«Έχουμε χάσει την ικανότητα να πετάμε εκεί ψηλά»…
Εδώ και 6-7 χρόνια ένα καφέ άλογο ξεπηδούσε δυναμικά μέσα από έναν τοίχο στην οδό Σωκράτους, εντυπωσιάζοντας τους περαστικούς. Πλέον τη θέση του περήφανου ζώου έχει πάρει ένα κορίτσι που έχει στα μαλλιά του ένα πουλί και δίπλα μια επιγραφή μάς καλεί να πετάξουμε! Η αγγλική λέξη Fly δημιουργείται ως οριζόντιο αρκτικόλεξο από τις κάθετα τοποθετημένες προτροπές να συγχωρέσουμε, να αφήσουμε “να φύγει” και να προχωρήσουμε μπροστά (Forgive, Let go, Yead). Είναι το πιο πρόσφατο δημόσιο έργο τέχνης του «Σκιτσοφρενή», ο οποίος καταφέρνει πάντα να μας ξαφνιάζει ευχάριστα, προσθέτοντας απροσδόκητες εικόνες ομορφιάς και μαζί σύγχρονα μηνύματα ευαισθητοποίησης και κινητοποίησης.
«Δυσκολεύτηκες να αντικαταστήσεις το άλογο;» ήταν η πρώτη ερώτηση στο διακεκριμένο street artist, Κώστα Λούζη, ο οποίος απερίφραστα απάντησε: «Όχι», καθώς θεωρεί ότι «η εικόνα υπηρετεί τον άνθρωπο, μεταφέρει ένα μήνυμα. Όταν πια δεν είναι μια εικόνα σύγχρονη της καθημερινότητας του ανθρώπου, οφείλει να φρεσκαριστεί. Δε θέλω ο περαστικός να “προσκυνά” ένα παλιό μνήμα μου ούτε εμένα».
Το κορίτσι που προβάλλει στο γκριζογάλαζο φόντο ήρθε ως «αντίδοτο» στον περιρρέοντα αρνητισμό: «Η έμπνευση προήλθε από την αυξανόμενη κακή συμπεριφορά των γύρω μου. Όλοι είναι συχνά θυμωμένοι, αγενείς και έχουν το αίσθημα ότι όλοι τους χρωστούν και ότι είναι το επίκεντρο του κόσμου. Περιφερόμενοι τοξικοί νάρκισσοι… Στα μάτια μου αυτή η συμπεριφορά που περιέγραψα φαίνεται σαν πτώση. Έχουμε χάσει την ικανότητα να πετάμε εκεί ψηλά. Εξ ου λοιπόν και ο συμβολισμός. Έτσι έφτιαξα κι αυτό το λογοπαίγνιο στο μυαλό μου».
Ακόμη κι αν δεν είναι κάποιος ειδικός, μπορεί να διαπιστώσει κάποιες «τεχνικές» αλλαγές ανάμεσα στα παλιά και τα νέα έργα του «Σκιτσοφρενή». Ο ίδιος λέει: «Σιγά σιγά ναι, γίνεται αυτή η αλλαγή. Στην πραγματικότητα το αφήνω να με πάει μόνο του. Φτιάχνω ό,τι ζητάω να δω στον τοίχο. Σαν να μαγειρεύεις το φαγητό που δε βρίσκεις να φας…».
Αυτή την περίοδο, πάντως, όπως και κάθε χρόνο, ο Κώστας Λούζης έχει αφοσιωθεί στο ελαιομάζεμα, το οποίο υπολογίζει ότι θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος του Νοεμβρίου. Για τον ίδιο, όμως, είναι πολλά περισσότερα από μια αναγκαία χειρωνακτική εργασία. «Είναι μια καθαρτική και επουλωτική περίοδος. Αδειάζουν οι μπαταρίες, ζυμώνονται νέες ιδέες για τα καλλιτεχνικά… Ίσως η μεγαλύτερη τέχνη είναι να μαζεύεις ελιές… Σε ταπεινώνει, χρειάζεται στρατηγική στο κλάδεμα, γνώση των φυτών και του καιρού. Βρίσκω την ίδια πλήρωση όπως όταν ζωγραφίζω», καταλήγει και περιμένει με ανυπομονησία, εκτός από την ελαιοπαραγωγή, την επανεκκίνηση διαφόρων δράσεων και φεστιβάλ γκράφιτι ανά την Ελλάδα, που θα του επιτρέψει να απλώσει τα χρώματα και τις ιδέες του πάνω σε αστικούς τοίχους…
Χ.Ε.
