Πλήρης ημερών πέθανε ο Γεώργιος Κωνσταντέας. Για κάποιους το γεγονός δε λέει κάτι. Για τους ανθρώπους, όμως, που ζούσαν και ζουν στην περιοχή της Υπαπαντής, σημαίνει πολλά. Αλλά και για το “Θάρρος”.
Πέραν της συγγενικής σχέσης που είχαμε, ο “κουρέας της Υπαπαντής” ήταν κι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Ευαίσθητος, λιγομίλητος, γλυκός.
Υπήρξε ένας άνθρωπος που ένιωσε στο πετσί του τη μοίρα και την τύχη των ηττημένων του εμφυλίου πολέμου. Αλλά κατάφερε να προχωρήσει.
Από νεαρός, όταν ήρθε στην Καλαμάτα, διάβαζε καθημερινά μόνο μία εφημερίδα. Το “Θάρρος”.
Θυμάμαι πιτσιρικάς να με κουρεύει και να μου μιλάει για το “Θάρρος”.
Γνωρίζω ότι δεν είναι δόκιμο, αλλά «κύριε Γιώργο, καλό ταξίδι!».
Θερμά συλλυπητήρια στα παιδιά του Αριστείδη και Βασίλη, αλλά και στους οικείους του.
Με το θάνατό του κλείνει ακόμα ένα κουτάκι αναμνήσεων από το προσωπικό μου παρελθόν.
Α.Π.
