Εκπαιδευτική συζήτηση με θέμα την παιδική σεξουαλική κακοποίηση διοργανώνει ο Δήμος Καλαμάτας την προσεχή Τετάρτη, 23 Νοεμβρίου, στις 6.00 το απόγευμα, στο φουαγιέ του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας.
Κατά την εκδήλωση θα γίνει συζήτηση για την πρόληψη, πώς αναγνωρίζουμε τα σημάδια και ποιοι είναι οι τρόποι αντίδρασης και αντιμετώπισης σε τέτοιου είδους περιστατικά, ενώ θα συμμετάσχουν η Αθανασία Κουτσούκου – παιδοψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια, σύμβουλος Γονέων, ο Νίκος Βασιλάκος, ειδικός κυβερνοασφάλειας, τεχνικός σύμβουλος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, πρόεδρος Internet Now και η Καλλιόπη Σπυροπούλου – δικηγόρος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων, διαμεσολαβήτρια.
Τη συζήτηση, που είναι ανοιχτή στο κοινό, θα συντονίσει η αντιδήμαρχος Καλαμάτας, Μαρία Αγγελή.
Σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες, αυτό που έχει αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν είναι δύο γεγονότα που αποτελούν τομή: το πρώτο είναι η φτώχεια που επανέρχεται για μεγάλο μέρος του πληθυσμού και αναγκάζει πολλά ανήλικα παιδιά ή προέφηβους να «εισέρχονται» βίαια σε μια ανέλεγκτη, ρευστή και άγρια αγορά εργασίας. Εκεί τα παιδιά των φτωχών εκτίθενται σε πάσης φύσεως εκμεταλλεύσεις. Το είδαμε καθαρά στην πρόσφατη περίπτωση του 12χρονου κοριτσιού που, αναζητώντας ένα «χαρτζιλίκι», βρέθηκε θύμα πολλαπλών βιασμών στην ψυχή και στο σώμα του.
Το δεύτερο γεγονός είναι η διάδοση της πληροφορίας στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης. Δισυπόστατος ο ρόλος τους ή, μάλλον, πολλαπλός. Τα ίδια μέσα που επιτρέπουν να γνωρίζουμε αυτά τα φαινόμενα, πράγμα θετικό για την κοινωνία, είναι τα ίδια που παίζουν μεγάλο ρόλο στη διάδοση του φαινομένου.
Η ανωνυμία των χρηστών του διαδικτυακού γαλαξία, τα ψεύτικα προφίλ, η διάδοση της παιδικής πορνογραφίας στον κυβερνοχώρο είναι μια νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δε γνωρίζουμε ακόμα πώς να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Χρειαζόμαστε έρευνες, εγρήγορση, πρόληψη και παρέμβαση σε πολλά επίπεδα.
Το κράτος οφείλει να παρέμβει με πολλούς τρόπους, σε πολλά επίπεδα. Προγράμματα πρόληψης στα σχολεία. Ευαισθητοποίηση των εκπαιδευτικών, της οικογένειας, της κοινότητας, των δημοσιογράφων κ.ά. Ταχύτατη διεκπεραίωση των υποθέσεων αυτών στα δικαστήρια. Επαναπροσδιορισμός του ρόλου της αστυνομίας. Επανένταξη θυμάτων και θυτών στην κοινωνία.
Δεν αρκεί η τιμωρία, δε χρειαζόμαστε θανατικές ποινές ή χημικούς ευνουχισμούς. Δε χρειαζόμαστε επιστροφή σε σκοτεινά χρόνια. Χρειαζόμαστε ένα κράτος που να βλέπει μπροστά, να χρηματοδοτεί την έρευνα, να μη φοβάται τους πολίτες και τα συναισθήματά τους (οργή, απογοήτευση, φόβος), να μην καλύπτει καμία «σκοτεινή» υπόθεση και κανέναν ισχυρό. Ένα κράτος που να σέβεται την κοινωνία στη συνθετότητά της και να δρα με βάση τα ανθρώπινα κοινωνικά δικαιώματα και όχι τα συμφέροντα ομάδων και πόλων εξουσίας.
Μόνο τότε οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι ανίσχυροι, θα εμπιστευτούν και πάλι θεσμούς και πολιτικές ηγεσίες. Τότε, ίσως, καταφέρουμε να μειώσουμε τον ευτελισμό της εξοικείωσης με το Κακό.
