Έχεις τα πιστεύω σου, τα υπηρετείς γιατί έτσι νιώθεις, αυτά έχεις στο μυαλό σου και συνεχίζεις…
Αυτοί, όμως, έχουν «πιστεύω» αυτό που θα τους δώσει χειροπιαστό το κόμμα, κι αν δεν τους το δώσει, θα πάνε αλλού. Κι αν δεν τους θέλει πλέον κανένας, θα αρχίσουν τα κατηγορώ, θα λένε αλήθειες που όλοι ξέρουμε, αλλά που ποτέ δεν τους άφηνε το συμφέρον να παραδεχτούν.
Έτσι, αγαπητοί μου, με πιάνει αηδία κυριολεκτικά να ακούω πολιτικούς που για κάποιους λόγους έχασαν την καρέκλα και τα οφίκια, να κατηγορούν και να ξανακατηγορούν εκεί που έγλειφαν μια ζωή ολάκερη.
Φυσικά, αν πάλι τους πετάξει το κόμμα κανένα «ξεροκόμματο», καμιά νέα θέση, θα ξεχάσουν εντελώς αυτά τα άσχημα που έλεγαν και θα αποκηρύξουν εντελώς τον εαυτό τους που έλεγε αυτές τις κακίες!
Φυσικά, η λέξη ντροπή είναι άγνωστη λέξη στο πολιτικό σκηνικό, αλλά λέμε τώρα, και να υπήρχε ντροπή, την έκανε σκόνη ο μισθός του προέδρου, του γενικού γραμματέα, του διευθυντή!
Να, λοιπόν, αγαπητοί μου, γιατί ο Έλληνας έπαψε να ασχολείται με την πολιτική και την έχει αφήσει να τη διαχειρίζονται μόνο κάτι αχρεία λαμόγια! Γιατί ξέρει ότι είναι τέτοιο το σινάφι, που κι αν πέσει μέσα κανένας τίμιος, θα χαθεί άμεσα, ή θα γίνει ίδιος με αυτούς! Αλλά και ποιος Έλληνας υπάρχει να παλέψει με το θηρίο της πολιτικής; Αυτός που έβλεπα χτες να λέει στο σκύλο που πήγαινε βόλτα: «Ρούνι, κάτσε πλάι μου!»; Αλλά ο Ρούνι, όπως ήταν φυσικό, τον «έγραψε» και τραβούσε κανονικά!
