“Η ειρήνη είναι το έδαφος όπου η ελπίδα ριζώνει”
Τα τελευταία χρόνια ζω με το σύζυγό μου και το παιδί μας στην Καλαμάτα. Δημιουργώ καθότι αρχιτέκτων, με στόχο να αποκατασταθεί η ελπίδα για διαβίωση σε μία πόλη που προσπάθησε, αλλά δεν έγινε πολιτιστική πρωτεύουσα και αγωνιά να γίνει πράσινη και οικολογική, αλλά ανακατεύοντας μόνον στην πολιτική παλέτα τα χρώματα, με μίξη πολιτικών χωρίς ξεκάθαρη ρότα.
Εμείς, οι επιστήμονες επαγγελματίες, οφείλουμε να βοηθήσουμε την κοινότητα με την εργασία μας, χωρίς πολιτικά αξιώματα, αλλά συνδράμοντας τους κρατικούς φορείς, Δήμο, Περιφέρεια κ.τ.λ., χωρίς συγκρούσεις και με τη σειρά τους, να μας βοηθήσουν να επιτύχουμε ουσιαστικές αλλαγές για τους συνανθρώπους μας, τόσο με ιδιωτικά όσο και κρατικά έργα.
Έζησα μια εμπειρία όπως θα σας περιγράψω: Πριν από λίγο καιρό συνάντησα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ζητώντας μου να τους βοηθήσω να τροποποιήσουν τους χώρους στην οικία τους, στον τόπο καταγωγής τους, μικρό χωριό του Μεσσηνιακού κόλπου, ώστε να μπορούν να τους επισκέπτονται όλα τα παιδιά τους, με όλα τα εγγόνια τους, και να συμβιώνουν ευχάριστα οικογενειακώς.
Για τη συνδρομή μου, καθώς δεν είχε σκοπό το οικονομικό όφελος, μου προσέφεραν συμβολικά για δώρο ένα όμορφο κοχύλι, λέγοντάς μου πως είχε αποκατασταθεί η αισιοδοξία τους. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα, δε μετάνιωσα που δεν υπήρχε οικονομική ανταπόδοση για εμένα. Οι αρχιτέκτονες πρέπει να φέρνουμε αλλαγή στον κόσμο μέσα από νέες ελπίδες, κάθε φορά.
Ένας ουσιαστικός τρόπος για να φέρουμε ελπίδα στην Καλαμάτα είναι να δώσουμε έμφαση στην ανάπλαση του παραλιακού μετώπου, όπου δραστηριοποιούνται πολλοί επαγγελματίες και ζει μια μερίδα συνανθρώπων μας, αλλά και στις πλησίον γειτονιές.
Πολλοί συνάδελφοί μου που προτίθενται να συνεισφέρουν στην πόλη και εκτίθενται στην πολιτική, πιστεύω, πρέπει να συμμεριστούν κάθε γειτονιά της πόλης εξίσου, κάθε μέτρο κοινοχρήστου και δημόσιου χώρου, έχουν πολλή δουλειά.
Οι συνάδελφοι του ιδιωτικού τομέα, όπως εγώ, οφείλουμε να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της εποχής, τόσο οικονομικά όσο κοινωνικά και αισθητικά, να προτείνουμε έργα.
Θέτω στην κρίση των αναγνωστών το όραμά μου και ένα μικρό δείγμα της προσωπικής μου εργασίας σχετικά με την ανάδειξη του παραλιακού μετώπου της πόλης, που αφορά τόσο στην ανατολική και όχι μόνον παραλία όσο και στη δυτική.
Μεταξύ άλλων, προτείνεται για την αρτιότερη σχέση κίνησης-στάσης των περιπατητών του παραλιακού μετώπου της Ναυαρίνου η δημιουργία καλαίσθητων, φιλικών στο περιβάλλον, στάσεων, για ξεκούραση και θέαση.
Ενίσχυση της τοπικής οικονομίας και τόνωση της επιχειρηματικότητας (από τα μεγάλα ξενοδοχεία μέχρι τις καφετέριες) με την κατασκευή στεγάστρων προσαρμοσμένων σε υλικό και σχήμα στην κλιματική αλλαγή που έχει επέλθει. Αισθητική ομοιομορφία και άμβλυνση των ανισοτήτων.
Ανάγκη ουσιαστικής σύνδεσης ανατολικής και δυτικής παραλίας με την κατασκευή γέφυρας στους πρόποδες του ποταμού Νέδοντα. Προσβάσιμη από πεζούς, ποδήλατα και άτομα με κινητικές δυσκολίες.
Η πραγματική ανακούφιση των Καλαματιανών θα έρθει με την ειρήνη μεταξύ των παλιών, αλλά και των νέων, και όχι με τη δημιουργία φατριών στον τεχνικό κόσμο της πόλης. Η ειρήνη είναι το έδαφος όπου η ελπίδα ριζώνει.
Της Χριστίνας Κολοκοτρώνη,
Αρχιτέκτονος ΕΜΠ, Διακόσμηση και Αρχιτεκτονική Τοπίου, Middlesex University of London
