Η Ελευθερία Προδρόμου είναι η Ελληνοαυστραλή που, μαζί με την αδελφή της Δέσποινα, κατόρθωσαν μέσα από το Penny Marathon, τον αγώνα για τα αδέσποτα που μετράει ήδη 11 χρόνια ζωής, να κινητοποιήσουν χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο για «να ενισχύσουμε την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα ζητήματα (των ζώων) και να γιορτάσουμε το έργο των εθελοντών της περιοχής».
Με αφορμή τη φετινή διοργάνωση που θα πραγματοποιηθεί την επόμενη Κυριακή 11 Ιουλίου και στην Μπούκα της Μεσσήνης από το Φιλοζωικό Όμιλο Καλαμάτας, η Έλι, όπως είναι το χαϊδευτικό της Ελευθερίας, από το μακρινό Σίδνεϋ όπου διαμένει μόνιμα, μίλησε στο «Θ» για την όλη προσπάθεια και το μεγάλο αγώνα που γίνεται, προκειμένου να βελτιωθεί η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα ζώα σχεδόν σε όλο τον κόσμο, για τα ελπιδοφόρα και τα «σκοτεινά» της όλης ιστορίας.
Ο ίδιος ο αγώνας, πάντως, είναι ένας ύμνος στον άνθρωπο και τη δύναμη της συλλογικότητας, με άμεσα αποτελέσματα ανακούφισης του προβλήματος και ελπιδοφόρα σπορά που μπορεί να βλαστήσει στο μέλλον, όχι μόνο στο πονεμένο ζήτημα της κακοποίησης-παραμέλησης των ζώων, αλλά και σε κάθε τομέα που χρειάζεται αυτός ο κόσμος να αλλάξει ρότα.
«Σε αυτόν τον “ανθυγιεινό” κόσμο στον οποίο ζούμε, με αποφάσεις που λαμβάνονται από ανθρώπους που δεν εμπιστευόμαστε, νομίζω ότι η κοινότητα πρέπει να πάρει πίσω τη δύναμη να δημιουργήσει θετική αλλαγή. Στον κόσμο της διάσωσης ζώων κάνουμε αυτό που κάνουμε χωρίς κυβερνητική βοήθεια, επειδή, ας το παραδεχτούμε, η κυβέρνηση αδιαφορεί για την ευθύνη που έχει να αντιμετωπίσει την ευημερία των ζώων της. Ενθουσιάζομαι πολύ όταν οι ομοϊδεάτες, ευγενικοί άνθρωποι συγκεντρώνονται για να κάνουν θετικές αλλαγές. Πιστεύω ότι, σε αυτό το σημείο, είναι οι μόνοι που μπορούν», σχολιάζει σχετικά η Ελευθερία Προδρόμου, ενώ παράλληλα απάντησε σε μια σειρά από ερωτήσεις:
-Από πού κατάγεστε και ποια είναι η σχέση σας με την Ελλάδα; Σας λείπει η πατρίδα;
Γεννήθηκα στο Σίδνεϋ στην Αυστραλία, από Έλληνες πρόσφυγες του Πόντου – οι παππούδες μου αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στη Μακεδονία- επομένως είμαστε Έλληνες του Πόντου. Οι αδερφές μου κι εγώ μεγαλώσαμε στο Σίδνεϋ, μιλώντας ποντιακά και ελληνικά στο σπίτι.
Έζησα στην Ελλάδα για πέντε χρόνια, αλλά έφυγα από την Αθήνα όταν βρήκα ένα κουτάβι σε έναν κάδο απορριμμάτων. Δούλευα ως δημοσιογράφος και δεν μπορούσα να συνεχίσω να ταξιδεύω για τη δουλειά με ένα σκύλο στο σπίτι, οπότε παραιτήθηκα κι επέστρεψα στην Αυστραλία.
-Και πώς είναι για μια Ελληνίδα να ζει στο Σίδνεϋ του 2022;
Η ζωή στο Σίδνεϋ δεν είναι εύκολη. Δεν είμαι σίγουρη εάν οι άνθρωποι στην Ελλάδα το αντιλαμβάνονται αυτό. Πολλοί ήρθαν τα τελευταία 5 χρόνια και όταν έφτασαν αντιλήφθηκαν ότι δεν πρόκειται για τη χώρα που προσφέρει χρήματα ελεύθερα και εύκολα. Πρέπει να εργαστείς σκληρά και να μην έχεις υψηλές προσδοκίες και πολύ συχνά χρειάζεται να κάνεις παραπάνω από μία δουλειές. Δεν είναι πολλοί οι Έλληνες που μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτό τον τρόπο ζωής.
-Εκεί ο covid και οι δυσμενέστερες οικονομικές συνθήκες πώς επηρέασαν τη φιλοζωία;
Μία από τις πιο προφανείς συνθήκες είναι πως πολλοί Αυστραλοί αγόρασαν ζώα από εκτροφείς, κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Δεν υιοθέτησαν, όπως ελπίζαμε. Και τώρα που οι άνθρωποι επιστρέφουν στις δουλειές τους, παραδίδουν τα ζώα τους. Το προβλέψαμε τότε και φυσικά, έτσι συνέβη…
-Γιατί πιστεύετε ότι στην Ελλάδα είναι τόσο οξύ το πρόβλημα με τα αδέσποτα; Τι διαφορετικό κάνετε στην Αυστραλία;
Υπάρχει ένας «βρώμικος» λόγος για τους «καθαρούς» δρόμους της Αυστραλίας. Γίνεται ευθανασία στα αδέσποτα ζώα. Εάν δεν υιοθετηθούν εντός συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, τους γίνεται ευθανασία με ένεση. Δέκα χιλιάδες υγιή ζώα –γάτες και συχνά σκυλιά μεσαίου και μεγάλου μεγέθους– στην Αυστραλία πεθαίνουν επειδή κανείς δεν τους δίνει την ευκαιρία σε μία ασφαλή και ήρεμη ζωή.
Είναι σαφές ότι αυτό δεν είναι καλύτερο από τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα. Πρόκειται για τα δύο άκρα που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο: είτε αφαιρείς τη ζωή ενός υγιούς ζώου είτε το αφήνεις να ζει στο δρόμο και το υποβάλλεις στη σκληρότητα της ανθρωπότητας.
Το επίπεδο των εγκλημάτων που διαπράττονται κατά των ζώων στην Ελλάδα είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα φημίζεται για τη βία που ασκεί στα ζώα. Όχι μόνο στα αδέσποτα ζώα, φυσικά, αλλά και στα ζώα εκτροφής, στην άγρια ζωή και στα ιπποειδή.
Για παράδειγμα, τα νόμιμα δικαιώματα για τα ιπποειδή στην Ελλάδα είναι σχεδόν μηδενικά. Μόνο όταν ένας τουρίστας τραβήξει μια φωτογραφία ενός γαϊδουριού στην Ύδρα που μεταφέρει ένα ψυγείο 100+ κιλών στην πλάτη του, κάποιος το προσέχει. Και φυσικά, η αντίδραση για τους επιχειρηματίες και τους τοπικούς πολιτικούς είναι να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να το κάνουν και όχι να καταλάβουν ότι είναι ηθικά λάθος να είναι κάποιος τόσο σκληρός σε ένα ζώο.
Αλλά πόσα περισσότερα από αυτά θα χρειαστούν για να σταματήσουν οι τουρίστες να έρχονται στην Ελλάδα, επειδή δε θέλουν να δουν νεογέννητα γατάκια να ρίχνονται σε έναν κάδο απορριμμάτων στη Μύκονο ή ένα σκυλί δεμένο με σχοινί χωρίς σκιά και νερό στην Κρήτη; Και τώρα, φυσικά, είναι όλα διαθέσιμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να τα δει ο καθένας.
Η βία και η βαρβαρότητα που ασκείται στα ζώα στην Ελλάδα, καθώς και η έλλειψη συμπόνιας και κοινής συνείδησης, είναι ανησυχητικές και πολλές εικόνες βίας έχουν παραμείνει σταθερές στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια.
Ένα σημαντικό πράγμα που πρέπει να σημειωθεί εδώ είναι πόσοι σκληρά εργαζόμενοι, αφοσιωμένοι και συμπονετικοί Έλληνες υπάρχουν που αγωνίζονται για να σώσουν τις ζωές αυτών των ζώων και να μειώσουν τα βάσανά τους. Φέρουν ένα βαρύ φορτίο για λογαριασμό ολόκληρης της κοινότητας. Βλέπουν τη χειρότερη πλευρά της ανθρωπότητας και ξυπνούν κάθε μέρα με ένα νέο περιστατικό ενός αδέσποτου ζώου που παλεύει να επιβιώσει αφού δηλητηριάστηκε, πυροβολήθηκε, χτυπήθηκε από αμάξι, κρεμάστηκε, μαχαιρώθηκε, λιμοκτόνησε, βιάστηκε (ναι, βιάστηκε)… αυτή είναι η πραγματικότητα του τι κάνουν κάποιοι Έλληνες σε κάποια ζώα στην Ελλάδα.
Αυτοί οι εθελοντές δε λαμβάνουν ποτέ ένα ευχαριστώ. Πολλοί, στην πραγματικότητα, δέχονται κακοποίηση και απειλές.
Πώς μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή; Μιλήστε και αναφέρετε την κακοποίηση στην αστυνομία. Υιοθετήστε ένα ζώο που χρειάζεται μια ασφαλή και ήρεμη ζωή μακριά από τους δρόμους. Βοηθήστε τους διασώστες ζώων πρώτης γραμμής – αγοράστε τροφή για κατοικίδια ζώα, πείτε ευχαριστώ. Προσφέρετε μια δεξιότητα ή το χρόνο σας για εθελοντισμό. Διδάξτε στα παιδιά να σέβονται τα έμβια όντα με τα οποία μοιραζόμαστε αυτόν το νοσηρό πλανήτη.
-Η δική σας η σχέση με τα ζώα ποια είναι και πώς ξεκίνησε;
Για μένα ξεκίνησε πολύ νωρίς. Αποφάσισα να σταματήσω να τρώω κρέας όταν ήμουν περίπου 8 ετών. Οι γονείς μου το δέχτηκαν και απλά έτρωγα διαφορετικό φαγητό. Είμαι vegan εδώ και πολλά χρόνια. Η ελληνική διατροφή είναι σε μεγάλο βαθμό vegan, οπότε δε με εκπλήσσει το γεγονός ότι ο βιγκανισμός αναπτύσσεται ραγδαία στις μεγάλες ελληνικές πόλεις.
Όταν ζούσα στην Ελλάδα, είδα πόσο σημαντικό ήταν το πρόβλημα και πόσο σκληρά προσπάθησαν οι φίλοι μου για να σταματήσουν τα βάσανα των πολλών ζώων που έβρισκαν. Σε εκείνο το σημείο συνειδητοποίησα ότι δεν επρόκειτο μόνο για τα ζώα, αλλά και για την αξία των ανθρώπων που προσπαθούσαν να τα βοηθήσουν παρά τα εμπόδια – κυρίως τα οικονομικά.
-Νιώθετε δικαιωμένη, εσείς και η Πέννυ, από όλη αυτή την πορεία του Penny Marathon, από την πρώτη φορά έως τον αγώνα που έρχεται;
Έχουν περάσει 11 χρόνια από τον πρώτο Penny Marathon το 2012. Κάποιες μέρες νιώθω ενθαρρυμένη από τις αλλαγές που βλέπω και κάποιες μέρες όχι. Παραμένουμε μια εθελοντική οργάνωση που λειτουργεί 100% από εθελοντές. Είμαι περήφανη για αυτούς τους ανθρώπους και τον αλτρουισμό τους και για τα ζώα που βοηθήσαμε.
Νομίζω ότι, για μένα, ο σκοπός τώρα είναι να βοηθήσω ορισμένα ζώα να υποφέρουν λιγότερο. Για παράδειγμα, στην Οδησσό της Ουκρανίας στηρίζουμε διασώστες ζώων πρώτης γραμμής κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, πολλά ζώα έχουν εγκαταλειφθεί και τώρα γεννούν. Έχουμε στειρώσει και εμβολιάσει περίπου 100 ζώα και χρηματοδοτούμε για 100 ακόμη. Τουλάχιστον αυτά τα ζώα δε θα χρειαστεί να υποφέρουν γεννώντας κάθε εποχή για το υπόλοιπο της ζωής τους.
-Τι είναι για εσάς το πιο σημαντικό και το πιο συγκινητικό όλα αυτά τα χρόνια;
Μέχρι σήμερα αισθάνομαι συγκινημένη που δεν έδωσα στην Πέννυ, ένα μικρό σκυλί, ένα σπίτι. Τη βρήκα νεκρή κοντά στο γραφείο μου στην Αθήνα όπου με περίμενε. Είχε σκοτωθεί. Το μικρό της σώμα κείτονταν στην άκρη του δρόμου. Η ζωή της δεν είχε σημασία για κανέναν, πόσο μάλλον για τον άνθρωπο που τη σκότωσε. Αυτό παραμένει το πιο συναισθηματικό περιστατικό για μένα.
Το πιο σημαντικό ήταν να δούμε προγράμματα στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα των εθελοντών του PennyMarathon. Στη Σαλαμίνα, για παράδειγμα, έχουμε βοηθήσει να στειρωθούν σχεδόν 400 αδέσποτα ζώα.
Για μένα, προσωπικά, αισθάνομαι πολύ ευγνώμων που το Penny Marathon έχει απήχηση σε κάποιους Έλληνες. Έχουμε πολύ πιστούς υποστηρικτές που συμμετέχουν κάθε χρόνο. Και είμαι ευγνώμων σε αυτούς και τους εθελοντές που με βοήθησαν να χτίσω το Penny Marathon.
-Υπάρχει και κάτι που σας απογοήτευσε ή σας προβλημάτισε;
Το κύριο ζήτημα για μένα παραμένει το επίπεδο της βίας που διαπράττεται κατά των ζώων στην Ελλάδα. Η απάθεια και η αδιαφορία είναι ένα πράγμα. Αλλά είναι άλλο να αναζητούμε τα δεινά των ζώων μέσα από τη βία.
-H Μεσσηνία και ο Φιλοζωικός Όμιλος Καλαμάτας είναι από τους πρώτους που αγκάλιασαν το Penny Marathon. Τι γνωρίζετε για τις συνθήκες που υπάρχουν εδώ;
Είμαι εθελόντρια στο Dream of a Safe Haven (DASH) τα Χριστούγεννα σχεδόν κάθε χρόνο (αλλά όχι από όταν ξεκίνησε COVID). Γνωρίζω πολύ καλά την ομάδα και την καταπληκτική δουλειά που κάνει το DASH. Υιοθέτησα ένα σκυλί από το DASH που ζει στην Αυστραλία τώρα. Μια άλλη χρονιά, βοήθησα στη διάσωση ενός σκύλου στο Ασπρόχωμα που είχε χτυπηθεί από ένα αυτοκίνητο. Επέζησε και υιοθετήθηκε από μια οικογένεια στην Αθήνα.
-Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε για τη φετινή μεσσηνιακή διοργάνωση και ειδικότερα για τις μεσσηνιακές εκδηλώσεις;
Το Penny Marathon έχει παρουσία στην Καλαμάτα/Μεσσήνη από το 2015. Πρόκειται για μία δωρεάν εκδήλωση. Το θέμα είναι να ενισχύσουμε την ευαισθητοποίηση σχετικά με αυτά τα ζητήματα και να γιορτάσουμε το έργο των εθελοντών της περιοχής. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι φίλοι μου, ήμουν μαζί τους με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα και θέλω η σκληρή δουλειά τους να αναγνωριστεί από την κοινότητά τους.
Με λίγα λόγια: σας παρακαλώ να συμμετάσχετε. Αν όχι αυτή την ημέρα, τότε άλλες ημέρες του χρόνου. Δεν είναι όλοι σε οικονομική θέση να κάνουν μία δωρεά, αλλά όλοι έχουμε μια δεξιότητα ή λίγο χρόνο να προσφέρουμε. Και τα ζώα και οι άνθρωποι που αγωνίζονται τόσο σκληρά για να τα βοηθήσουν, χρειάζονται πραγματικά τη στήριξή σας.
ΛΕΖΑΝΤΑ: «Η Άρτεμις (αριστερά στην Αθήνα, δεξιά στο Σίδνεϋ) ζούσε στην Αυστραλία μαζί μου για δέκα χρόνια. Όλοι στη γειτονιά ήξεραν την ιστορία της και την αγαπούσαν. Το κοινό μας ταξίδι έφτασε στο τέλος του το Μάιο του 2021. Θα ζει για πάντα στην καρδιά μου»
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
