Σε πρόσφατη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε από την ομάδα «Πάμε Βόλτα» στον Άγιο Ανδρέα, με θέμα την Τουριστική Ανάπτυξη της Αίπειας, ανάμεσα σε όλα συζητήθηκε και η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το αλσύλλιο στο γραφικό και όμορφο αυτό επίνειο.
Ως εκπρόσωπος της ομάδας «Πρωτοβουλία για την Αναγέννηση της Υπαίθρου» στη συζήτηση αυτή συντάχθηκα με την άποψη της αξιοποίησής του. Άλλωστε, η ιστορία αυτού το αλσυλλίου, πέραν της θλιβερής κατάστασης που έχει περιέλθει εδώ και χρόνια, «φέρει» και μνήμες αλλοτινής δόξας, αφού αποτελούσε χώρο αναψυχής για τους κατοίκους και τους επισκέπτες.
Σήμερα, δυστυχώς, η εικόνα της εγκατάλειψης και της φθοράς σοκάρει τους παλιούς και αποκαρδιώνει τον επίδοξο περιηγητή της Αίπειας.
Πραγματοποιώντας μια σύντομη αυτοψία λίγο πριν εισέλθει για τα καλά ο χειμώνας, διαπίστωσα την άσχημη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, που υποδηλώνει πως το αλσύλλιο έχει αφεθεί ακριβώς στην τύχη του. Σε πρώτη φάση θα πρέπει η τοπική κοινωνία και εμείς που ασχολούμαστε με τα κοινά να εγείρουμε στην επιφάνεια το θέμα της αξιοποίησής του, ενώ η Δημοτική Αρχή και οι αρμόδιες υπηρεσίες να ελέγξουν τις προοπτικές διαχείρισης και τους τίτλους ιδιοκτησίας και να διευκρινιστεί στην τοπική κοινωνία ποιος έχει τις αρμοδιότητες για τη διαχείριση του αλσυλλίου και τι ενέργειες πρέπει να γίνουν ώστε να αξιοποιηθεί προς όφελος της τοπικής κοινωνίας.
Σε μια τόσο προνομιακή θέση και σε μια εποχή που οι πολίτες αναζητούν τόπους γαλήνης και αναψυχής, θα πρέπει να υπάρξει ενδιαφέρον για το αλσύλλιο πριν η φθορά του χρόνου και όποιες ανθρώπινες παρεμβάσεις καταστρέψουν και το τελευταίο δέντρο και συνάμα ένα θεμέλιο λίθο στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής.
Του Γιάννη Λάσκαρη
Επικεφαλής συνδυασμού «Επανεκκίνηση για το Δήμο Μεσσήνης», γραμματέα Δ.Σ. Μεσσήνης
