Η ψυχολόγος Έφη Πολίτη στο «Θ»: Η βία είναι πολυπαραγοντική, αλλά και απότοκος της μεταπανδημικής εποχής…
Μια εξήγηση για τη βία που φαίνεται να μεγαλώνει γύρω μας σε έκταση και ένταση, με καθημερινά περιστατικά που μας σοκάρουν, έψαχνα όταν κάλεσα την ψυχολόγο Έφη Πολίτη γι’ αυτή τη συνέντευξη.
«Έχω άποψη» ή κάτι τέτοιο ήταν η απάντησή της και το ραντεβού κλείστηκε αμέσως στο σπίτι της στην Καλαμάτα. Φυσικά, η συζήτηση δε σταμάτησε στη βία, πέρασε από τις ψυχοτρόπες ουσίες -καθώς μάλιστα στο τελευταίο της μεταπτυχιακό, το οποίο πήρε με άριστα, οδήγησε σε μια πρωτότυπη εμπεριστατωμένη μελέτη που υποστηρίζει το διαχωρισμό των λειτουργικών χρηστών κάνναβης-, έθεσε το (ψευδο)δίλημμα ψυχολόγος ή ψυχίατρος και κατέληξε στην ανάγκη για δράση και αλλαγή…
Το τελευταίο διάστημα διαβάζουμε και παρακολουθούμε μέσα από τις οθόνες μας ότι η ενδοοικογενειακή βία, εκτός από το μοτίβο θύτης άνδρας-θύμα γυναίκα/σύντροφος, έχει εκδηλωθεί στη χώρα μας (αλλά και στην περιοχή μας με κάποια περιστατικά) με αλλεπάλληλες επιθέσεις και σοκαριστικές δολοφονίες, ανάμεσα σε αδέλφια ή εναντίον γονέων (πατεράδων κατά βάση), ενώ διαρκής είναι η αύξηση της νεανικής παραβατικότητας. Η Έφη Πολίτη θεωρεί ότι, μεταξύ άλλων, βιώνουμε τις βραδυφλεγείς συνέπειες της περιόδου
του κορωνοϊού.
Η ίδια εξηγεί: «Εγώ πιστεύω ότι η πανδημία και το lock down έβγαλαν πάρα πολλά θέματα, κρυφά ψυχικά προβλήματα, κι αυτό που βλέπουμε είναι η πίεση η οποία εκτονώνεται με διάφορους τρόπους. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να βλέπεις το σύντροφό σου, για παράδειγμα, δύο ώρες την ημέρα -δύο εργαζόμενοι δε βλέπονται πάνω από 2 ώρες την ημέρα, οι τριβές αυξάνονται και γίνονται εμφανή τα όποια επικοινωνιακά ή συναισθηματικά προβλήματα . Η πανδημία ανέδειξε τη δυσλειτουργία των σχέσεων και αναλόγως με την πίεση, το χαρακτήρα του καθενός και τα βιώματά του, εξελίχθηκε κατά περίσταση και σε βίαιες, επιθετικές συμπεριφορές.
Επίσης, αυξήθηκε η χρήση ουσιών κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η οποία βέβαια δε σταμάτησε με το τέλος της, καθώς η κατάχρηση οδηγεί σε εξάρτηση. Η κοκαΐνη για παράδειγμα, η οποία συνδυάζεται με το αλκοόλ -κι αυτό το λέω, γιατί βγάζει επιθετικότητα και κατηγορείται για εγκληματικότητα ούτως ή άλλως ο συγκεκριμένος συνδυασμός-, ανέβηκε στην πανδημία κατά 80%. Αυτό είναι πάρα πολύ υψηλό ποσοστό για χρήση κοκαΐνης.
Παλαιότερα δεν ήταν ένα ναρκωτικό για όλους, ήταν το ναρκωτικό των πλουσίων, όμως πλέον η διακίνηση και η χρήση της είναι ευρεία. Το ποσοστό της κοκαΐνης που περιέχεται στο 1gr είναι κάτω από 4% και η νοθεία γίνεται με ό,τι μπορεί να γίνει σκόνη, από διάφορες χημικές ουσίες, αντικαταθλιπτικά, αντιψυχωσικά φάρμακα, παυσίπονα, μέχρι σοβάδες και κιμωλία. Άρα, τι γίνεται; Ακόμα και από αυτή τη χρήση έχει ανέβει, θεωρώ, το ποσοστό της επιθετικότητας ,των ψυχώσεων ενδεχομένως αλλά και της παρανοϊκής σκέψης που οδηγεί σε επιθετικότητα. Όταν η κοκαΐνη που έχει πάρει κάποιος περιέχει ας πούμε αντικαταθλιπτικό και την επόμενη μέρα δεν ξανακάνει χρήση, αυτό ενέχει τον κίνδυνο να πυροδοτήσει κάποιο ψυχωτικό επεισόδιο όπως υπάρχει κίνδυνος να γίνει και με την απότομη διακοπή των αντικαθλιπτικών.
Επομένως, μην ξέροντας τι ουσίες έχει αυτό που κυκλοφορεί στην αγορά, στην Αθήνα, κι εδώ και σε όλη την Ελλάδα, δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για την ψυχική και σωματική του ασφάλεια. Ζούμε δυστυχώς, μεταξύ άλλων, τις συνέπειες τις πανδημίας.
Το έλεγα από τότε, “περιμένετε μετά την 3ετία, όταν πια φύγει η τρομοκρατία από την τηλεόραση”… Γιατί εκτός από τα κατ’ ουσίαν της νόσου, υπήρξε πολύ κακή επικοινωνιακή διαχείριση, θεωρώ εγώ, από τα Μέσα, κι αυτό έκανε σε πολύ κόσμο μεγάλη ζημιά. Εμφανίστηκαν αυτοάνοσα νοσήματα, όπως η αλωπεκίαση (άκουσα πολλές περιπτώσεις και από το γραφείο και από γνωστούς μου), φοβίες, καταθλιπτικά συμπτώματα.
Με το υψηλό στρες, τον εγκλεισμό και τον φόβο, δημιουργήθηκε μια ψυχοκατάσταση πολύ νοσηρή. Πιστεύω, λοιπόν, ότι ζούμε αυτό το κύμα, στα μεταπανδημιακά χρόνια. Η πανδημία και ο τρόπος που επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί έχουν αλλάξει όλη τη σύσταση και την αντίληψη μέσα μας. Έχει μείνει ακόμη ο δισταγμός να αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε. Όμως, η οικειότητα, η ανθρώπινη επαφή και οι αγκαλιές είναι θεραπευτικές και η μείωση τους επιβαρύνει περαιτέρω τον ψυχισμό.
Η βία, από την άλλη, δεν είναι κάτι τόσο απλό, και ο τρόπος εκδήλωσής της έχει να κάνει με το προφίλ του καθενός, το DNA, με τη συμπεριφορά στην οικογένεια, με το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο μεγάλωσε κάποιος, πώς τον μεγάλωσαν οι γονείς του, αν έχει υποστεί και ο ίδιος βία και τη μεταφέρει…
Σίγουρα υπάρχει, όμως, και ένα άλλο κομμάτι, η προβολή της βίας από τα Μέσα. Αυτή η συστηματική έκθεση σε τόσο αρνητικά γεγονότα, τόσο γρήγορα, τόσα πολλά, τα οποία ξεχνιούνται στη βδομάδα, δημιουργεί μια συστηματική απευαισθητοποίηση στη βία από το κοινωνικό σύνολο. “Α”, διαβάζεις και λες “σκότωσαν άλλη μια γυναίκα”, την ώρα που πίνεις τον καφέ σου. Η είδηση δεν έχει πια την ίδια βαρύτητα όπως αν ξαφνικά έβγαινε μια εφημερίδα με τον τίτλο “Γυναικοκτονία”, εκεί θα ήταν μεγαλύτερο το σοκ.
Δημιουργείται κι ένα μοτίβο, θεωρώ, με άνδρες που μπορεί να ήταν σε περιβάλλον ενδοοικογενειακής βίας, αλλά να μην έφταναν σε γυναικοκτονία, γιατί αυτό μαρτυρά και την ύπαρξη μιας ψυχοπαθολογικής προσωπικότητας, (πάντα υπάρχει τέτοια στα εγκλήματα) ,αλλά με την υπερπροβολή ενδέχεται να φτάσουν στα άκρα χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες, για τη φυλακή κ.τ.λ., με στόχο τη διασημότητα της τηλεόρασης. Εν ολίγοις, όλη αυτή η έκθεση δίνει ιδέες και ίσως οδηγεί σε μίμηση.
Υπάρχει και κάτι άλλο: από τη μια, οι ταινίες που προβάλλει το Netflix, που έχει μπει τα τελευταία χρόνια σε πολλά σπίτια, με θεματολογία κατά 70-80% τα ναρκωτικά, το σεξ, τη βία, τις φυλακές και, από την άλλη, η “μουσική” Trap, η οποία αντικατοπτρίζει ένα κομμάτι της κοινωνίας και προκύπτει από τους όρους Trash και Rap, συχνά υποτιμά την γυναίκα ,οι στίχοι προβάλλουν το σεξισμό, το ρατσισμό, το παράνομο χρήμα, το έγκλημα, μιλάμε για ποινικά αδικήματα..
Με αποδέκτες παιδιά, από την κρίσιμη ηλικία διαπαιδαγώγησης του Δημοτικού και τους εφήβους που την ακούν σε υψηλά ποσοστά, το μήνυμα που παίρνουν είναι ότι είναι μαγκιά να είσαι dealer, να διακινείς ουσίες για «εύκολο» και γρήγορο χρήμα, να οδηγείς υπό μέθη θέτοντας σε κίνδυνο τρίτους και πολλά άλλα που συντελούν σε έναν βαθμό στην διαιώνιση πατριαρχικών μοντέλων και στην «επιβράβευση» στερεοτυπικών συμπεριφορών.
Υψηλά ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας στη Μεσσηνία
Ένα μικρό σοκ (μου) επιφύλαξε η καταξιωμένη ψυχολόγος στο ξεκίνημα της συζήτησής μας, μεταφέροντας ότι, σύμφωνα με παλιότερη πανευρωπαϊκή έρευνα, η Μεσσηνία και γενικότερα η Πελοπόννησος είναι πολύ ψηλά στη λίστα καταγραφής της ενδοοικογενειακής βίας.
Με βάση και την εμπειρία της ως επαγγελματίας της ψυχικής υγείας έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, ειδικά στην περιοχή μας, συντηρείται και αναπαράγεται ως «άποψη», στο πλαίσιο της ευρύτερης πατριαρχικής αντίληψης που είναι έκδηλη ή υποβόσκει παγκοσμίως, υποβοηθούμενη από ειδικότερα πλαίσια, όπως μικρές κλειστές κοινωνίες, όπου μπορεί να υπάρχει λιγότερη εκπαίδευση ή «καλλιέργεια» και πιο «λαϊκοί» άνθρωποι.
Από την «πρακτική» αυτή που δεν περιλαμβάνει μόνο
φυσική, αλλά επίσης λεκτική, ψυχολογική βία, χειραγώγηση, παραμέληση κ.τ.λ., δεν εξαιρούνται τα νέα παιδιά, με την «άποψη» να μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, αλλά ούτε οι ίδιες οι γυναίκες, οι οποίες υιοθετούν και επιδεικνύουν ρατσισμό για το φύλο τους (π.χ. οι γυναίκες είναι κακοί οδηγοί…).
Πρωτοβάθμια παιδεία η μόνη λύση…
«Παιδεία πρωτοβάθμια και μόνο!» είναι, σύμφωνα με την Έφη Πολίτη, η λύση για την αναχαίτιση τέτοιων νοσηρών καταστάσεων, χωρίς όμως να είναι καθόλου αισιόδοξη, καθώς θεωρεί ότι η εκπαίδευση -και μιλάμε για το Δημοτικό Σχολείο- έχει πολλά ελλείμματα. Κι εδώ η πανδημία λειτούργησε αρνητικά, πέραν του ότι χάθηκαν αυτά τα δύο χρόνια από την ολοκληρωμένη εκπαιδευτική διαδικασία, τα παιδιά, ακόμα κι εκείνα που είχαν περιορισμένη επαφή, ωθήθηκαν στη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και άλλων σχετικών συσκευών.
«Η αύξηση των ωρών παρακολούθησης συμβάλλει στην διάσπαση προσοχής, στο αίσθημα της βαρεμάρας και συχνά σε επιθετικότητα. Είναι όλοι έφηβοι εξαρτημένοι από το κινητό τους, περπατάνε και κοιτάνε το τηλέφωνο -ευτυχώς είναι και παρέες που δεν το κάνουν-, αλλά σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό η εξάρτηση έχει γίνει μεγάλο πρόβλημα πλέον. Έχουν γίνει έρευνες που αναφέρουν ότι το σύνδρομο στέρησης της ηρωίνης προσομοιάζει με το στερητικό και τις αντιδράσεις των παιδιών όταν τους πάρεις το κινητό!
Και δεν ξέρω πώς θα λυθεί αυτό… Στη Δανία, πάντως, που χρονικά είναι πιο μπροστά από εμάς σε σχέση με την χρήση κινητών άρα και την κατάχρηση, έχουν περάσει μετά την πανδημία στην αντίδραση και η νέα γενιά προωθεί ένα κίνημα χωρίς κινητά, πράγμα ελπιδοφόρο. Θα χρειαστούμε χρόνια ίσως να φτάσουμε σε αυτό, αν και δεν μπορείς να κάνεις προβλέψεις, καθώς η τεχνολογία αναπτύσσεται με εκθετική πρόοδο και ήδη μπαίνουμε στην εποχή
της τεχνητής νοημοσύνης».
Στον ψυχίατρο ή στον ψυχολόγο;
Αν και έχουν κλονιστεί τα παλιότερα ταμπού, παραμένει αρκετά χαμηλό το ποσοστό των ανθρώπων, και ειδικά των Μεσσηνίων, που επιλέγουν να πάνε στον ψυχολόγο για να λύσουν διάφορα σχετικά ζητήματα. «Πιο πολύ πηγαίνουν τα παιδιά τους» ξαφνιάζει και πάλι η Έφη Πολίτη, μεταφέροντας τη «στατιστική» που εισπράττει και από συναδέλφους. «Οι ενήλικες πιο δύσκολα θα πάνε, πάνε όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Νομίζω ότι υπάρχει κι ένα ποσοστό γονέων που θα πάει το παιδί τους σε έναν ψυχολόγο, χωρίς να δεχτούν πρώτα οι ίδιοι συμβουλευτική. Δε γίνεται, όμως, έτσι –κι αυτό εφαρμόζω εγώ. Είναι οι γονείς που πρέπει να κάνουν πρώτα δουλειά κι αν δε λυθεί το θέμα τότε οι ειδικοί θα δουν και το παιδί εκτός αν υπάρχει εξ αρχής εκφρασμένη επιθυμία του παιδιού, που τότε ναι, εννοείται οι γονείς οφείλουν καλύψουν αυτήν την ανάγκη.
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι τα τελευταία χρόνια οι ψυχίατροι έχουν περισσότερη δουλειά… Το φάρμακο δε θα πω ότι είναι εύκολη λύση, σε κάποιες περιπτώσεις είναι πολύ απαραίτητο. Είναι πιο δύσκολο να δεσμευτεί κανείς σε μία ψυχοθεραπευτική διαδικασία σε εβδομαδιαία βάση και με το αντίστοιχο κόστος. Υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως δίνονται καταχρηστικά κάποια φάρμακα, ενώ θα μπορούσε το πρόβλημα να λυθεί αλλιώς, αλλά για οικονομικούς λόγους ή για το γρήγορο της υπόθεσης δε συμβαίνει, κι αυτό φαίνεται και στις καταγραφές από τη χρήση ουσιών στην παγκόσμια έκθεση ναρκωτικών» αναφέρει η Έφη Πολίτη, μεταφέροντας ότι σύμφωνα με την ετήσια έκθεση για τις ψυχοτρόπες ουσίες, η πρώτη ουσία χρήσης για το 2023 ήταν τα αντικαταθλιπτικά και οι βενζοδιαζεπίνες. Μάλιστα, η χρήση των αντικαταθλιπτικών καταγράφει μεγάλη αύξηση στις γυναίκες 40-50 ετών που επωμίζονται τα περισσότερα βάρη, έχοντας πολλαπλούς ρόλους στην οικογένεια και την κοινωνία. Γενικά, πάντως, η ανασφάλεια, η οικονομική κρίση και όσα αρνητικά συμβαίνουν παγκοσμίως (πόλεμος στην Ουκρανία, γενοκτονία στη Γάζα κ.τ.λ.), ωθούν όλο και περισσότερο κόσμο προς την κατάθλιψη, τον ψυχολόγο και συχνά στη φαρμακευτική αντιμετώπιση των συμπτωμάτων.
Η λειτουργικότητα των χρηστών κάνναβης ως βάση της αποποινικοποίησης της χρήσης…
Η πιο πρόσφατη επιστημονική συμβολή της Έφης Πολίτη είναι η έρευνα του μεταπτυχιακού της (το οποίο σκοπεύει να επεκτείνει σε διδακτορικό). Το συμπέρασμά της είναι ότι «η καλή παιδική ηλικία, η αποδοχή και η αγάπη από την οικογένεια, δείχνει να συμβάλει θετικά στη λειτουργικότητα των χρηστών κάνναβης.
Εν γένει σε ένα φιλελεύθερο κράτος δικαίου οι αυτοπροσβολές (κάπνισμα, κακή διατροφή κλπ.) δεν ποινικοποιούνται, έτσι και η χρήση κάνναβης ως αυτοβλαβής συμπεριφορά που δεν προσβάλλει κάποιον τρίτο, δε θα έπρεπε να ποινικοποιείται.
Ιδιαίτερα για τους λειτουργικούς χρήστες αυτή η ποινικοποίηση είναι καταχρηστική, αν σκεφτεί κανείς τον κοινωνικό στιγματισμό που υφίστανται, στις μικρές κυρίως κοινωνίες.
Είμαι λίγο επιφυλακτική για τη νομιμοποίηση των ουσιών, αλλά θετικά διακείμενη στην αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης στη βάση της λειτουργικότητας των χρηστών, με το κατάλληλο φυσικά νομικό πλαίσιο για την προστασία της ανηλικότητας» καταθέτει τη θέση της η Έφη Πολίτη.
Ξεβόλεμα το 2024, λιγότερη τεχνολογία, επαφή με τη φύση, αλληλεγγύη, αντίδραση…
Μπορεί το 2024 να αποτελέσει σημείο προσωπικών στόχων και επανεκκίνησης; ρωτήσαμε την Έφη Πολίτη, αναζητώντας κάτι αισιόδοξο…
Και η απάντησή της: «Είναι ένα πλασματικό σημείο, το οποίο όμως, ναι, βοηθάει στις καινούργιες αρχές ή στα… καινούργια λάθη. Ας κάνω καινούργια λάθη, μην κάνω τα παλιά, γιατί το καινούργιο λάθος σημαίνει ότι πήρα ένα ρίσκο, άρα κάτι έκανα. Έχει σημασία η δράση για μένα: να κάνουμε πράγματα, ακόμα και λάθος, γιατί αλλιώς βαλτώνεις και δεν εξελίσσεσαι, και η μη εξέλιξη είναι σαν να επιβιώνω μέχρι να πεθάνω. Να υπάρχει ένα κίνητρο, να ξεβολευόμαστε. Το ξεβόλεμα, αν και δύσκολο, είναι καλό, σε εξελίσσει ως άνθρωπο. Οπότε θα ευχηθώ το ξεβόλεμα για το 2024! Σίγουρα λιγότερη τεχνολογία και περισσότερη επαφή με τη φύση -πάντα η επαφή με τη φύση σε φέρνει στο κέντρο σου, σε φέρνει σε μια ενδοσκόπηση, είναι ζωτικής σημασίας».
Αλλά και αλληλεγγύη, κριτική σκέψη και αντίδραση, προσθέτει η ίδια, επισημαίνοντας ότι με τον κορωνοϊό έγινε και ένα ψυχολογικό «πείραμα», το οποίο τέσταρε τις αντοχές και την υπακοή μας, μέσω του φόβου. Κι εδώ οι πνευματικοί άνθρωποι και οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν ένα λόγο παραπάνω και να βγουν μπροστά, να αντιδράσουν στη λογοκρισία που παρατηρείται και σε όλη αυτή τη δυστοπική κατάσταση που πλήττει τη δημοκρατία, δείχνει το δρόμο η Έφη Πολίτη. «Έχουν χαθεί οι αξίες και ο πολιτισμός κι αυτό φαίνεται παντού, επικρατεί το κιτς και το φαίνεσθαι, χάνονται πράγματα ουσίας και εμείς δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε» προσθέτει, ενώ παραδεχόμενη ότι χρειάζεται και η αισιοδοξία, για να μη μας πάρει και από κάτω, μας προτρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το
χειρότερο και να περιμένουμε το καλύτερο…
Με την ψυχοθεραπεία της μουσικής…
«Η μουσική ήταν πάντα στη ζωή μου και πάντα είναι, δεν μπορώ να την αφήσω. Και με τη φωτογραφία ασχολήθηκα για πολλά χρόνια. Όλα “παντρεύονται”, είναι σημαντικό να κάνει κανείς ότι του αρέσει, εγώ αυτό κάνω μια ζωή χωρίς λογοκρισία.
Όλα προκύπτουν από μια δική μου ανησυχία και από τη διάθεση να εξελίξω αυτό που θέλω κάθε φορά», αναφέρει η Έφη Πολίτη για τη μεγάλη της αγάπη και την πολυπραγμοσύνη της, ενώ συνεχίζει λέγοντας: «Η μουσική είναι ψυχοθεραπευτική, είναι ένας τρόπος να φεύγεις από τα αρνητικά που συμβαίνουν κι ένας τρόπος να εκφράζεις και αρνητικά και θετικά συναισθήματα. Μέσα από τη μουσική εκτονώνεται αυτό το αίσθημα που είτε αφορά αδικίες είτε σοβαρά γεγονότα. Η μουσική είναι συνυφασμένη με τη διασκέδαση και η πρώτη που βάλλεται όταν συμβαίνουν τραγικά γεγονότα, όπως έγινε με τις απαγορεύσεις κατά την πανδημία, κι αυτό είναι και άδικο και άστοχο, καθώς μέσα από αυτή εκδραματοποιείς και μετουσιώνεις το αρνητικό συναίσθημα».
Η Έφη Πολίτη συμμετέχει στο μουσικό σχήμα «Οι Αδέσποτοι», μαζί με τους Τάκη Νικολόπουλο , Κώστα Σπάλα και με τον Πέτρο Ντέρη τα μεσημέρια της Κυριακής τους βρίσκουμε σε μουσικές εμφανίσεις στο μεζεδοπωλείο «Αριστοτέλειο», στην πλατεία Όθωνος.
Οι δεσμοί με την Bassaviola (Παπάζογλου 29, στο Ιστορικό Κέντρο) μπορεί να μην είναι τακτικοί αυτό το διάστημα, αλλά είναι σταθεροί και μαζί με τους Τάκη Νικολόπουλο και Ελευθερία Κουρλιά συγκροτούν τους Cubaretto για κάποιες έκτακτες μουσικές συναντήσεις εκεί.
Η Έφη Πολίτη ετοιμάζει, όμως, και κάτι καινούργιο, για το οποίο θα μάθουμε σύντομα περισσότερα. Τιτλοφορείται «Μουσικοί αυτοσχεδιασμοί και ορχηστρικά θέματα σε ήχους τζαζ, μπόσα και παραδοσιακές μουσικές της Μεσογείου», με συντελεστές τους Γρηγόρη Παναγιωτόπουλο (τζαζ κιθάρα, ηλεκτρικό ούτι), Έφη Πολίτη (basso, φλογέρα, φλάουτο) και Γρηγόρη Δρακόπουλο (αρχαία ελληνική λύρα). Το… πείραμα έχει ήδη πετύχει, μέσα από τις τρεις συναυλίες που έγιναν το καλοκαίρι σε επιλεγμένους χώρους.
Μια ψυχολόγος, αλλά και μουσικός, φωτογράφος…
Η Έφη Πολίτη γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1976 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Είναι απόφοιτος του νεοσύστατου τότε 1ου Πρότυπου Πειραματικού Μουσικού Γυμνασίου – Λυκείου Παλλήνης (Π.Μ.Γ.Λ.Π). Σπούδασε στο Τμήμα Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με εξειδίκευση στην Ιατρική Ψυχολογία – Ψυχοσωματική Ιατρική και στην Εγκληματολογία από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Έχει ολοκληρώσει με άριστα τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ και στη Νομική του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας πάνω στο Ποινικό Δίκαιο των Εξαρτήσεων με πρωτότυπη ερευνητική εργασία: «Ο Ν.4139/2013 μεταξύ πρόληψης και καταστολής. Προτάσεις σχετικά με την προσαρμογή της έκτασης του αξιόποινου με βάση κριτήρια που άπτονται του αδίκου ή της ενοχής. Η λειτουργικότητα των χρηστών κάνναβης ως βάση για την αποποινικοποίηση της χρήσης».
Έχει εξειδικευτεί στην Ιατρική Ψυχολογία, στην Ψυχιατρική Νοσολογία και Θεραπευτική, στη Διαχείριση Συναισθηματικού, Ψυχικού Τραύματος, στην Εγκληματολογική Ψυχολογία, στη Συμβουλευτική Εξαρτήσεων και στη Διαπαιδαγώγηση Παιδιών και Εφήβων.
Από το 2010 έως και σήμερα προσφέρει τις υπηρεσίες της ως ψυχολόγος στο ιδιωτικό της γραφείο στην Καλαμάτα. Έχει συνεργαστεί με την Εισαγγελία Ανηλίκων Καλαμάτας-υπουργείο Δικαιοσύνης, έχει δραστηριοποιηθεί ως εκπαιδεύτρια ενηλίκων σε Κέντρα Διά Βίου Μάθησης με Σεμινάρια Ψυχολογίας, ήταν υπεύθυνη της ομάδας φωτογραφίας της Α.Κ ΔΙΑΒΑΣΗ του ΚΕ.Θ.Ε.Α., υπήρξε εθελόντρια Συμβουλευτικού Κέντρου για Street Work, διατέλεσε επιμορφώτρια στην Ομάδα Φωτογραφίας στην Κ.Κ ΚΥΤΑΡΡΟ του ΚΕ.ΘΕ.Α., δίδαξε μουσικοθεραπεία σε παιδιά με αυτισμό και νοητική υστέρηση, ενώ προσέφερε Συμβουλευτική σε παιδιά και τις οικογένειές τους στα Παιδικά χωριά SOS.
Στη Μουσική έχει δίπλωμα στα Ανώτερα Θεωρητικά (Ωδείο Atheneaum), στο πιάνο (Εθνικό Ωδείο), στο φλάουτο (Ωδείο Αθηνών) και στα φλάουτα με ράμφος (Ωδείο Νάκας). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Σχήματος Πολύτεχνης Έκφρασης και δημιουργίας LYRAE CANTUS Μεσαιωνικής και Αναγεννησιακής Μουσικής με συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και συνεργασίες με σημαντικούς καλλιτέχνες του χώρου, με ξεχωριστή στιγμή τη συμμετοχή στην ταινία “EL GRECO” του Γ. Σμαραγδή.
Έχει υπάρξει μέλος σχημάτων παραδοσιακής, έντεχνης και αραβικής
μουσικής με εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (συνεργασίες με Lamia Bedioui, Νίκο Ζούδιαρη, Απόστολο Ρίζο, Χρήστο Θηβαίο κ.ά.), και μετρά χρόνια συνεργασίας συνοδεύοντας μουσικά με ούτι, κρουστά, πνευστά και τραγούδι τις αφηγήσεις της καταξιωμένης στο χώρο παραμυθούς Σάσας Βούλγαρη.
Η Έφη Πολίτη είναι ακόμη απόφοιτος του Τμήματος Φωτογραφίας και Οπτικό-ακουστικών Τεχνών του ΤΕΙ Αθηνών, ενώ έχει σπουδάσει (και εξασφαλίσει πιστοποίηση) στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Δημοσίου ΙΕΚ Χαλανδρίου. Έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ καλλιτεχνικής φωτογραφίας, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια καλλιτεχνικών εκθέσεων και εντύπων, διαθέτει πολυετή διδακτική εμπειρία σε σκοτεινό θάλαμο και φωτορεπορτάζ, έχει διδάξει φωτογραφία σε Δημόσια ΙΕΚ και ΤΕΕ, καθώς και εικαστικά σε Ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
