«Καλημέρα!», ακούστηκε μια αντρική φωνή στο βάθος της εφημερίδας. Το εγκάρδιο χαμόγελο και μια μικρή τσάντα που μέσα της χωρούσαν κάθε λογής τετράδια και δεκάδες διπλωμένα χαρτιά με στίχους, συνόδευαν τον κύριο Βαγγέλη Μπελίτσο, ο οποίος είχε φτάσει ενθουσιασμένος νωρίς το πρωί για να μας δείξει τη δουλειά του.
Ήταν από εκείνες τις μέρες που, παρότι το ημερολόγιο επισήμαινε ότι ο Οκτώβριος πλησίαζε προς την εκπνοή του, έμοιαζε ανοιξιάτικη. Έτσι, μεταφερθήκαμε γρήγορα στην αυλή του «Θάρρους», μιας και το σκηνικό με τα φυτά και το καθαρό φως έμοιαζε ιδανικό για να πιάσουμε το νήμα της ιστορίας του από την αρχή.
Το μαγνητόφωνο ξεκίνησε να γράφει, και η συζήτησή μας άρχισε…
-Πόσα χρόνια γράφετε στίχους;
Γύρω στα 15 χρόνια. Ξεκίνησα γράφοντας ένα μικρό ποίημα για ένα οικογενειακό μου πρόσωπο που είχε αποβιώσει. Το γεγονός ότι την υπεραγαπούσα, σε συνδυασμό με τον πόνο της απώλειας, στάθηκε το κίνητρο για να γίνει η αρχή. Από εκεί κι έπειτα, όλα είναι πιο εύκολα για μένα όσον αφορά στα ποιήματα που συνεχίζω να γράφω.
-Έκτοτε, σας κινητοποιεί για να γράψετε η πραγματικότητα ή η φαντασία;
Όλα όσα γράφω κινούνται γύρω από την πραγματικότητα που ζούμε.
-Ποιον από τους στίχους σας ξεχωρίζετε και γιατί;
Κυρίως ξεχωρίζω τα πιο πρόσφατα που είναι γραμμένα την περίοδο της πανδημίας, και φυσικά, αναφέρονται στην πανδημία και στους πολιτικούς ιθύνοντες που φάνηκε να «μπαίνουν» κυριολεκτικά στις ζωές όλων μας.
-Τι σας κινητοποιεί αυτή την περίοδο; Δύσκολες στιγμές που χαρακτηρίστηκαν από πόνο, ή ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος;
Αφορμή για να γράψω είναι οι δύσκολες στιγμές. Άλλωστε, δε θα μπορούσα και αλλιώς, μιας και η ιδιοσυγκρασία μου είναι τέτοια που κλίνω προς αυτό το μονοπάτι. Μέσα από τα ποιήματά μου έχω την αίσθηση ότι αντιδρώ σε καταστάσεις που βιώνω/βιώνουμε όλοι.
-Δεκαπέντε χρόνια γραφής: ένα δίδαγμα ζωής ποιο είναι;
Θέλω ο κόσμος να προσπαθήσει να κάνει τα πράγματα πιο διαφορετικά και να αλλάξει η κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Αυτό προσπαθώ να επικοινωνήσω μέσα από τα ποιήματά μου, κι αυτός είναι ο λόγος που έχουν τον άνθρωπο στο επίκεντρο. Οι ζωές μας, όπως φαίνεται, έχουν πάρει αρνητική ροπή και θέλει πολλή προσπάθεια από όλους για να πετύχει αυτό.
-Με ποιους στίχους σας θα θέλατε να κλείσει η συζήτησή μας;
« (…) Πρόσεξε, γιόκα μας καλέ,
σ’ αυτήν εδώ τη ζήση,
να σέβεσαι φίλους, συγγενείς,
και μην κοιτάς τα μίση.
Γιατί όλα μέσα στη ζωή,
έχουν μεγάλη αξία,
αλλά το πιο σημαντικό,
πολύ είναι η υγεία».
///
«Γιατί γεννήθηκα πτωχός,
σ’ αυτήν την κοινωνία,
και όλοι να με βλέπουνε,
χωρίς καμιά αξία.
Τα πλούτη και τα κτήματα,
δεν έχουν σημασία,
αλλά το πιο σημαντικό,
πολύ να ‘χεις υγεία.
Να μη χρωστάς σε κανενός,
τράπεζες και εφορία,
και να ‘σαι πάντα συνεπής,
και ας φύγεις δίχως μία.
Σ’ αυτόν τον ψεύτικο ντουνιά,
κανένας δε θα μείνει,
και όποιος δε γεννήθηκε
μες στη ζωή θα μείνει».
Χρ.Μ.
