Ο τουρισμός στη χώρα μας, αλλά και παντού σχεδόν, δεν είναι πλέον αυτό που ήταν πριν από 50 χρόνια. Αλλού επαγγελματικός, αλλού μαζικός, αλλού μοναχικός και αλλού φιλόξενος…
Όπως έχει ειπωθεί, πλέον είναι η μοναδική μας βιομηχανία. Όμως, αν ρωτήσεις και τους επαγγελματίες του τουρισμού, κι εμάς που εργαζόμαστε σε αυτόν, μόνο με τουρισμό δεν μπορεί να λειτουργήσει μία χώρα. Γιατί, φυσικά, χρειαζόμαστε και γεωργία και κτηνοτροφία και βιομηχανία για να ζήσουμε. Το να κάνεις μία χώρα πανάκριβη παντού και οι τελευταίες ταβέρνες να σερβίρουν «δηθενιές» με σεφ με τατουάζ, και γαλλικά και μεξικάνικα πιάτα, που δεν τρώγονται, μόνο τρώνε το πορτοφόλι σου, αυτό θα ξεφουσκώσει απότομα κάποια στιγμή…
Το να κάνεις όλη τη χώρα ενοικιαζόμενα δωμάτια, πολυκατοικίες, βίλες και παράγκες ανακαινισμένες, με πισίνα, ποιον θα βάλεις μέσα, όταν θα λιγοστέψουν (που ήδη λιγόστεψαν) οι ταξιδιώτες τουρίστες του δεκαήμερου, του Σαββατοκύριακου; Η κατεψυγμένη τροφή που κατακλύζει όλη τη χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι δελεαστική. Οι παραλίες που θα είναι σαν το Γάγγη ποταμό, γεμάτες από κόσμο, ομπρέλες, ξαπλώστρες και μύκητες, θα σας πουν: δεν αντέχουμε άλλους, πρασινίσαμε…
Τα ψάρια που δεν κατοικούν πλέον στις ελληνικές θάλασσες, τα τυριά που είναι πανάκριβα με το γάλα σκόνη της Γερμανίας, τα βυτιοφόρα που κουβαλάνε όλη μέρα απόβλητα του τουρισμού, τα νερά τα υπόγεια που θα στερέψουν, και οι Έλληνες που δε θα μπορούν να βρουν σπίτι να μείνουν, θα αφήσουν σε λίγο τα βαμμένα σας δωμάτια έρημα, σαν τα τσιμέντα των Ολυμπιακών Αγώνων που μένουν στη μοναξιά τους, γιατί κανείς δε γυρεύει πλέον γήπεδα τοξοβολίας…
Ο τουρισμός χρειάζεται, αλλά χρειάζεται μία ισορροπία. Εκεί τα ακριβά, εκεί τα μέτρια, εκεί τα φτηνά και προσιτά για όλους… ούτε Μαϊάμι, ούτε Χαβάη, ούτε Μαλβίδες γίναμε…
Οι βίδες χρειάζονται ρύθμιση, αλλιώς θα σκάσει η φούσκα που κατασκευάσαμε με κρότο…
Του Θόδωρου Γαλανόπουλου
