Τα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού στην Καλαμάτα στερούνται υποστηρικτικών δομών που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την αυτονόμησή τους. Οι πλησιέστερες βρίσκονται στην Αθήνα.
Η δημιουργία ξενώνα ημερήσιας εκπαίδευσης, αλλά και κύριας διαμονής, παραμένει για χρόνια ένα ανεκπλήρωτο αίτημα της τοπικής κοινωνίας και ειδικά των γονέων με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού. Πρόκειται για δομή απαραίτητη στην πόλη, αφού οι υπάρχουσες δεν καλύπτουν τις ανάγκες ούτε των αποφοίτων του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Καλαμάτας, καθώς αφορούν σε πιο ήπιες μορφές ΑΜΕΑ.
Παρά το γεγονός ότι η δομή αυτή – όπως δύναμαι να γνωρίζω από την περίοδο της θητείας μου ως αντιδήμαρχος – προβλεπόταν στο πλαίσιο του Προγράμματος Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2017, το ζήτημα παραπέμφθηκε από τη νυν Δημοτική Αρχή στις καλένδες, με ορατό πλέον τον κίνδυνο το εξαιρετικά σημαντικό κονδύλι της τάξης των 1.100.000 ευρώ να χαθεί, εφόσον δε ληφθεί σχετική απόφαση έως το επόμενο έτος.
Αποτέλεσμα της απίστευτης αυτής κωλυσιεργίας της Δημοτικής Αρχής είναι πολλοί γονείς να μην έχουν τη δυνατότητα να εμπιστευτούν τα παιδιά τους σε ένα ασφαλές περιβάλλον, σε περίπτωση που χρειαστεί να λείψουν εκτός πόλης. Και παρά την ενέργεια που έχει γίνει για ίδρυση Κέντρου Διημέρευσης – Ημερήσιας Φροντίδας για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (Κ.Δ.Η.Φ.), ο ξενώνας και η 24ωρη παραμονή παιδιών και εφήβων εξακολουθεί να παραμένει κύριο και διακριτό ζητούμενο.
Δεν είναι, όμως, η πρώτη παράλογη καθυστέρηση που παρατηρείται γύρω από ευαίσθητα ζητήματα κοινωνικής μέριμνας της πόλης μας. Ανάλογη καθυστέρηση έχει υπάρξει και με το Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων, με το διαγωνισμό να πραγματοποιείται μόλις πρόσφατα, έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια καθυστέρησης. Αναρωτιέμαι αν θα απολογηθεί κανείς για αυτή την κωλυσιεργία σε βάρος αδύναμων συμπολιτών μας και των οικογενειών τους.
Η Καλαμάτα χρειάζεται Δημοτική Αρχή που να μεριμνά για τη διασφάλιση της πρόσβασης όλων των συμπολιτών μας – και ειδικά των ευάλωτων – σε ποιοτικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και η πρόσβαση σε αυτές να θεωρείται αυτονόητη. Προκειμένου, βέβαια, να καταστεί αυτό γεγονός, αναγκαία προϋπόθεση αποτελεί ο διάλογος και η συνεργασία με φορείς που γνωρίζουν τις πραγματικές ανάγκες, ούτως ώστε να δημιουργούνται δομές που να υποστηρίζουν όλα τα άτομα ανεξαρτήτως της λειτουργικότητας και της πάθησής τους.
Του Παύλου Μπουζιάνη
