ΜΕΣΑ στα είκοσι τέσσερα χρόνια του, μέσα στο σφρίγος της νεότητός του, ο Δήμος Παπαγιαννόπουλος, τελειόφοιτος της Ιατρικής, για τον οποίον το μέλλον πολλά καλά προκαταβολικώς υπέσχετο, το στολίδι του σπιτιού του, το καμάρι της φιλικής συντροφιάς, επέταξε μυστηριωδώς στους ουρανούς σε τόπο αιωνίας αναπαύσεως, πλήξας κατάκαρδα όσους έτυχε να τον γνωρίσουν από κοντά, αφήσας στους φίλους του την αιώνια θλίψι.
ΟΣΟΙ δεν τον επλησίασαν, όσοι δεν τον συνανεστράφησαν, όσοι δεν συνωμίλησαν μαζί του, εκείνοι μόνον δεν μπόρεσαν να νιώσουν εκείνοι μόνον, βέβαια, δεν κατόρθωσαν να αντιληφθούν την ανωτερότητά του, την χρυσή καρδιά του.
Ο Δήμος Παπαγιαννόπουλος δεν διεκρίνετο μόνον μεταξύ των ηθικωτέρων νέων της κοινωνίας των Καλαμών, αλλά και μεταξύ του κύκλου των συμφοιτητών του, πολλοί εκ των οποίων, οι δριμύτεροι επικριταί και αντίζηλοί του, δεν ηδύναντο να μη τον θαυμάσουν δια την φωτεινήν διάνοιάν του και την αλματώδη εν τη επιστήμη πρόοδόν του. Στους δεινώς πληγέντας οικείους του το «Θάρρος» απευθύνει τα πλέον θερμά συλλυπητήριά του. -ΟΛΩΣ αιφνιδίως απεβίωσεν εν Αρφαροίς ο Γεώργιος Γιαννακούντζος και εκηδεύθη σεμνοπρεπώς. Ο μεταστάς, τύπος χρηστού πολίτου και εντίμου οικογενειάρχου, υπήρξεν υπόδειγμα πατρός με υιούς άριστα αποκατεστημένους εν Αμερική. Τους οικείους του το «Θάρρος» συλλυπείται θερμώς ευχόμενο την εξ ύψους παραμυθίαν
