλου.
Σπάνια έχω αφοσιωθεί παρακολουθώντας με ανοιχτό το στόμα ακίνητη καθ’ όλη τη διάρκεια σε μια παράσταση χορού. Μετρημένες φορές, κι αυτό επειδή έβλεπα μπροστά μου χορό κανονικό, επιτέλους, αυτόν που βγαίνει από την αλήθεια τη γνήσια. Όχι τη φανφάρα. Το χορό που αφορά όλους, τελικά. Και όχι μόνο τους μυημένους.
-Ποιες ήταν οι ιδιαίτερες δυσκολίες, σε όλα τα επίπεδα, για αυτή τη συγκεκριμένη παράσταση;
Ότι ήμουν μακριά (μένω στα Τρίκαλα) τους δυο μήνες που γίνονται όλες οι δουλειές που αφορούν μια παραγωγή. Αν δεν είχα τους γονείς μου να τρέξουν για αφίσες, να παραλάβουν σκηνικά, να, να, να, χίλια δυο, θα ήταν αδύνατον. Πολλή βοήθεια από τους επιχειρηματίες που με χορήγησαν, ανεκτίμητη. Κατά τ’ άλλα, όλα πάνε καλά μέχρι στιγμής, αν εξαιρέσουμε ότι το πάτωμα του αμφιθεάτρου της Φιλαρμονικής είναι ένα πάτωμα που καμία σχέση δεν έχει με πάτωμα για παράσταση χορού και η τριβή του είναι σχεδόν εκατό τοις εκατό (που λέει ο λόγος).
Δεν υπάρχει η δυνατότητα να γλιστράω επάνω στο έδαφος, όπως γίνεται σε αρκετά σημεία στο έργο, πράγμα που έχει ήδη δημιουργήσει μια πληγή στην πλάτη. Θέλει αυξημένη επαγρύπνηση για τα γόνατα, θέλει αυξημένη επαγρύπνηση γενικώς. Και ότι η ζέστη σημαίνει άπειρος ιδρώτας, που σημαίνει ότι τα ρούχα κολλάνε επάνω σου και δεν πάνε πουθενά, όσο και να θες εσύ να πας κάπου! Έτσι είναι, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια κατά κάποιον τρόπο. Κάθε παράσταση σε νέο μέρος είναι περιπέτεια από την αρχή. Στη συγκεκριμένη περιπέτεια θα παίξει πολύ πολύ ταλκ!
-Τι άλλα έκανες το προηγούμενο διάστημα και τι σχεδιάζεις για τη συνέχεια;
Το προηγούμενο διάστημα τελείωσα να γράφω ένα βιβλίο που πρόκειται να εκδοθεί κάπως σύντομα και που δεν το έγραψα επειδή αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο, αλλά επειδή έγραφα γενικώς από δική μου ανάγκη και κάπως μαζεύτηκε ένα υλικό που φτιάχνει ένα σύνολο. Γενικά μου αρέσει να δημιουργώ αναμνήσεις με διάφορους τρόπους. Αναμνήσεις για μένα. Δίνω πάντα μαθήματα personal pilates, ashtanga yoga, dance aerobic και γενικώς κινητική αγωγή. Δεν ξέρω ακριβώς τι έκανα και τι σχεδιάζω. Ποτέ δε σχεδιάζω. Και σχεδόν ποτέ δεν έχω πρόγραμμα. Μόνο ό,τι πρόγραμμα μου επιβάλλεται αναγκαστικά έχω. Ο υπόλοιπος χρόνος είναι δικός μου και τον κάνω ό,τι θέλω όπως θέλω. Αν μπει πρόγραμμα, παύει να είναι δικός μου.
-Πόσο άλλαξε την ανθρωπότητα η πανδημία του κορωνοϊού και πόσο άλλαξε εσένα;
Εμένα με άλλαξε γιατί μου επέβαλε μια πολύ σημαντική απώλεια. Αν δεν είχα χάσει το βιολογικό μου πατέρα, δε νομίζω να με επηρέαζε και ιδιαίτερα. Δηλαδή, όχι περισσότερο από όσο με επηρεάζουν όλα που συμβαίνουν γενικώς. Οι καραντίνες με απελευθέρωσαν, προσωπικά, από φίλους που δεν ήταν φίλοι και ξεκαθάρισαν το τοπίο με έναν πολύ οργανικό τρόπο, αφήνοντας δίπλα μου τους αληθινούς φίλους. Μου έδωσαν χρόνο που χρειαζόμουν για τον εαυτό μου, χωρίς να νιώθω ότι τον ζητιανεύω παράνομα από τη ροή μιας καθημερινότητας στην οποία έπρεπε συνέχεια κάτι να είμαι.
Και γενικώς, αν με άλλαξε, με άλλαξε προς το καλύτερο. Αλλά αυτό μόνο επειδή η οπτική μου γωνία και ο τρόπος που θέλω να σχετίζομαι με τον εαυτό μου είναι τέτοιος. Όσο για την ανθρωπότητα δεν ξέρω. Είναι κάτι πολύ τεράστιο για να μπορώ να έχω την οποιαδήποτε άποψη. Είμαι υπερβολικά μικρή απέναντι σε αυτό για να τολμήσω να πω το οτιδήποτε.
-Η Τέχνη αποδεικνύεται περιττή ή πολύτιμη, μέσα απ’ όλες τις δυσκολίες που περνάει ο κόσμος τα τελευταία χρόνια;
Αληθινή ζωή χωρίς την Τέχνη δεν υφίσταται. Όπως λέει και η Μαμέλχθη (το συγγραφικό μου alter ego), «καλλιτέχνης είναι εκείνος που αντιστέκεται με χαρά και με όλες του τις δυνάμεις στη λεηλασία των στιγμών του».
Και καλλιτέχνης είναι ο καθένας. Δε χρειάζεται να εξασκεί κάποια συγκεκριμένη τέχνη, για να είναι καλλιτέχνης. Η «καλλιτεχνία» είναι τρόπος ζωής και σύστημα ονείρων. Όχι έργο. Αν έρθει και το έργο, υπέροχα. Αλλά δεν είναι αυτό, καθόλου. Είναι ένα φως μέσα μας. Ένα φως που θέλει να φέγγει δυνατά για να φαίνονται καθαρότερα τα σκοτάδια. Όποιος πιστεύει ότι η Τέχνη είναι περιττή, λέει ψέματα στον εαυτό του. Γιατί φοβάται σε βαθμό παράλυσης.
-Τι σου λείπει όταν δε βρίσκεσαι στην Καλαμάτα; Η πόλη εμπνέει τη δουλειά σου;
Δε μου λείπει ποτέ ένας τόπος όταν δεν μπορώ εκ των πραγμάτων να βρίσκομαι σε αυτόν. Δεν επιτρέπω αυτό το συναίσθημα στον εαυτό μου: Να μου λείπει ένας τόπος. Όπως λέει και η Μαμέλχθη πάλι, «δε θέλω τις αναμνήσεις μου, θέλω εμένα». Γι’ αυτό και είμαι σε διαρκή κατασκευή νέων αναμνήσεων. Αυτή η νοσταλγία και η αίσθηση homesick είναι εντελώς αντίθετα με τη φύση μου. Πολύ μελαγχολικά για τα γούστα μου. Είμαι παντού και δεν είμαι πουθενά.
Όταν έρχομαι στην Καλαμάτα, όμως, διαπιστώνω πόσο μου έχει λείψει η αίσθηση ότι, όπου κι αν πάω, μου μιλάνε σαν να με ξέρουν από πάντα (τι σαν, δηλαδή;). Μου έχει λείψει το βουνό κι η θάλασσα που μπαίνουν το ένα στο άλλο και το φως. Καθόλου δε μου έχει λείψει η υγρασία! Και καθόλου δε μου έχει λείψει μια αίσθηση μοναξιάς που έχω πάντα εδώ, κι ας με ξέρουν όλοι. Πάντα μα πάντα, όμως, διαπιστώνω πόσο υπερβολικά μου έχουν λείψει οι γονείς μου. Και οι ώρες μαζί τους είναι για μένα η απόλυτη ευτυχία (μέχρι το όριο που πρέπει να φύγω για να μην παραγνωριστούμε πάλι! – πλάκα κάνω).
-Ο δρόμος του χορού ήταν για σένα μονόδρομος;
Καθόλου. Στην αρχή ήθελα να γίνω ζωγράφος, μετά μουσικός, μετά μεταφράστρια, μετά ηθοποιός, μετά επιχειρηματίας, μετά χειροτέχνης, μόνο μονόδρομο δεν το λες! Ο δρόμος του χορού ήταν για μένα κατσικόδρομος. Αυτό μόνο μπορώ να πω με σιγουριά. Από θαύμα δεν τα παράτησα εντελώς μια εποχή, με τη στενοχώρια που μου προκάλεσαν άνθρωποι που ήθελαν να λέγονται και διευθυντές φεστιβάλ και καθηγητές της τέχνης, κι ας μην εκφραστώ όπως μου έρχεται καλύτερα. Το καλό είναι ότι η θεία μου με λέει από μικρή «κυρία κατσίκα» (δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς καθιερώθηκε αυτό, κάτι που αφορούσε στο ολόλευκο μικρό μου πόδι!), και μάλλον έχει δίκιο τελικά. Τον περπάτησα το δρόμο, τον κατάφερα.
-Πώς βλέπεις την εξέλιξη του Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας και τι αποτύπωμα έχει αφήσει στην πόλη;
Η εξέλιξή του είναι η εξέλιξη που έχουν όλα τα πράγματα όταν τους εξασφαλίζεται χώρος, χρόνος και χρήμα. Το καλό είναι ότι τα τελευταία χρόνια το διευθύνει μία εντελώς άξια για αυτό το πόστο γυναίκα, η αγαπητή Λίντα, η οποία αξιοποιεί όλα τα μέσα που δίνονται σε αυτόν το θεσμό για να κάνει το καλύτερο και πιο επίκαιρο δυνατόν και η οποία έχει δώσει χαρακτήρα στο φεστιβάλ, διότι η ίδια έχει το θάρρος της δικής της προσωπικότητας.
Το αποτύπωμα που έχει αφήσει στην πόλη σίγουρα θα είναι μεγάλο, αλλά και πάλι δεν είμαι καλή στο να εξιχνιάζω τέτοιου είδους αποτυπώματα.
Μια Ναυσικά μεγαλωμένη μέσα στην Τέχνη…
Η Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη μπήκε στο όχημά της το Σεπτέμβριο του 1986. Μεγάλωσε μέσα σε τέχνη, τέχνη και στα διαλείμματα λίγη τέχνη.
Είναι απόφοιτη της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (2007).
Finalist του P. A. R. T. S στις Βρυξέλλες (2005). Συνέχισε τις σπουδές της στο Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten στην κατεύθυνση MTD (Modern Theatre Dance).
Έχει συνεργαστεί ως χορεύτρια και performer με ομάδες χορού, ομάδες χοροθεατρικές, με ορχήστρες και ηθοποιούς, σε Αθήνα, Καλαμάτα, Βρυξέλλες, Άμστερνταμ κ.α.
Ενδεικτικά: Hellenic Dance Company (War), Smack Dance Company (2 στα 4), Trout Physical Theatre (Trainspotting), Ορχήστρα των Χρωμάτων (Η Κόμη της Βερενίκης, Η Τελευταία Μαύρη Γάτα, Τραβολογώντας τον Σπόττυ, Ο Δικαστής Τ), Ένωση Ελλήνων Μουσουργών (Η Ιστορία του Στρατιώτη, Ι. Στραβίνσκι), σε Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (Πετρόσουπα και Cello in my life) , Διεθνές Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου (Πετρόσουπα), Φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων (Afterthoughts).
Έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων παγκοσμίως καταξιωμένων χορευτών και χορογράφων, σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Έχει τρεις προσωπικές δουλειές στο ιστορικό της (Speechless, Afterthoughts, Ode to freedom) με την παρούσα να αποτελεί την τέταρτη.
Διδάσκει σύγχρονο χορό, μπαλέτο, αυτοσχεδιασμό, μουσικοκινητική αγωγή. Είναι personal teacher ashtanga yoga, pilates, dance aerobic.
Τα τελευταία τρία χρόνια ζει, δραστηριοποιείται κι ονειρεύεται στα Τρίκαλα, από όπου και έχει καταγωγή.
Η ταυτότητα του “Dead Man’s Switch”
Μία χοροθεατρική σόλο παράσταση με θέμα τον υπαρκτό όρο “dead man’s switch”, που αποτελεί και τον τίτλο του έργου, θα παρουσιαστεί σήμερα Σάββατο 4 και αύριο Κυριακή, 5 Ιουνίου, στις 9.00 το βράδυ, στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής Καλαμάτας (Υπαπαντής 23).
Ο όρος “dead man’s switch” περιγράφει το κουμπί που υπάρχει σε κάποια μηχανήματα / οχήματα / όπλα και το οποίο ο χειριστής οφείλει να πατάει ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να δηλώνει πως είναι ακόμα ζωντανός.
Εδώ ο όρος αυτός μεταλλάσσεται λίγο. Όχημα (μηχάνημα; όπλο;) γίνεται η ίδια η διαδικασία της ζωής. Χειριστής γίνεται ο άνθρωπος που ζει αυτή τη ζωή. Και ποια η σχέση του ανθρώπου με αυτό το κουμπί της επιβεβαίωσης και δήλωσης ότι είναι ακόμα χρήσιμος στην υπόλοιπη κοινωνία, ότι ακόμα υπάρχει λόγος που ζει, ότι τα κάνει όλα όπως αναμένεται να τα κάνει και ότι όλα είναι όπως πρέπει να είναι; Πώς μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, τι συναισθηματικό φορτίο έχει σε κάθε φάση της και τι επιλέγει (ή όχι) να κάνει;
Σύλληψη – χορογραφία – ερμηνεία: Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη
Μουσική επιμέλεια και θεατρικό κείμενο: Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη
Μίξη ήχου: Αλέξανδρος Beck
Artwork αφίσας: Βάιος Παρασκευάς
Γραφιστική επιμέλεια: Σοφία Μπράιλα
Εισιτήριο: 10 ευρώ
Κρατήσεις εισιτηρίων: 6984327767 (Ναυσικά) και 6941585941 (Γιώργος Ζωντανός).
Τα εισιτήρια θα παραμείνουν δεσμευμένα έως και 10 λεπτά πριν από την έναρξη.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
