«Αγάπη μόνο, χωρίς όρια, όπως θέλω και τη σάτιρα»
Ο Billy, όταν δεν κάνει την καταπληκτική του χειροποίητη ζύμη πίτσας, σκιτσάρει, σχεδιάζει, ζωγραφίζει, εμπνέεται και εμπνέει, σατιρίζει, με εργαλεία ακουαρέλες, μελάνια, πινέλα, υπολογιστές, καμβάδες, χαρτιά, κορμιά και… τσίπουρο.
Πολυτάλαντος, ανήσυχο και αντιρρησιακό πνεύμα, ο Καλαματιανός Βασίλης Ηλιόπουλος είναι ένας γνήσιος καλλιτέχνης, με… βαρύ εξοπλισμό χιούμορ, καταξιωμένος στο χώρο του κόμικ, με διεθνή παρουσία και με βραβευμένες δουλειές στο ενεργητικό του. Αυτή είναι η πιο… απολαυστική συνέντευξη που έχω κάνει, αλλά, όπως συμβαίνει με όλους τους αξιόλογους καλλιτέχνες, η εσάνς είναι γλυκόπικρη, αφού το κόμικ είναι εν τέλει πολύ σοβαρή υπόθεση και η σάτιρα ένα ισχυρό όπλο που θα πρέπει να έχει τη σωστή στόχευση.
Οι σκύλοι «βοηθούν» τον Billy και στα δύο, καθώς σχεδόν πάντα έχουν μια θέση στα έργα του: «Κάπου ίσως σε μια γωνιά να ανακουφίζονται… να κουνάνε χαρούμενα την ουρίτσα τους, να δαγκώνουν κανά φασίστα, να αφοδεύουν σε προεκλογικές εξαγγελίες»…
-Ανάλυσέ μας τον αυτοπροσδιορισμό «ο πολυπράγμων εικαστικός με το δημιουργικό, ανήσυχο πνεύμα μποέμικης πνοής»…
Δεν ξέρω κατά πόσο χωράει ανάλυση στον αυτοπροσδιορισμό αυτόν, καθώς προέκυψε μετά όχι και τόσο ώριμη σκέψη σε 5 λεπτά, με τρολ διάθεση, σε ένα τρένο κάπου ανάμεσα σε Βαρσοβία και Κρακοβία, κατά τη συνομιλία μας στο messenger με αφορμή την παρουσίαση του Κόμικ του Λαυρέντη. Δε μου είναι εύκολο να με προσδιορίσω. Δε νιώθω ούτε κομίστας, ούτε γραφίστας, ούτε ανιμέητορ, ούτε street artist, παρά την ενασχόλησή μου στους τομείς αυτούς… Κι ας έχω βιοποριστεί από εκεί, όπως και σε άλλους λιγότερο καλλιτεχνικούς τομείς (βέβαια ζωγράφιζα σκιτσάκια στους καφέδες) Αν πρέπει πάση θυσία να διαλέξω, νιώθω πιο κοντά στο σκίτσο και την εικονογράφηση, αλλά και πάλι γιατί θα πρέπει να προσδιοριζόμαστε συγκεκριμένα; Να βάζουμε ταμπέλες; Δε μου αρέσουν οι ταμπέλες, με αποτέλεσμα να χάνομαι συχνά στους δρόμους…
Και εκλαμβάνοντας το ερώτημα πιο φιλοσοφικά, δεν ξέρω. Ποιοι είμαστε; Πού πάμε; Τι είναι η ζωή; Τι είναι ο Άνθρωπος; Τελικά αυτοαναιρέθηκα… Χώρεσε μια κάποια ανάλυση.
-Τι σε οδήγησε στη ζωγραφική και στο σκίτσο;
Η υποσυνείδητη αποτυχία μου σε ό,τι άλλο αποπειράθηκα και η ακόρεστη δίψα μου για πολλά χρήματα, γυναίκες, φήμη και κοινωνική καταξίωση. Δυστυχώς, δεν είχαμε τραπ μουσική εμείς τα παιδιά των ’90ς ως μέσο απόκτησης των παραπάνω αγαθών.
-Ποιους σημαντικούς σταθμούς περιλαμβάνει η πορεία σου στο κόμικ και εν γένει στον καλλιτεχνικό χώρο; Ξεχώρισέ μας και την πιο όμορφη στιγμή σου (κάπου είδα ότι έχεις ζωγραφίσει και σε σχολικούς τοίχους, πες μας και γι’ αυτό)…
Το σταθμό της Ακρόπολης του Μετρό, καθώς πήγαινα στο comicdom της Αθήνας ως συμμετέχων με το φανζινάκι μου (αυτοεκδόσεις), που είχε τίτλο «12+1 τρόποι αντιμετώπισης του χρέους», καθώς και μερικά χρόνια μετά με το έτερο φανζίν «και οι πριγκίπισσες κλάνουν» (σχωράτε με. Είμαι λιγότερο φαν του politically correct, ακόμα και από όσο των ταμπελών), σε συνεργασία με τον περιβόητο και διαβόητο BogiVSart… Ανάρπαστο…
Επίσης, το σταθμό υπεραστικών λεωφορείων Νομού Μεσσηνίας, καθώς πήγαινα από Καλαμάτα στο ΕΛ.ΒΕΝ για ένα street art φεστιβάλ στο Παρίσι, αν και ομολογουμένως η σπουδαιότητα του σταθμού αυτού είναι πολύ μικρότερη από αυτήν του σταθμού της Ακρόπολης.
Α! για τις ζωγραφιές στους σχολικούς τοίχους… Έχω ζωγραφίσει πολλές φορές παιδικά δωμάτια, αλλά και μαγαζιά. Τις περισσότερες φορές για φίλους και γνωστούς και με κερνάγανε καμιά μπύρα (κατά προτίμηση Sura beer-drink local). Σχολεία, ομολογουμένως, είχα να ζωγραφίσω από όταν κάναμε τα αγοράκια τα μαλλιά μας φράκτη με ζελέ φλίπερ (έχω υποψίες πως ευθύνεται για την καραφλοποίησή μου) και φοράγαμε homeboy κάτω από γελοία μποξεράκια, αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω την πρόσκληση-πρόκληση του 11ου Δημοτικού στο να ζωγραφίζω από γερανοφόρο, χορηγίας Δήμου Καλαμάτας, από ύψος δεκάδων μέτρων σε στενά περιορισμένο χρόνο. Η αλήθεια είναι πως με τίμησαν με την επιλογή τους ο Σύλλογος Γονέων και το εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου και το ευχαριστήθηκα επίσης, πέρα από το γεγονός πως πλέον πληρώνομαι για τις υπηρεσίες μου… (δεν έχετε εμότικον που γελάει στα άρθρα εφημερίδας ε;)
-Δυσκολίες υπήρχαν;
Όπως σε όλα τα επαγγέλματα, προφανώς και υπήρχαν. Ξεχωρίζω περιπτώσεις λογοκρισίας… Δε θα ήθελα να επεκταθώ εδώ, όμως, γιατί έχω την εντύπωση πως ήδη έχω επεκταθεί στα παραπάνω και θα πέσει κόψε-ράψε για λόγους οικονομίας χώρου, επιβεβαιώνοντας την απάντησή μου.
-Ποιοι δημιουργοί σε έχουν επηρεάσει και ποια συγκεκριμένα στοιχεία τους ξεχωρίζεις;
Ξεκίνησα Ντισνεϊκά με επιρροές υποσυνείδητα από Καρλ Μπαρκς, Ντον Ρόσα, καθώς και Λούκι Λουκ, Αστερίξ, Σαΐνια, Βαβούρες, δηλαδή τα «μικιμάου» στα οποία είχα πρόσβαση παιδί. Προφανώς και υποκλίνομαι στον Quino. Πλέον αναγνωρίζω πως έχω επηρεαστεί από δασκάλους μου στη Σχολή, καθώς αποτελούν ανθρώπους που εκτιμώ. Όχι τόσο όσον αφορά στο προσωπικό μου στυλ, αλλά ως προς τη γενικότερη προσέγγισή μου. Τη Μαριάννα, τον Γιώργο, τον Ηλία κ.ά… Από Έλληνες γελοιογράφους ζηλεύω συχνά με την καλή έννοια τον Μιχάλη Κουντούρη και τον Τάσο Αναστασίου.
Ανέκαθεν οι σκιτσογράφοι (και δη οι ικανοί) των εφημερίδων μπορούσαν να πουν πολλά, καθώς μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, αλλά πλέον στις μέρες της κατάντιας, της μετατροπής των συμβατικών ΜΜΕ σε γραφεία τύπου κομμάτων, η δουλειά των γελοιογράφων στα μέσα είναι πολύτιμη ανάσα.
Υπάρχουν, επίσης, πολλοί άλλοι αξιόλογοι δημιουργοί που χαίρουν της εκτίμησης του μικρού nerd ζωηρότατου κομιξικού μας κόσμου και το αξίζουν με το παραπάνω…
Αν μπω στη διαδικασία να αρχίζω να ονομάζω, θα ξεχάσω κάποιους και δεν το θέλω.
-Ποια είναι τα αγαπημένα σου θέματα;
Ξεκάθαρα τα σκυλιά. Τα αγαπώ… ακόμα και αν δεν αποτελούν το βασικό μου θέμα, πολύ συχνά θα υπάρχουν σε δουλειές μου. Κάπου ίσως σε μια γωνιά να ανακουφίζονται… να κουνάνε χαρούμενα την ουρίτσα τους, να δαγκώνουν κανά φασίστα, να αφοδεύουν σε προεκλογικές εξαγγελίες…
-Πώς ήταν η εμπειρία στο εργαστήρι του Ορνεράκη;
Θα το περιέγραφα κάπως όπως όταν ο Χάγκριντ λέει στον Χαρι Πότερ: «Γιου αρ ε Γουίζαρντ, Χάρι!»
Ε, από την πρώτη μέρα γνωριμίας στη σχολή σκέφτηκα: «Ώπα, ρε φίλε, είναι και άλλοι σαν και μένα… που ξυπνάνε ξημέρωμα, γιατί έχουν μια ιδέα που θέλουν να τη δουν αποτυπωμένη στο χαρτί/καμβά/wacom τους». Δεν έκατσα παραπάνω να αναλύσω αν αυτό βέβαια είναι καλό ή κακό για την ανθρωπότητα.
Τη δεύτερη μέρα πάλι στην σχολή σκέφτηκα: «αυτό το τεράστιο αφτί στον τοίχο είναι κάπως κρίπι».
-Η Καλαμάτα είναι τόπος να ανθίσει το δημιουργικό ταλέντο των νέων καλλιτεχνών του χώρου σου;
Όχι, αλλά έχουμε γουρνοπούλα.
-Γενικότερα στη χώρα μας υπάρχουν ευκαιρίες καλλιτεχνικής έκφρασης και επαγγελματικής ανάπτυξης; Πιο απλά, μπορεί να ζήσει κάποιος από την τέχνη, το σκίτσο ή τη ζωγραφική;
Στη χώρα μας, δυστυχώς, πλέον είναι δύσκολο να ζήσεις (να ζήσεις-όχι να επιβιώσεις) ανεξαρτήτως επαγγέλματος, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η καλλιτεχνική έκφραση δεν μπορεί να σταματήσει όμως. Art will survive- artists wont.
-Το κόμικ είναι τελικά σοβαρή ή αστεία υπόθεση και πού τελειώνει η σάτιρα;
Το κόμικ ως μορφή τέχνης που είναι, αποτελεί πολύ σοβαρή υπόθεση, γι’ αυτό και δε χωράει σοβαροφάνεια. Η σάτιρα δεν έχει όρια, με την προϋπόθεση πως τοποθετείται απέναντι στον ισχυρό και όπως αυτός μπορεί να προσδιορίζεται κάθε φορά… εκάστοτε εξουσίες, θρησκείες κ.ά.
–Ποια είναι τα επόμενα σχέδια και ποιος είναι ο ιδανικός σου κόσμος;
Έχω στο συρτάρι του μυαλού μου τόσα πολλά σχέδια που χαώνομαι. Και πέρα από τα δικά μου, προκύπτουν κι άλλα.. Γιατί μου το κάνεις τώρα αυτό; Ο κουμπάρος μου (γεια σου, Κυριάκο) μου ζήτησε κάτι σχέδια με πυξίδες για να το κάνει τατουάζ πρόσφατα. Πιάνεται σαν απάντηση;
Δεν ξέρω για τον ιδανικό κόσμο. Νομίζω πως ό,τι και να διαλέξω ως βασικό στοιχείο του ιδανικού μου κόσμου, θα έχει και μια άλλη πτυχή που θα μου αναιρέσει το ιδανικό του. Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός… Να πω κάποια κλασσικά που δε με βρίσκουν να διαφωνώ; Δηλαδή, όχι πόλεμοι, ζήτω η ειρήνη, κάτω η πατριαρχία, εκ των θεμελίων γκρέμισμα του καπιταλιστικού μας κόσμου, στείρωση σε όσους κακοποιούν ζώα, δωρεάν σοκολάτες; Τελικά, ίσως ο ιδανικός μου κόσμος συμπυκνώνεται στο μότο «Αγάπη μόνο» αδερφική, διεθνική, οικογενειακή, ετεροφυλική, ομοφυλοφιλική, όλα τα είδη ειλικρινούς και βαθιάς αγάπης –όχι της τοξικής τύπου «τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε». Χωρίς όρια… όπως θέλω και τη σάτιρα (υπενθυμίζω τη μόνη προϋπόθεση).
—
Ο Billy aka Βασίλης Ηλιόπουλος
Ο Billy aka Βασίλης Ηλιόπουλος είναι απόφοιτος της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών του Σπ. Ορνεράκη. Από πολύ μικρός γέμιζε μουντζούρες και καραγκιοζάκια παντού. Έχει εκθέσει σε Ελλάδα και εξωτερικό (Ισπανία, Πορτογαλία, Πολωνία) δουλειά του ως γελοιογράφος. Βραβεύτηκε το 2012 στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Γελοιογραφίας του Δήμου Ναυπλίεων με τίτλο «Ο Διόνυσος και η κρίση». Σκίτσα και εικονογραφήσεις του έχουν δημοσιευτεί σε πάμπολλα σάιτ, κοσμούν εστιατόρια στις Βρυξέλλες, ετικέτες μπύρας στην Τσεχία, αφίσες φεστιβάλ, σχολικούς και όχι μόνο τοίχους και σιωπηλά πολλές προσωπικές βιβλιοθήκες πανευρωπαϊκώς. Έχει υπάρξει βασικός υπεύθυνος του δημιουργικού και εικονογράφος των άρθρων των τοπικών εντύπων «το Λαλάγγι» και «ΚΑΠΠΑ magazine» και γραφίστας στην επιχείρηση ενός από τους καλύτερους φωτογράφους στην Καλαμάτα, του Χρόνη Χρονόπουλου.
Έχει, επίσης, δημιουργήσει σκηνικά θεατρικών παραστάσεων, animated videoclip τραγουδιών και διδάξει σκίτσο ως μέλος του Καλλιτεχνικού Στεκιού Καλαμάτας, καθώς και υπεύθυνος και εμπνευστής προγράμματος εκμάθησης Ιστορίας της Τέχνης μέσω παιχνιδιού σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Έχει εικονογραφήσει τα δίγλωσσα παιδικά βιβλία “Floobyland” και “The day Samantha exploded” της Ελληνοαυστραλής καθηγήτριας Αγγλικών και συγγραφέως Evi Paula, που είναι διαθέσιμα στην amazon. Επίσης, φτιάχνει πολύ ωραία χειροποίητη ζύμη πίτσας.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
