«Ως πότε θα θρηνούμε θύματα στην άσφαλτο;»

«Ως πότε θα θρηνούμε θύματα στην άσφαλτο;»

Παρέμβαση κίνησης πολιτών της Τριφυλίας με αφορμή το θανατηφόρο τροχαίο

«Ως πότε θα θρηνούμε θύματα στην άσφαλτο της Τριφυλίας;» είναι ο τίτλος παρέμβασης που έγινε χθες από ομάδα με την επωνυμία «Ανεξάρτητη Κίνηση Ενεργών Πολιτών Τριφυλίας», με αφορμή το τροχαίο τη Φαρακλάδα που στοίχισε τη ζωή νέων παιδιών.

Ειδικότερα, στην παρέμβασή τους αναφέρουν:

Παρέμβαση

«Στο Όσλο της Νορβηγίας πανηγυρίζουν (και πολύ καλά κάνουν!) που είχαν μόνο ένα νεκρό από τροχαία δυστυχήματα όλο το 2020.

Στην περιοχή μας, στην Τριφυλία, με αφορμή το πρόσφατο τροχαίο με 2 νεκρούς, έχουμε δυστυχώς ανθρώπινες απώλειες τα τελευταία χρόνια στο δρόμο Κυπαρισσίας- Φιλιατρών.

Στην υπόλοιπη Ελλάδα χάθηκε για ακόμη μία φορά μια μικρή κωμόπολη, οι περισσότεροι εκ των οποίων δυστυχώς καταλήγουν να είναι τυπικός μέσος όρος…

Τα αίτια; Πολλά, από λανθασμένους σχεδιασμένους και κατασκευασμένους δρόμους με επικίνδυνες στροφές, από ακατάλληλα και κακοσυντηρημένα αυτοκίνητα, από οδηγούς που δε γνωρίζουν να οδηγούν με ασφάλεια και ούτε και θέλουν να γνωρίζουν, από τα διάφορα “κυκλώματα” που λυμαίνονται το χώρο, αλλά και από την παροιμιώδη ελληνική ανευθυνότητα, αφού θεωρείται κάτι σαν κοινωνικό δικαίωμα η… μη χρήση ζώνης, η χρήση κινητού κατά την οδήγηση, η οδήγηση υπό την επήρεια οινοπνεύματος και άλλα πολλά.

Και πώς απαντούν στο μέγιστο αυτό κοινωνικο-οικονομικό ζήτημα που μας στερεί νέους ανθρώπους και παράγει αλυσίδες προβλημάτων εκείνοι που έχουν τις τύχες αυτού του τόπου στα χέρια τους; Μα με το μόνο που ξέρουν να κάνουν: Φορολογώντας ό,τι κινείται φυσικά και επιβάλλοντας πρόστιμα (καλά, σε όποιον δεν μπορεί να τα “σβήσει”, γιατί εδώ είναι και η χώρα του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”, φυσικά) για την κάθε απίθανη αιτία και αφορμή…

Και η ζωή συνεχίζεται….

Και οι Έλληνες εξακολουθούν να γίνονται “θυσία” στο “Μολώχ της ασφάλτου”, εξακολουθούν να σκοτώνονται κατά εκατοντάδες και εξακολουθούν να αναπαράγουν και τα ίδια στερεότυπα περί “υπερβολικής ταχύτητας” ή περί “απώλειας ελέγχου”, χωρίς κανένας πραγματικά να ενδιαφέρεται ή να κάνει κάτι… Μέχρι πότε άραγε;».