Εις τον δρόμον των Φαρρών την ώραν που ελιποψύχει η ημέρα και εις την Δύσιν ωργίαζον τα χρώματα από μίαν κομψήν βίλλαν μέσα εις την οποίαν η χαρά έχει στήσει τον θρόνον της το βιολί έστειλε τον τελευταίον χαιρετισμόν εις τον αγώνα της δύσεως.
Κατά την προεσπερινήν ώραν που όλα είναι ήσυχα και καρτερημένα και οι ίσκιοι γίνονται περισσότερον μαλακοί, το βιολί δεν ήταν χαρούμενο. Πραγματικώς θρηνούσε, κατά τον ανοικονόμητον φίλον, ο οποίος ενεθυμήθη τους στίχους: «Του ξανθομάλλη έρωτα, η κάθε σαϊτιά, έμοιαζε του βιολιού του, τη θεία δοξαριά». Μου ανέπτυξε όχι την θεωρίαν της σχετικότητος, αλλά την θεωρίαν της μουσικής δια να αποδείξη ότι ημπορεί αξιόλογα να ψυχολογή και να διαισθάνεται από την πλέον αδιάφορον έκφρασιν.
Την στιγμήν εκείνην μία σιλουέττα κατέβαινε τον ήσυχον δρόμον με ένα μεγάλο τριαντάφυλλο εις το στήθος. Εις την ελαφράν πνοήν του βορηά τα καλάμια έγερναν ευλαβητικά δια να χαιρετίσουν το πέρασμα της σιλουέττας και οι αραιοί διαβάται που δεν ημπορεί ή να θαυμάσουν το ωραίον από οιανδήποτε εκδήλωσιν, άφηναν επιφωνήματα θαυμασμού δια τον νέον ήλιον που ανέτελλε την ώρα που εις την δύσιν εξεψυχούσεν ο άλλος.
Τι σύγχυσις, τι κακό, τι θόρυβος ευθύς αμέσως εις τον ήσυχον δρόμον. Όλα μετεβλήθησαν και το άρωμα της βινόλις το οποίον τρικυμιστά ερχόμενον μετέφερε τους υπεραισθαντικούς εις καινούριους κόσμους μεθούσε την ψυχή, της έδιδε έναν οργασμόν και υποχρέωνε τα ανδρείκελα των κοσμικών αιθουσών να ταχύνουν το βήμα. Αγών δρόμου αλλά και αγών ψυχής. Ενθουσιασμός και απογοήτευσις. Μεγάλαι χαραί αλλά και μεγάλαι λύπαι δεν κατέληξαν εις τίποτε. Η ωραιοφυλακή αντιπρόσωπος έπαιζε στα χέρια όλα τα συναισθήματα, γελούσε στις λύπες και έμενε αδιαφορή στις χαρές για να αποδείξη ότι είναι πολύ επικίνδυνον να αναβαίνη κανείς εις τους κόσμους των εορτασμών. Μία σιλουέττα, καλοί άνθρωποι, είναι το πλέον επικίνδυνον πράγμα εις την σημερινήν εποχήν κατά την οποίαν για πολύ ολίγα πράγματα ημπορεί να έχη κανείς πεποίθησιν. Η δοξαριά του βιολιού ήτο πολύ χαρούμενη. Μα σεις γελασθήκατε και δεν ημπορέσατε να εξετάσετε, να ψυχολογήσετε και ύστερα να εκφέρετε την μεγάλην σας απόφασιν. Απλώς γελασθήκατε. Και ο τρελλός πιερρότος προχθές δεν εκτυπούσε όπως ενομίζατε τα κουδούνια όλου του κόσμου, αλλά μόνον τα ιδικά σας… Το «βάμους» του Ισπανού είναι ολιγώτερον τραχύ ενός εξύπνου πιερρότου και η χολέρα της υπάρξεώς του αφήνει την σκέψιν ολιγώτερον κατεστραμμένην.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ
