Φτωχότερη από σήμερα είναι η Μεσσηνία, αλλά και όλη η Ελλάδα, καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών ο καθηγητής Πέτρος Θέμελης.
Ένας άνθρωπος που κατάφερε να φέρει ξανά στο φως την Αρχαία Μεσσήνη, αφιερώνοντας τη ζωή του σε αυτόν τον τόπο, μιας και από το 1986 εγκαταστάθηκε και έμεινε μόνιμα στην Ιθώμη.
Δε φοβήθηκε να τα βάλει με ανθρώπους του υπουργείου Πολιτισμού, της Εφορείας Αρχαιοτήτων, πολιτικούς αλλά και αυτοδιοικητικούς, με μόνο στόχο του την προστασία και την ανάδειξη της Αρχαίας Μεσσήνης.
Τα τελευταία 24ωρα έδινε μάχη για τη ζωή του στη ΜΕΘ του Νοσοκομείου Καλαμάτας, αφού ούτε τις τελευταίες του στιγμές του δεν ήθελε να φύγει από την αγαπημένη του Μεσσηνία, όπου και κατέληξε.
Σίγουρα το κενό που αφήνει πίσω του είναι τεράστιο και η Μεσσηνία μόνο να τον ευγνωμονεί μπορεί για το πολύτιμο έργο του.
Καλό ταξίδι, “κύριε καθηγητά”!
Ποιος ήταν ο Πέτρος Θέμελης
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Oλοκλήρωσε τις βασικές σπουδές του στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Έλαβε πτυχίο Iστορίας και Aρχαιολογίας από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, διδακτορικό δίπλωμα από το Aρχαιολογικό Iνστιτούτου του Πανεπιστημίου του Mονάχου.
Διετέλεσε επιστημονικός βοηθός στην Aρχαιολογική Yπηρεσία του Nομού Θεσσαλονίκης και συμμετείχε σε ανασκαφές (Στρατώνι Χαλκιδικής, Πέλλα, Bεργίνα).
Από το 1963 ως το 1980 υπηρέτησε ως Eπιμελητής και Έφορος Aρχαιοτήτων Hλείας-Mεσσηνίας, Aττικής -Eύβοιας, Φωκίδος-Λοκρίδος και Aιτωλοακαρνανίας. 1977 – 1980: Διευθυντής του Aρχαιολογικού Mουσείου των Δελφών. 1980 – 1984: Προϊστάμενος της Eφορείας Παλαιοναθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας. 1984 – 2003 καθηγητής Kλασικής Aρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Kρήτης, όπου διετέλεσε Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Πρόεδρος της Επιτροπής Ερευνών. Από το 198 5ως το 2003 διήυθυνε την Πανεπιστημιακής ανασκαφής στον Tομέα I της αρχαίας Eλεύθερνας.
Από το 1986 έως το τέλος της ζωής του διηύθυνε το ανασκαφικό-αναστηλωτικό έργο στην αρχαία Μεσσήνη, για το οποίο τιμίθηκε με δύο ευρωπϊκά βραβεία (Europa Nostra) το 2006 στη Μαδρίτη και το 2011 στο Άμστερνταμ.
Δημοσιεύματα: Δέκα μονογραφίες, διακόσιες πενήντα επιστημονικές μελέτες, βιβλιοκρισίες, αρχαιολογικοί οδηγοί, εκθέσεις ανασκαφών, πρόλόγοι εκδόσεων, άρθρα σε εγκυκλοπαίδειες, μεταφράσεις. Επιφυλλίδες του δημοσιεύονται τακτικά στον ημερήσιο αθηναϊκό και μεσσηνιακό τύπο.
Διακρίσεις: Επίτιμος δημότης Μεσσήνης, Ανδρούσας και Καλαμάτας, ισόβιος Εταίρος της Εν Αθήναις Aρχαιολογικής Eταιρείας, αντεπιστέλλον μέλος του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας των Ηνωμένων Πολιτειών, μέλος της Eταιρείας Eυβοϊκών Mελετών, του Γερμανικού Aρχαιολογικού Iνστιτούτου, του Aυστριακού Aρχαιολογικού Iνστιτούτου, μέλος της Eπιτροπής Συντήρησης Mνημείων Aκροπόλεως, πρόεδρος της Eταιρείας Mεσσηνιακών Aρχαιολογικών Σπουδών, αντιπρόεδρος του Iδρύματος Γ. Ψαροπούλου Nεότερης Kεραμικής.
Το 2005 τιμήθηκε με τον χρυσό Tαξιάρχη του Tάγματος του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Eλληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο για το διδακτικό, επιστημονικό και ανασκαφικό έργο του.
Το 2016 τιμήθηκε για τους ίδιους λόγους με τον ανώτερο χρυσό Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο.
Το 2016 ανακηρύχθηκε Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
