Επιλέγοντας τη Μάνη και το Προσήλιο για το κλίμα, την ποιότητα ζωής και τον αέρα ελευθερίας…
Ο Πήτερ Μοράν από τη Μεγάλη Βρετανία και η σύζυγός του Κόμπι από την Ολλανδία είναι από τους αλλοδαπούς που διάλεξαν τη Μάνη για μόνιμη κατοικία τους. Ζουν από το 2000 στο Προσήλιο και παραδίδουν μαθήματα «ελληνικότητας». Υπογράφοντας ως Πέτρος Μορανέας και δηλώνοντας “ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς!” ο κ. Πήτερ παραχώρησε την παρακάτω συνέντευξη (η μετάφραση από τα Αγγλικά βαρύνει τη δημοσιογράφο), μεταφέροντας την εμπειρία από τη ζωή εδώ και την ματιά του πάνω στα πράγματα…
-Ποια είναι η ιστορία του ταξιδιού σας που σας έφερε και τελικά σας κράτησε μόνιμα στη Μάνη;
Η Κόμπι κι εγώ συναντηθήκαμε κατά την πρώτη μας επίσκεψη στην Ελλάδα, στο νησί του Σαρωνικού, το Αγκίστρι… μετά παντρευτήκαμε και περάσαμε εκεί το μήνα του μέλιτος.
Το 2000 αγοράσαμε ένα μικρό σπίτι στο Προσήλιο, που είναι γνωστό για το καλό κλίμα του. Ήταν επίσης αυτό που μπορούσαμε να πάρουμε με λίγα σχετικά χρήματα. Είχαμε πάντα την πρόθεση να μείνουμε μόνιμα εδώ κάποια μέρα.
-Νοιώθετε ότι κάνατε το σωστό;
Ναι, απολύτως! Δεν ήταν εύκολο και χρειάστηκε να δουλέψουμε εδώ τα τελευταία 12 χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης (σ.σ. πριν συνταξιοδοτηθεί εργαζόταν σε μεγάλη γερμανική κατασκευαστική εταιρεία ως υπεύθυνος υγείας και ασφάλειας αρχικά στην Αγγλία και στη συνέχεια και στην Ελλάδα). Έτσι, έπρεπε να επανεφεύρω τον εαυτό μου…
-Ποια πιστεύετε ότι είναι τα οφέλη της διαμονής στη Μάνη; Τι προβλήματα υπάρχουν;
Ο καιρός και ο θετικός αντίκτυπος γενικά στη διάθεση, την ευζωία και την ευεξία. Κατά την άποψή μου το Ηνωμένο Βασίλειο έχει τελειώσει ως χώρα, ειδικά με την τρέχουσα διακυβέρνηση που σε μεγάλο βαθμό είναι ακροδεξιά και κλίνει προς τις απαρχές του φασισμού.
Στην Ελλάδα είναι πρόβλημα η γραφειοκρατία… και, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Σοσιαλισμός είναι φαινομενικά αποδεκτός μόνο όταν αξιοποιείται από τους εύπορους. Όταν η εργατική τάξη θέλει να επωφεληθεί από τα σοσιαλιστικά συστήματά, το 90%, αντιμετωπίζει την άρνηση.
Ούτε εδώ τα πράγματα βέβαια είναι τέλεια, αλλά υπάρχει μια αίσθηση ελευθερίας που δεν υφίσταται στο Ηνωμένο Βασίλειο.
-Πώς περνάτε την ημέρα σας; Υπάρχουν υποδομές, υπηρεσίες και διοργανώσεις που καλύπτουν τις καθημερινές βασικές σας ανάγκες, αλλά και άλλες ανάγκες για δημιουργικότητα και ψυχαγωγία;
Κάνουμε δουλειές στο σπίτι και επιβλέπουμε οικοδομικές εργασίες που χρειάζονται. Στον ελεύθερο χρόνο μας μερικές φορές ζωγραφίζουμε εικόνες με λάδι (όχι με την παραδοσιακή αυγοτέμπερα), διαβάζουμε βιβλία (πολλά πολιτικά και ελληνική ιστορία), κάνουμε ποδηλασία, κολύμπι, βόλτες με τη μηχανή.
Θα ήθελα να υπήρχε η ευκαιρία να παρακολουθούμε μαθήματα τέχνης, ειδικά κεραμικής, όπως και εκδηλώσεις με ποίηση, όμως κοντά μας, σε μικρή έστω απόσταση από το Προσήλιο.
-Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τους Μανιάτες; Έχει αλλάξει με το χρόνο;
Νομίζω ότι οι σημερινοί Μανιάτες διατηρούν πολύ ανεξάρτητη σκέψη και παραμένουν πολύ υπερήφανοι για την κουλτούρα τους. Από την προεπαναστατική περίοδο και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά και κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το μανιάτικο πνεύμα ήταν αδάμαστο.
(Οι Μανιάτισσες της σημερινής εποχής ακόμη εξασκούν την δύναμή τους πάνω στους άνδρες, οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορούν να «κυβερνήσουν τον κόκκορα»).
Τόσο εγώ όσο και η Κόμπι συμπαθούμε τους Μανιάτες, οι οποίοι φαίνονται τραχείς προς τα έξω και μη φιλικοί, αλλά μετά αποκαλύπτουν την φιλόξενη διάθεσή τους, ειδικά αν ζεις εδώ το χειμώνα. Τότε είσαι ένας απ’ αυτούς.
Όσο για την Ελλάδα, σιγά σιγά εκσυγχρονίζεται και γίνεται ένας ανερχόμενος «παίκτης» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις διεθνείς σχέσεις. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης πανδημίας του κορωνοϊού, η χώρα που ήταν το «κακό παιδί της Ευρώπης», παρουσίασε ένα σπουδαίο παράδειγμα στη διαχείριση μιας κρίσης και έδειξε το δρόμο σε πολλά πεδία.
-Τι προτείνετε για τη βελτίωση της ζωής των μόνιμων κατοίκων και των επισκεπτών της Μάνης;
Οι κατασκηνωτές με τροχόσπιτα είναι απαραίτητο να πειστούν, με κάποιον τρόπο, να επισκέπτονται για φαγητό τις τοπικές ταβέρνες, αντί να μένουν στα βαν τους και να μαγειρεύουν φαγητό από τα ξένα σούπερ μάρκετ. Επίσης, θα πρέπει τόσο οι επισκέπτες όσο και οι παλιοί μου συμπατριώτες που είναι πια μόνιμοι κάτοικοι της Ελλάδας να ενθαρρυνθούν ώστε να μάθουν Ελληνικά.
Η δε Κυβέρνηση θα πρέπει να παράσχει επιδοτούμενη κοινωνική στέγαση, έτσι ώστε οι νέοι άνθρωποι να μην χρειάζεται να φεύγουν από την Καλαμάτα και από συγκεκριμένα χωριά.
-Η σχέση σας με τον Λόρδο Μπάυρον, που σας έκανε να πάρετε με ενθουσιασμό μέρος και στο εργαστήρι της Καλλίεργον, ποια είναι;
Ο Μπάυρον ήταν Βουλευτής και ακόμα χαίρει μεγάλης εκτίμησης για τον παρθενικό του λόγο στο Κοινοβούλιο. Η γενική κατεύθυνσή του ήταν σοσιαλιστική, παρά το γεγονός ότι προερχόταν από την αριστοκρατία. Αυτό ανέκαθεν με εντυπωσίαζε, όπως επίσης και η συνεπακόλουθη ανάμειξή του στην Επανάσταση του ’21, οπότε και έδωσε τη ζωή του πολεμώντας για την ελευθερία της Ελλάδας ενάντια στους Οθωμανούς.
Προσωπικά αισθάνομαι πλέον Έλληνας και πατριώτης. Ποτέ δεν θα πολεμούσα μέχρις εσχάτων για τη χώρα μου, αλλά θα το έκανα με χαρά για την Ελλάδα (αφού περάσει το πρήξιμο στον αστράγαλό μου)!
Η Προσηλιώτισσα κυρία …Σπίθα από την Ολλανδία
Τις σκέψεις της μοιράστηκε μαζί μας και η σύζυγος του κ. Πήτερ, η Κόμπι, Jacoba Hermia Vonk, όπως είναι το πλήρες όνομά της και που, όπως η ίδια σημειώνει, Vonk σημαίνει Σπίθα…
«Τη Μάνη τη νοιώθω σπίτι μου, λόγω του χωριού, της περιοχής, της θάλασσας, του νερού, του ήλιου, ακόμη και της βροχής! Η Ολλανδία δεν είναι πλέον «σπίτι» και είναι αγνώριστη για μένα σήμερα. Έχω τακτοποιηθεί εδώ και δεν θα φύγω ποτέ.
Και η μητέρα μου λάτρευε το μέρος εδώ, αλλά μετά το θάνατό της, δεν υπάρχει τίποτα στην Ολλανδία που να με κάνει να θέλω να επιστρέψω. Κι αυτό επειδή εδώ βρίσκονται οι Έλληνες φίλοι μου που αγαπούν και υποστηρίζουν και τους δυό μας και πάντα έχουν χρόνο για κουβέντα. Ξέρουν πότε κάτι προβληματίζει εμένα ή τον Πητ και θέλουν να βοηθήσουν. Μια συμπονετική αγκαλιά από έναν κάτοικο του χωριού, είναι όλος ο κόσμος για μένα.
Όποτε πηγαίνω ακόμη και στην Καλαμάτα, συναντώ κάποιον γνωστό και φυσικά πάντα προσπαθώ να μιλήσω Ελληνικά.
Η ιστορία αγάπης με τον Πητ ξεκίνησε στην Ελλάδα και η σχέση αγάπης με την Ελλάδα άρχισε στα μέσα του ’80, όταν άφησα τη δουλειά μου ως νοσηλεύτρια, για να δουλέψω ως καθαρίστρια ένα καλοκαίρι στην Ελλάδα.
Αγαπούσα την Ολλανδία τότε, αλλά είμαι πολύ πιο χαρούμενη εδώ, όπου θα περάσω και το υπόλοιπο της ζωής μου.
Ανήκω εδώ τώρα… Είμαι Προσηλιώτισσα…
«Το σύγχρονο επιχειρηματικό Βαμπίρ αγνοεί τις καταστροφικές κλιματικές συνέπειες της οργιαστικής του απληστίας…»
Εμπνευσμένος από το βιωματικό εργαστήρι εμπειρικής γραφής μέσω ιστορικής αναδρομής «Ο δρ Φρανκενστάιν της Μαίρης Σέλλεϊ – Η πρόκληση του Λόρδου Βύρωνα» που διοργάνωσε πριν λίγο καιρό η Καλλίεργον και το οποίο επαναλήφθηκε για 4η φορά το περασμένο Σάββατο (πληροφορίες-κρατήσεις θέσεων για τις επόμενες δράσεις στο: www.Kalliergon.com) στο παρακάτω κείμενο (την απόδοση στα Ελληνικά έκανε ο Φίλιππος Κ. Παπαδημητρίου) ο Πήτερ κάνει έναν παραλληλισμό της βραδιάς που «γέννησε» τη λογοτεχνία τρόμου, το 1816 στην Ελβετία (όταν, παρ’ ότι καλοκαίρι, θύμιζε έναν ατέλειωτο χειμώνας, με ψύχος και ακραίες καταιγίδες), με τη σημερινή παγκόσμια κλιματική αλλαγή, που είναι αποτέλεσμα της οικονομικής απληστίας:
«Μια κακόβουλη παγωμένη ομίχλη τυλίγεται σαν φίδι γύρω απ’ τους τοίχους της βίλας. Στο εσωτερικό της, οι πέντε προνομιούχοι ένοικοι, που ταξίδεψαν ως εδώ με κίνητρο της ανάγκη τους για ηλιόφως και ζεστασιά, απογοητεύονται από τη μέχρι τώρα εμπειρία τους.
Στο Λονδίνο, οι έντονα πρόωρες για την εποχή καιρικές συνθήκες, συνεχίζονται χωρίς να καταλαγιάζουν. Οι αγρότες βρίσκονται σε απόγνωση, καθώς η συγκομιδή καταστρέφεται, αφού χιονίζει το καλοκαίρι, οι φτωχοί υποφέρουν –αλίμονο– περισσότερο απ’ όλους, όπως, συνήθως το θέλει η μοίρα τους. Η αδυσώπητη βροχή έχει κατευθύνει την πορεία τους καθ’ όλη τη διαδρομή σ’ αυτό το σκοτεινό, φορτωμένο με σύννεφα, αλλά «ατμοσφαιρικό» μέρος και η διάθεση (τους) συνίσταται σε απόλυτη ανία! Ο λόρδος Βύρων βηματίζει πάνω-κάτω… Άγνωστο σε όλους τους παρόντες, ένα κατακλυσμιαίο, μα ωστόσο φυσικό τεκτονικό γεγονός σε ένα μακρινό μέρος στην άλλη μεριά του πλανήτη συνέβη κατά τη διάρκεια της άνοιξης του προηγουμένου έτους. Θα καταλήξει στον θάνατο πολλών ανθρώπων από πείνα πριν ο ήλιος επανέλθει σε πλήρη δόξα περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα.
Η πρόταση του μελλοντικού ήρωα του Μεσολογγίου (προς αυτούς) να χρησιμοποιήσουν αυτό, δηλ. τη χαμηλή τους διάθεση, ώστε να δημιουργήσουν ένα προσωπικό έργο φρίκης, υιοθετείται με ενθουσιασμό από όλους. H σφοδρή επίθεση της γεμάτης αστραπές καταιγίδας, εμπνέει έναν από τους συγκεντρωθέντες να δημιουργήσει ένα αξιοσημείωτο έργο, που θα πυροδοτήσει ένα τρομακτικό (λογοτεχνικό) είδος, το οποίο θα αντηχεί στους επόμενους αιώνες. Το «Βαμπίρ/Βρικόλακας» θα ακολουθήσει σύντομα, εμπνευσμένο από λαϊκές δοξασίες τερατωδών αρπακτικών πλασμάτων, που τρέφονται από το αίμα των ανθρώπινων θυμάτων τους. Τώρα, σ’ αυτούς τους ταραγμένους καιρούς στους οποίους ζούμε και στους οποίους έχουμε οδηγηθεί από τη λαχτάρα του κέρδους, υπάρχει ένα διαφορετικό
«Βαμπίρ/Βρικόλακας» του παγκόσμιου επιχειρηματικού φάσματος, που απροκάλυπτα αγνοεί τις καταστροφικές κλιματικές συνέπειες της οργιαστικής του απληστίας. Ο πολύτιμος κόσμος μας στις μέρες μας υφίσταται μία παρόμοια κλιματική μοίρα, αλλά σε μία πολύ ευρύτερη κλίμακα απ’ αυτή που βίωσε η ομάδα που συνάχθηκε σ’ εκείνη την κρύα και σκοτεινή κατοικία. Καθώς όλοι μας επηρεαζόμαστε άσχημα, πρέπει και όλοι μας να αντιμετωπίσουμε το μέλλον υπό το φόβο αυτού του νέου και πανίσχυρου παρασιτικού κτήνους…».
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
