Η Αλίκη Θεοδωρίδου, η κόρη της Κυβέλης και ο κ. Μουσούρης, του άλλοτε θιάσου των νέων, ένας από τους καλυτέρους ηθοποιούς, ευρίσκονται εις την Καλαμάτα. Μαζί δε με αυτούς και ο συγγραφεύς «των Αρρεβωνιασμάτων», ο κ. Μπόγρης. Ασφαλώς πρόκειται περί ενός γεγονότος. Χρόνια τώρα πολλά επεσκέπτοντο την πόλιν μας θίασοι με δευτερεύοντα πρόσωπα του μουσικού θεάτρου, ως επί το πλείστον. Συνεπώς το κοινόν, το οποίον εις την Καλαμάτα είναι εξαιρετικά θεατρόφιλον παρ’ όλα όσα λέγονται, δεν είναι δυνατόν παρά να θεωρήση ως γεγονός ότι θα δη εις εκλεκτά τρία έργα μίαν καλλιτέχνιδα ως την Αλίκην Θεοδωρίδου, που είναι ανταξία θυγατέρα της Κυβέλης και αποτελεί ένα ανατέλλον πρώτης τάξεως αστέρι δια την ελληνικήν σκηνήν, της οποίας είναι από τούδε η αναμφισβήτητος βασίλισσα του μέλλοντος, και έναν ζεν πρεμιέ, σαν τον κ. Μουσούρη, ένα μετρημένο καλλιτέχνη.
Δεν θέλω να γράψω υπερβολές. Αλλ’ όσοι ηυτύχησαν να δουν και να χειροκροτήσουν την Αλίκην εις τας Αθήνας, όσοι έχουν στοιχειώδη ιδέαν της αληθινής τέχνης, θα αναγνωρίσουν ότι μέσα εις την ωραία αυτή γυναίκα, το σχεδόν κοριτσάκι που ευρίσκεται εις την παράνοιξιν της ζωής του και εν τούτοις εύρε τον καιρόν να σπουδάση εις το Κονσερβατουάρ των Παρισίων πέντε χρόνια, υπάρχει η αληθινή φωτιά της μεγάλης τέχνης, υπάρχει ψυχική ανωτερότης που δίδει όχι απλώς την ελπίδα, αλλά την πεποίθησιν ότι μετά την Κοτοπούλη και την Κυβέλην η ελληνική σκηνή δε θα απορφανισθή εντελώς, αλλά θα υπάρξη ανταξία αυτών διάδοχος εις την Αλίκη, που είναι από τώρα καλλιτέχνις με τον απόλυτον αέρα της σκηνής, με τις μετρημένες χειρονομίες, μία αρτίστα, η οποία δια την ηλικίαν της θα ήτο όχι μόνον φαινόμενον, αλλ’ αληθινό θαύμα, αν δεν ήτο κόρη της Κυβέλης και η οποία εν πάση περιπτώσει είναι μία ιδιοφυΐα θεατρική, διότι έχει την φυσική κλίσι, την ανώτερη θεατρική μόρφωσι και την απολύτως άψογη θεατράλε εμφάνισιν.
ΑΜΑΤΕΡ
«O ΦΙΛΑΡΑΚΟΣ ΜΟΥ»
«ΘΑΡΡΟΣ» 8 Ιανουαρίου 1929
Την Αλίκη Θεοδωρίδου και τον Μουσούρη είδαμεν εις δύο έργα που έδωκαν εις το Αμερικανικό Κινηματοθέατρο. Εις τον «Φιλαράκο μου» του Βερνέιγ και το «Πρωί – μεσημέρι – βράδυ» του Νικοντέμι. Έγραψα εις το προηγούμενο φύλλο δια τους δύο καλλιτέχνας, όχι με πρόθεση καμμιάς υπερβολής, γενικά τινά πράγματα. Είμαι όμως υποχρεωμένος να τους κρίνω τώρα εις τα δύο έργα που πρωταγωνίστησαν, με αυστηρότητα μάλιστα. Διότι πρόκειται περί δύο νέων καλλιτεχνών που έχουν και πρέπει να έχουν αξιώσεις και συνεπώς πρέπει να κρίνωνται με αυστηρότητα.
Ο «Φιλαράκος μου» του Βερνέιγ είναι ένα ελαφρό μοντέρνο έργο, έξυπνο, καλοδουλεμένο. Παριζιάνικο. Η ηρωίς του, η ελαφρά γυναίκα του Παρισιού, που της έδωκε μία φιλοσοφία η ζωή, όπως εμφανίζεται με το έργο, έχει πολλές ψυχικές μεταπτώσεις. Αι αντιλήψεις της για τον επίσημο εραστή που πληρώνει και τον φίλο της καρδιάς που της ικανοποιεί τον εσωτερικό αισθηματισμό της, ως γυναικός, αι εναλλαγαί των αισθημάτων της, ο υποσυνείδητος κομμουνισμός της που την κάνει να περιφρονή τον πληρώνοντα, η ψυχολογία της, όσον και αν το έργο είναι της πολύ ελαφράς φιλολογίας, παρουσιάζουν δια την αρτίστα που θα υποδυθή το ρόλο της Σαρλόττας, συμπληγάδας. Τας συμπληγάδας αυτάς δεν τας διέβη όλας η Αλίκη. Εις ωρισμένες στιγμές το παίξιμό της υπήρξεν άτονο, χωρίς το χρωματισμό που έπρεπεν. Οπωσδήποτε όμως το έργο εστάθη, διότι γενικά υπεδύθησαν καλά και η Αλίκη και ο Μουσούρης.
Εις το «Πρωί – μεσημέρι – βράδυ», εις το ωραίον αυτό έργο του Νικοντέμι, η Αλίκη υπήρξεν όντως υπέροχη, ψυχολογημένη, άψογη. Έδωκεν εις όλους την εντύπωσι της μορφωμένης και σπουδασμένης αρτίστας. Μελετημένη, φυσική, με αέρα, εχρωμάτισε ζωηρά όλες τις μεταπτώσεις της ψυχής ενός κοριτσιού αστικής τάξεως χειραφετημένου, που παίζει με τον έρωτα, που οδηγείται από το ένστικτο της γυναίκας, που στρώνει καλά τα στρατηγικά του σχέδια.
Αλλά και ο Μουσούρης δεν υστέρησεν. Υπήρξεν αντάξιος της Αλίκης.
ΑΜΑΤΕΡ
_________________________
ΜΙΑ ΤΙΜΗΤΙΚΗ
«ΘΑΡΡΟΣ» 25 Απριλίου 1929
Αύριον δίδει την τιμητικήν του ο συμπαθέστατος θιασάρχης Β. Αργυρόπουλος, πανελληνίου φήμης καλλιτέχνης, ο οποίος κατά το διάστημα της ενταύθα παραμονής του εκέρδισε την αμέριστον εκτίμησιν και συμπάθειαν του θεατρικού κοινού της πόλεώς μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κοινωνία μας θα τιμήση όπως επιβάλλεται τον κ. Αργυρόπουλον και ότι το Αμερικανικόν Κινηματοθέατρον θα είναι υπερπλήρες. Άλλως τε το έργον του Γκελτ «Το Θηριοτροφείο» με το οποίον δίδει την τιμητικήν του ο μοναδικός και λεπτός κωμικός της ελληνικής σκηνής, είναι μία από τας μεγαλειτέρας επιτυχίας του, σημειώνει δε την ιδιορρυθμίαν ότι δίδει την ευκαιρίαν εις τον κ. Αργυρόπουλον να εμφανισθή εις τέσσαρας διαφορετικούς ρόλους και να δείξη ούτω όλην την τέχνην του.
ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ
___________________________
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΕΜΦΑΝΙΣΙΝ
Ο Ηλίας Βεργόπουλος
«ΘΑΡΡΟΣ» 19 Ιουνίου 1929
Ο θίασος Ξύδη είχε την ωραίαν όντως έμπνευσιν να δώση τον αποχαιρετιστήριον αυτού παράστασιν αύριον με ένα εκλεκτό φιλολογικόν έργον υπό τον τίτλον «Χωρίς πόνο χωρίς στεναγμό» εις το οποίον θα κάμη την μοναδική του εμφάνισιν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θιάσου Ηλίας Βεργόπουλος, γνωστός εις την πόλιν μας και συμπαθέστατος καλλιτέχνης.
Ό,τι και αν γράψωμεν περί του κ. Βεργόπουλου αποτελεί μίαν περιττολογίαν. Διότι, επαναλαμβάνομεν, πρόκειται περί πολύ γνωστού καλλιτέχνου εις την κοινωνίαν μας. Δι’ αυτό δεν αμφιβάλλομεν ότι το θέατρον θα είναι υπερπλήρες αύριον, τοσούτω μάλλον καθ’ όσον θα δοθή ευκαιρία εις το κοινόν να εκτιμήσει και την καλλιτεχνικήν επίδοσιν της Φίνας Σκώτη, της δίδος Μήτσας Χαλκιοπούλου και του Σπ. Τσιφού.
_________________________
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ
«ΘΑΡΡΟΣ» 21 Ιουνίου 1929
Λίαν προσεχώς αρχίζει τας παραστάσεις του το Ελληνικό Μελόδραμα εις το Θέατρον Αμερικανικός.
Το Μελόδραμα καλώς κατηρτισμένον με τα ικανοτέρα στοιχεία θα δώση την πρώτην εμφάνισιν με τον Ερνάνη του αθανάτου μουσουργού Βέρδη. Θα πρωταγωνιστούν η κα Βλαχοπούλου ως Ελβίρα. Ο κ. Μωραΐτης και ο κ. Καψάλης, ο μεν πρώτος ως Ερνάνης, ο δε δεύτερος ως Δον Κάρολος, υπερέχουν πάντων. Ο κ. Βλαχόπουλος είναι αμίμητος εις τον υπέροχον ρόλον του Σύλβα. Μεγάλη ορχήστρα υπό την διεύθυνσιν του Κυπαρίσση, όστις θα αφίση τας μεγαλειτέρας εντυπώσεις δια την θαυμασίαν διεύθυνσιν της ορχήστρας και γενικώς την τελείαν αναβίβασιν των έργων.
_________________________________
Η «ΑΠΙΣΤΟΣ»
Αύριο το ζεύγος Βάζα δίδει την τιμητικήν του εσπερίδα εις το Αμερικανικό Κινηματοθέατρον με το αριστούργημα του Ιταλού συγγραφέως Ροβέρτου Μπράκο «Η Άπιστος». Δια τον κ. Άγγελον Βάζαν και την Μαρίκαν Βάζα παρέλκει να γράψωμεν πολλά. Πρόκειται περί καλλιτεχνών εξαιρετικής αξίας και αρκετά γνωστών εις την πόλιν μας, των οποίων η επίδοσις είναι πολύ μεγαλυτέρα εις το σοβαρόν θέατρον από το μουσικόν τοιούτον.
Ως προς το έργον αποτελεί αναμφισβητήτως ένα από τα νεώτερα θεατρικά αριστουργήματα. Εις τας Αθήνας, όταν πρώτην φοράν ανεβιβάσθη εις την σκηνήν από την Κυβέλην, εσημείωσε καταπληκτικές πιέννες και έσωσε κυριολεκτικά τον θίασόν της την εποχήν της μεγάλης απεργίας των ηθοποιών. Είναι έργον αξίας. Με λεπτό διάλογο και εντελώς πρωτότυπα φινάλε. Αληθινό αριστούργημα που οφείλουν να δουν όλοι οι αληθινοί φίλοι του θεάτρου, τιμώντες και δύο αληθινούς εργάτας της ελληνικής σκηνής τόσον φιλοτίμως πάντοτε εργασθέντας και μη έχοντας καμμίαν απολύτως σχέσιν με την εύκολον ρουτίναν του ελληνικού θεάτρου.
ΘΕΑΤΡΟΦΙΛΟΣ
___________________________
«Η ΩΡΑΙΑ ΓΟΡΓΟΝΑ»
«ΘΑΡΡΟΣ» 27 Νοεμβρίου 1929
Την Δευτέρα το βράδυ ο θίασος του παλαιού και εκλεκτού καλλιτέχνου Εδμόνδου Φυρστ είχε μία εξαιρετική επιτυχία με την ωραία κομεντί του Lothar «Η ωραία Γοργόνα». Το ωραίον αυτό έργον που αφήκεν εποχή εις την Αθήνα δεν το παρηκολούθησε δυστυχώς εδώ παρά ελάχιστος, αλλ’ εκλεκτός κόσμος. Δεν πρόκειται να κάμω κριτική για το έργο εφ’ ου εγράφησαν τόσα γι’ αυτό εις τας αθηναϊκάς εφημερίδας. Απλώς θα περιορισθώ να κρίνω τους καλλιτέχνας που το ενεφάνησαν εδώ.
Η κα Μιράντα Θεοχάρη εις τον ρόλον της Άννας, του χειραφετημένου και δυνατού κοριτσιού που κερδίζει τον έρωτα του γλύπτου Φαλφ και γίνεται ακόμη και η έμπνευσίς του, άψογος.
Ο λεπτός αυτός ρόλος της επήγαινεν ως γάντι. Ικανοποίησεν απολύτως και τους δυσκολωτέρους εις την κρίσιν των.
Πολύ καλός και ο Ι. Ταβουλάρης εις τον ρόλον του γλύπτου. Άψογος, μελετημένος. Εις ωρισμένα όμως σημεία είχε μικράν δόσιν υπερβολής. Ύφος ολίγον εξεζητημένο. Πολύ μας άρεσεν ο Παντόπουλος. Αρκετά καλός ήτο ο κ. Μαρίνος εις τον ρόλον του Πλίσκε. Η κα Νανά Παπαδοπούλου έκαμνε μια φιλότιμο προσπάθεια δια να διαπλάση τον ρόλον της Όλγας. Γενικώς το έργον εστάθη άριστα. Είναι ευτύχημα ότι επί τέλους ήλθεν εις την Καλαμάτα ένας θίασος με τόσο αρμονικό σύνολο, αποτελούμενος από καλλιτέχνας. Είναι δε ακόμη πολύ λυπηρό διότι η κοινωνία μας δεν φαίνεται διατεθειμένη μέχρι τώρα τουλάχιστον να δείξη όσο πρέπει και όσον αξίζει ενδιαφέρον δια καλλιτέχνας των οποίων το τουρνέ από την πόλιν μας, που την επισκέπτονται συνήθως μπουλούκια, θα αποτελέση ένα θεατρικό γεγονός.
ΑΜΑΤΕΡ
